Judas Priest

Όταν έχεις περάσει τα πενήντα χρόνια καριέρας, λίγοι περιμένουν κάτι από σένα. Με τον πολύ καλό δίσκο “Firepower” που στεκόταν λίγο κάτω από τα κλασσικά τους και με την αντίστοιχη επιτυχημένη περιοδεία (είχε περάσει και από εδώ) οι Judas Priest είχαν καταφέρει να αποδείξουν ότι ακόμα «το είχαν». Τα ίδια πάνω-κάτω ισχύουν και με το φετινό “Invincible Shield”, με δύο μικρές υποσημειώσεις. Πρώτον, είμαστε έξι χρόνια αργότερα και οι περισσότεροι από τους Priest έχουν πλέον περάσει τα εβδομήντα, αλλά είναι ακόμα εδώ, δια πυρός και σιδήρου. Δεύτερον, το “Invincible Shield” στο μέλλον θα στέκεται σίγουρα δίπλα στο “Firepower”, αν όχι και ελαφρώς παραπάνω.

Το χειμαρρώδες ρεφραίν του εναρκτήριου "Panic Attack" προϊδεάζει τον ακροατή ότι εδώ έχουμε κάτι αξιοσημείωτο και μας δίνει “Painkiller” vibes. Τα "The Serpent and the King" και "Sons of Thunder" μοιάζουν σα να έχει ξεπηδήσει από προσωπικό δίσκο του/των Halford των αρχών της χιλιετίας. Το ομότιτλο κομμάτι φέρνει λίγο από “Sinner” στην αρχή, αλλά τελικά εξελίσσεται σε ένα από τα κορυφαία του δίσκου όταν ξεδιπλώνεται ολόκληρο. Το τσαχπίνικο γύρισμα του "Devil in Disguise" μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο, ενώ το βασικό riff του "Gates of Hell" είναι καταπληκτικό και το ρεφραίν του πωρωτικό.

Στο “As God Is My Witness” τα φωνητικά του Halford έχουν μια διαβολική χροιά. Τα πιο αργόσυρτα κομμάτια ακούγονται πιο αρχοντικά και ξεχωρίζουν περισσότερο σε σχέση με τα γρηγορότερα. Πώς μπορείς να ακούσεις το μελωδικό “Crown Of Horns” και το ασήκωτο "Escape from Reality" και να μην παραδεχτείς ότι οι Priest μπορούν ακόμα να γράφουν ωραία κομμάτια; Ή το δεύτερο single "Trial by Fire", με τον Halford να φτύνει τις λέξεις; Τελευταία μεγάλη αργόσυρτη στιγμή είναι το συναισθηματικό “Giants In The Sky” που κλείνει τον δίσκο. Ένας τύποις αποχαιρετισμός προς τους συνοδοιπόρους των Priest που δε βρίσκονται πια μαζί μας είναι μάλλον η αγαπημένη μου στιγμή.

Από την τριάδα των bonus κομματιών της deluxe έκδοσης, το “Fight Of Your Life” προφανώς και απευθύνεται στον τεράστιο Glenn Tipton, που δίνει τη δική του μάχη με τη νόσο του Πάρκινσον. Το “Vicious Circle” είναι ένα τυπικό, ταχύ heavy metal με βαριές κιθάρες και ευκολοτραγούδιστο ρεφραίν. Ίσως το λιγότερο καλό του δίσκου. Ο Bob Halligan Jr. τροφοδοτεί τους Priest με ένα ακόμα κομμάτι μετά από 40 χρόνια (έχει γράψει τα “(Take These) Chains” και “Some Heads Are Gonna Roll” τη δεκαετία του ’80). Το “The Lodger” φέρνει κάτι από την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής και εμπεριέχει μάλλον την πιο συναισθηματική ερμηνεία του Halford για φέτος.

Μετά από κυριολεκτικά δεκάδες ακροάσεις, έχω καταλήξει ότι το βασικότερο προσόν του “Invincible Shield” είναι οι τρομερές κιθάρες του. Κοφτερές ρυθμικές, μετρημένα αλλά απολαυστικά solos, riffολογία βγαλμένη από τις κλασσικές τους εποχές. Τεράστιο credit – το μεγαλύτερο απ’ όλους τους συμμετέχοντες – αξίζει στον Richie Faulkner. Όλες οι lead κιθάρες φαίνεται ότι είναι παιγμένες από τον ίδιο κιθαρίστα, δηλαδή τον Faulkner, ο οποίος έχει ρίξει την πιο πολλή δουλειά απ’ όλους και μπαίνει στα παπούτσια του εμβληματικού διδύμου Tipton/Downing. Το “Invincible Shield” είναι πάνω απ’ όλα μια δική του δικαίωση.

Δεύτερο credit πρέπει να πάει στον θεούλη Rob Halford. Ένας από τους καλύτερους και χαρακτηριστικότερους τραγουδιστές που έχουν ακούσει ποτέ τ’ αυτιά μας, μπορεί στα 72 του να προκαλέσει ακόμα ανατριχίλες. Καταλαβαίνουμε ότι η δουλειά στο στούντιο προσφέρει πολλές ευκολίες, όμως δεν παύει να είναι μια μεγάλη αλήθεια το ότι ο Halford ξέρει να μεταχειρίζεται τη φωνή του επιδέξια και να προσφέρει σε κάθε κομμάτι αυτό ακριβώς που χρειάζεται. Είτε αυτό είναι κραυγή, είτε είναι συναίσθημα, είτε είναι η διαβολική χροιά που λέγαμε πριν.

Η παραγωγή του Andy Sneap είναι στα γνωστά, κορυφαία επίπεδα. Κάποιος θα μπορούσε να σκεφτεί ότι το “Invincible Shield” ακούγεται όπως όλοι οι δίσκοι του συγκεκριμένου παραγωγού. Όσο αναπόφευκτο κι αν φαίνεται αρχικά κάτι τέτοιο, ο Sneap έχει τη μαεστρία να αποφύγει τη μανιέρα και φτιάχνει έναν ήχο που είναι κράμα παλιών, καλών Priest από τα ‘80ς και τα ‘70ς, μοντέρνου και γεμάτου ήχου, με ολίγη από τις προσωπικές δουλειές του Halford. Ο δίσκος είναι και ακούγεται metal, με όλη τη σημασία της λέξης. Με ιδιαίτερη έμφαση στις κιθάρες.

Οι Judas Priest στο παρελθόν έχουν κάνει πολλά καινούργια, πρωτότυπα, νέα, ηγετικά πράγματα στον χώρο του metal. Αυτό που κάνουν εν έτει 2024 είναι να φτιάξουν για δεύτερη συνεχόμενη φορά έναν δίσκο που αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή να ξαναθυμηθούμε όλοι γιατί τους έχουμε αγαπήσει τόσο πολύ. Οι Judas Priest στα εβδομήντα φεύγα τους δείχνουν να έχουν την αίσθηση του μέτρου που φαίνεται να λείπει από πολλούς συνοδοιπόρους ή ακόμα και νεότερούς τους. Με αυτήν οδηγό, μοιράζουν απλόχερα αυτό που γνωρίζουν καλύτερα: ατσάλι φτιαγμένο από τους καλύτερους μάστορες του είδους.