![[7]: Αγαπημένοι δευτερεύοντες Disney Χαρακτήρες Pt. 1](https://images.rocking.gr/cine/2015/150x150/disney-cover.jpg)
«A Buyer's Guide»: Primordial
Οδηγός δισκογραφίας για τους αγαπημένους μας pagan metal Ιρλανδούς
Η ιστορία λέει πως πίσω στο 1991, ο Alan Averill απάντησε σε μια αγγελία για τραγουδιστή που είχαν αναρτήσει ο μπασίστας Pól MacAmlaigh κι ο κιθαρίστας Ciarán MacUiliam στο θρυλικό δισκάδικο του Δουβλίνου The Sound Cellar. Με αυτόν τον ταπεινό και συνηθισμένο τρόπο, ξεκίνησαν την πορεία τους οι Primordial, πιθανόν η καλύτερη και πιο αναγνωρίσιμη Ιρλανδική metal μπάντα όλων των εποχών.
Οι Primordial ξεκίνησαν την καριέρα τους ως ένα black metal συγκρότημα με έντονα folk στοιχεία. Παρά το γεγονός πως ποτέ δεν απομακρύνθηκαν ουσιαστικά από τις black τους ρίζες, σταδιακά εμπλούτισαν την μουσική τους με πολλές επικομεταλλικές αλλά και irish folk αναφορές, δημιουργώντας έτσι ένα εκλεκτικό χαρμάνι με τις ιστορικές, μυθολογικές και παγανιστικές θεματικές τους. Ο πολιορκητικός κριός για να μπουν οι Primordial στα σπίτια μας ήταν φυσικά η δραματική φωνή του Nemtheanga: μια φωνή γήινη, στεντόρεια και ολοζώντανη που, σε συνδυασμό με την ανάλογη σκηνική παρουσία, τον μετέτρεψαν στην συνείδηση μας ως έναν από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές της γενιάς του.
Φυσικά, για εμάς τους Έλληνες, η πορεία των Primordial είναι γνωστή: με όχημα την ιδιαίτερη συμπάθεια που τρέφουμε αμοιβαία οι δύο λαοί, οι Έλληνες μεταλλάδες ακολούθησαν σχεδόν από την αρχή τους Primordial, συχνά βλέποντας σε εκείνους την αντανάκλαση παρόμοιων ιστορικών εθνικών τραυμάτων. Ειδικά στην δεκαετία του 2000, δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως οι Primordial απολάμβαναν ιδιαίτερη δημοφιλία. Με τα χρόνια, η δημοφιλία αυτή ίσως να υποχώρησε ελαφρώς - όσο ελαφρώς υποχώρησε και η μουσική τους ποιότητα - όμως, στην πραγματικότητα, η φθορά είναι ελάχιστη. Ακόμα και μέχρι πριν λίγες βδομάδες, με την κυκλοφορία του ολόφρεσκου "How It Ends", γίνεται αισθητή ξανά αυτή η αγάπη. Οι πέντε συντάκτες που υπογράφουμε τον παρών οδηγό δεν αποτελούμε φυσικά εξαίρεση.
Ακολουθήστε μας λοιπόν ενώ επιστρέφουμε στην δισκογραφία των αγαπημένων μας παγανιστών από την περιοχή Skerries του Δουβλίνου. Ανακαλύπτουμε ξανά το πάθος, την ψυχή και το ασυμβίβαστο πνεύμα ενός γκρουπ που άφησε ανεξίτηλα την σφραγίδα του στο επικό folk/black metal των προηγούμενων δεκαετιών και δεν διστάζουμε να υψώσουμε την γροθιά μας πλάι στην δική τους, για πολλοστή φορά. [Α.Κ.]
The Gathering Wilderness
(Metal Blade, 2005)
Το 2005, οι Primordial είχαν πλέον εδραιωθεί δισκογραφικά. Όμως, κανείς δεν περίμενε από αυτούς μια υπέρβαση σαν αυτή που πέτυχαν εδώ. Το, αφιερωμένο στον γιγάντιο Quorthon, "The Gathering Wilderness", με το που κυκλοφόρησε, δεν θεωρήθηκε απλά η κορυφαία δουλειά τους, αλλά τους τοποθέτησε, επάξια, ανάμεσα στα σημαντικότερα metal συγκροτήματα της εποχής. Και αυτό γιατί, από τη μία, τεχνικά ο δίσκος είναι εκπληκτικός με κάθε μέλος του συγκροτήματος να δίνει τον καλύτερο του εαυτό και να κάνει το όργανο του να βρίσκει τον ξεχωριστό του ρόλο μέσα στο σύνολο δημιουργώντας έναν πραγματικά μοναδικό ήχο, και, από την άλλη, γιατί οι Primordial εδώ, πέραν των εκπληκτικών συνθέσεων κι ενορχηστρώσεων, ξεχειλίζουν πάθος και συναίσθημα. Συνδυάζοντας άψογα doom, black, tribal, κι epic metal στοιχεία, οι Ιρλανδοί τελειοποίησαν όλα αυτά τα στοιχεία που τους έφτασαν μέχρι εκεί και, παράλληλα, εγκαινίασαν με τεράστια επιτυχία την στιλιστική πορεία που θα ακολουθούσαν μέχρι και σήμερα. Για όλους αυτούς τους λόγους, το "The Gathering Wilderness", δικαίως, θα αποτελεί για πάντα τον σημαντικότερο σταθμό της καριέρας τους. [Α.Α.]
To The Nameless Dead
(Metal Blade, 2007)
Η διαρκώς ανοδική πορεία των Ιρλανδών στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα έπιασε στο "To The Nameless Dead" μια αδιαπραγμάτευτη κορυφή. Οι Primordial έβγαλαν μπροστά τα folk/επικά δραματικά τους στοιχεία με τρόπο ευδιάκριτο μεν, αλλά όχι στείρο από το Bathory-ικό μαύρο ατμοσφαιρικό πέπλο. Από το συγκλονιστικό ξεκίνημα του "Empire Falls", που επί οκτώ συνεχόμενα λεπτά ηχεί βγαλμένο από τα πικρότερα και σκληρότερα διδάγματα του μύθου και της ιστορίας, μέχρι το τραγικό φινάλε του "No Nation On This Earth", το "To The Nameless Dead" ηχεί ως το απόσταγμα ενός συναισθήματος τόσο συγκεκριμένου όσο και απροσδιόριστου, που η μεταφορά τους σε νότες και τραγούδια φαντάζει σαν μοναδικότητα στη μουσική. Και ναι, αν δεν έχεις φωνάξει το "from the frozen Baltic, I watched sunrise over Athena", στο ανατριχιαστικό "Heathen Tribes", νιώθοντας την δύναμη της οικουμενικότητας ανεξαρτήτως απόχρωσης ή καταγωγής, τότε δεν έχεις καταλάβει τη δυναμική αυτού του αριστουργήματος. [Α.Ζ.]
Storm Before Calm
(Hammerheart Records, 2002)
Η πρώιμη περίοδος των Ιρλανδών εκτείνεται σε βάθος τεσσάρων δίσκων και λήγει με τούτον εδώ. Σχεδόν προφητικός ο τίτλος του, καθώς μαζί με το ντεμπούτο τους αποτελεί την πιο «ακραία» δημιουργία τους, όταν ακόμα ασπάζονταν τους black metal ρυθμούς, προτού αυτοί μας χαιρετίσουν με τα όσα μεγαλειώδη και σπαρακτικά ακολούθησαν. Στέκει σαν μεταίχμιο στην πορεία τους, κυρίως λόγω των φωνητικών τού Alan Averill, τα οποία εν πολλοίς εδώ εδραιώνουν το ύφος και τη μελλοντική μορφή τους. Πλούσιο σε ιδέες, αναδεικνύει εξίσου το επικό και το οργισμένο πρόσωπό τους, ενσωματώνει το folk σχεδόν τελετουργικά και επ’ουδενί «χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ», σκοτεινιάζοντας με αυτόν τον τρόπο περαιτέρω τη διάθεσή μας. Μουσική που ζεσταίνει την καρδιά και την κάνει να πάλλεται με ζωηράδα. Για την υπερσύνθεση που βρίσκεται στη θέση #6, τα ξέρετε καλύτερα, ο καθένας σας ξεχωριστά [Π.Ζ.]
Spirit The Earth Aflame
(Hammerheart Records, 2000)
Το τρίτο άλμπουμ των Primordial αποτελεί στιλιστική δήλωση ακόμα και από τον τίτλο του. Η μπάντα εδώ στρέφεται στην γη και στην παράδοση, σχεδόν σαν να εχθρεύεται το παρόν του καπιταλιστικού πολιτισμού, κι εμποτίζει την μουσική και την στιχουργία της με μια διάθεση καθαρά «πολεμική». Τα οκτώ τραγούδια του άλμπουμ συγκροτούν απογυμνωμένα έπη, βαριά κι εμβατηριακά μέρη υποβάλλουν την διάθεση τους, ενώ ακόμα και η παρουσία χωρίων του Sartre συγκλονίζει και υπονοεί μια βαθιά λογοτεχνικότητα που απομακρύνεται από μονοδιάστατες ρητορικές. Συνήθως, όταν κοιτάμε την δισκογραφία του οποιουδήποτε γκρουπ από κάποια απόσταση, μπορούμε να εντοπίσουμε την δουλειά εκείνη στην οποία συνέβη το πολυπόθητο ξεπέταγμα. Θεωρούμε πως το ξεπέταγμα των Primordial συνέβη ακριβώς εδώ, με έναν δίσκο που, αν και ξεπεράστηκε, δεν αστειεύεται καθόλου. [Α.Κ.]
A Journey's End
(Misanthropy Records, 1998)
Στο δεύτερο άλμπουμ τους, οι Ιρλανδοί ακόμη αναζητούσαν τον ήχο τους, αλλά και το κίνητρο να συνεχίσουν ως μπάντα. Φτάνοντας κοντά στη διάλυση, μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, το "A Journey's End" θα αποτελούσε ένα make it or break it άλμπουμ. Τελικά, η ιστορία και, κυρίως, το ποιόν του δίσκου έδειξε ότι οι Primordial είχαν πολλά περισσότερα ακόμη να προσφέρουν, αρχής γενομένης από εδώ. Μελαγχολικό, το blackened doom της μπάντας αρχίζει να μπολιάζεται σιγά σιγά με περισσότερες folk αναφορές, να στάζει πόνο και να ωριμάζει συνθετικά, ενώ ο Allan Averill ακόμη αναζητεί την οριστικοποίηση του προσωπικού του ερμηνευτικού στίγματος. Για τον γράφοντα, ένα ξεχωριστό, must have άλμπουμ της εκλεκτής δισκογραφίας του σχήματος, το οποίο αποτελεί τον χρονικά πρώτο σημαντικό δημιουργικό του σταθμό. [Σ.Κ.]
Redemption At The Puritan's Hand
(Metal Blade Records, 2011)
Έχουμε εισέλθει βαθιά πλέον στην ύστερη περίοδο της μπάντας, όπου κυριάρχησαν οι δύο δίσκοι που προηγήθηκαν αυτού. Έριξαν βαριά τη σκιά τους, άρπαξαν τον κόσμο από τον σβέρκο και δεν του άφησαν περιθώρια για ανάσες. Τέτοιες, ώστε να εκτιμήσει εξίσου το μεγαλείο που εκλύεται από τα ηχεία, άπαξ και αμολυθεί το "No Grave Deep Enough". Στα αυτιά μου κοντράρει στα ίσα τα δύο προηγούμενα, αγόρασα για πρώτη φορά t shirt τους για να ενισχύσω αυτήν μου την άποψη, ο Λύκος και ο Ιούδας δε με διέψευσαν ποτέ. Χτισίματα επί χτισιμάτων στις συνθέσεις, οι κορυφώσεις διαδέχονται η μία την άλλη, έχοντας ως οδηγό τον ερμηνευτή της καταπιεσμένης μας ψυχής, ο οποίος με τη σειρά του φωτίζεται από τη συνθετική δεινότητα του - αδικημένου θα έλεγα - Ciáran MacUiliam of the MacUiliam clan. Η Bathory αύρα του #3 δεν περνά απαρατήρητη, η ταμπέλα για να τους περιγράψει χρήζει καμπόσων μεταλλικών ειδών και αν σε πετύχει σε ευάλωτη στιγμή, μπορεί και να σε συνθλίψει. [Π.Ζ.]
Where Greater Men Have Fallen
(Metal Blade, 2014)
Το 2014, οι Primordial δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα, ούτε κάποια έμφυτη ανάγκη να εξερευνήσουν περισσότερο την εκφραστική τους γλώσσα. Στο "Where Greater Men Have Fallen", το συγκρότημα έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα, στο μέγιστο βαθμό. Δίχως το στοιχείο της έκπληξης ή της ριζικής ανατριχίλας, συνθέσεις όπως το σπαρακτικό εναρκτήριο ομότιτλο άσμα ή το συναυλιακό, κινηματογραφικό κλείσιμο με το υποβλητικό "Wield Lightning To Split The Sun", ή ακόμη και το "The Seed Of Tyrants" που ρημάζει ψυχές, δημιουργούν ένα ηχητικό σύνολο υψηλοτάτου επιπέδου. Από τους πιο προσβάσιμους δίσκους των Primordial, ανένδοτο ποιοτικά και υφολογικά, το "Where Greater Men Have Fallen" θα μπορούσε να αποτελέσει την ιδανική πρώτη γνωριμία με το σχήμα για ακροατήρια που δεν βαπτίστηκαν υπό το μαύρο σημάδι των Bathory ή της ιρλανδικής λαϊκής κληρονομιάς. [A.Z.]
Exile Amongst The Ruins
(Metal Blade, 2018)
Η ώριμη, εδραιωμένη περίοδος του σχήματος δεν έχει να ζηλέψει σε κάτι το σπουδαίο παρελθόν του, παρά μόνο χάνει στο στοιχείο της έκπληξης. Οι Primordial πλέον συνθέτουν με διευρυμένες κι εμπνευσμένες μεν, συγκεκριμένες δε μανιέρες, διατηρώντας τη συναισθηματική φόρτιση της μουσικής τους ατόφια, αλλά χάνοντας σε ενδιαφέρον και πρωτοτυπία. Αλίμονο, δεν μιλάμε, φυσικά, για μια δουλειά μέτρια, μα για έναν στιβαρό δίσκο εστιασμένων δυναμικών, που, καλώς ή κακώς, οι ίδιοι έχουν παρουσιάσει σχεδόν κάθε του συνιστώσα καλύτερα σε κάποιο από τα εξαιρετικά άλμπουμ του back catalogue τους. Ακόμη κι έτσι, ο Nemtheanga παραμένει ένας ικανότατος στιχουργός (αλλά κι ερμηνευτικός πομπός αυτών των ιδεών του) παρά τις όποιες, επιλήψιμες απόψεις έχει εκφράσει κατά καιρούς, ενώ κομμάτια όπως το "To Hell Or The Hangman" ή το "Nail Their Tongues" δεν γράφονται κάθε μέρα. [Σ.Κ.]
Imrama
(Cacophonous Records, 1995)
Το ταξίδι (pun intended) των Ιρλανδών ξεκίνησε το 1995, καθώς το δεύτερο κύμα του black metal είχε πλέον αποκτήσει γερές βάσεις σε όλη την υφήλιο. Πέραν όμως της μεγάλης ιστορικής του σημασίας, το "Imrama" δύσκολα στέκεται δίπλα στην υπόλοιπη δισκογραφία του συγκροτήματος. Σαφέστατα, folk, celtic, κι επικά στοιχεία, πράγματα δηλαδή που καθόρισαν στη συνέχεια τον ήχο τους, κάνουν έντονη την παρουσία τους κι εδώ, εμπλουτίζοντας το black metal των Primordial και δημιουργώντας τις συνθήκες που θα τους επιτρέψουν στο μέλλον να ξεχωρίσουν. Φυσικά, με την ιρλανδική μυθολογία να μπαίνει στιχουργικά στο προσκήνιο και κομμάτια σαν το "Here I Am King" να σε κάνουν να ανατριχιάζεις, θα ήταν λάθος να υποστηρίξουμε πως το "Imrama" είναι ένας κακός δίσκος. Απλώς, όλα όσα συμβαίνουν εδώ, τελειοποιήθηκαν στις επόμενες δουλειές τους, καθιστώντας σήμερα το ντεμπούτο τους ως μια κάπως άγουρη αλλά πολλά υποσχόμενη απόπειρα με κάποιες πραγματικά σπουδαίες στιγμές. [Α.Α.]
Gods To The Godless
(Metal Blade, 2016)
Ηχογραφημένο στο γερμανικό Bang Your Head Του 2015, αυτό το άλμπουμ μας μεταφέρει στην πεμπτουσία της Primordial εμπειρίας: στο σανίδι. Το "Gods To The Godless" απλώς μας υπενθυμίζει αυτό που οι Έλληνες οπαδοί τους γνωρίζουμε καλά. Πως οι Primordial στην σκηνή, σε όποιες συνθήκες και να παίζουν, μέρα η νύχτα, μέσα ή έξω, με καλό ήχο ή όχι, είναι πάντα βέβαιο πως θα σου ξεσκίσουν τα σωθικά και θα αφήσουν πίσω ένα κομμάτι της ψυχής τους. Φυσικά αυτό το άλμπουμ είναι ακόμα μία απόδειξη, αποτελώντας επίσης κι ένα άτυπο best of, κι όσο αν θα ήθελα να πω ότι το "The Coffin Ships" ξεχωρίζει, δεν μπορώ. Διότι η μπάντα παραδίδει έντεκα αιματοβαμμένες ερμηνείες σε έντεκα ισάξια έπη. [Α.Κ.]
