John Mayall

Είναι σχεδόν αδύνατο να γράψεις ένα κείμενο για την όποια νέα δουλειά του John Mayall και να μην αναφερθείς στην ηλικία του και την πορεία του στη μουσική. Με τα 88 χρόνια ζωής συμπληρωμένα εκ των οποίων τα 60 να τα έχει περάσει σε κορυφαίο μουσικό επίπεδο, από τότε δηλαδή που μπήκε στο «συνδικάτο» του Alexis Korner, μπορεί να μην αποτελεί απαραίτητα φαινόμενο στον κόσμο των blues αλλά σίγουρα είναι πατριαρχική μορφή στο χώρο της rock με την οποία και σχετίζεται με πολλούς τρόπους αλλά έναν βασικό. Υπήρξε το πανεπιστήμιο στο οποίο φοίτησαν μεγάλοι μουσικοί που στη συνέχεια έκαναν σημαντικές καριέρες στην rock και blues rock σκηνή. Το γεγονός αυτό έχει συχνά επισκιάσει την δική του συνεισφορά. Το έργο του όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν ένα δοκιμαστικό πεδίο για άλλους μουσικούς, παρά ένα σύνολο υψηλότατης ποιότητας, με δικό του χαρκατήρα και την προσωπικότητα του Mayall να επιβάλλεται οργανικά πάνω από οποιαδήποτε συμμετοχή αξιόλογων έως και αστεράτων μουσικών. Εν ολίγοις οι δίσκοι του Mayall είναι πάντοτε παράδειγμα για το πως ένας λευκός Ευρωπαίος μπορεί να αφομοιώσει τα blues, να τα παίξει πειστικά και με το δικό του τρόπο.

Η τελευταία του δουλειά δεν γέννησε μεγαλύτερες προσδοκίες από ακριβώς τις παραπάνω. Και αυτές επιβεβαιώνει. ‘Οπως συνηθίζει και συνηθίζεται γενικά στο είδος, οι συνθέσεις αποτελούν ένα μίγμα πρωτότυπων και διασκευών αλλά φυσικά μπορούμε να εμπιστευθούμε τις βαθιές γνώσεις του Mayall ώστε να μην ακούσουμε χιλιοειπωμένα standards. Ταυτόχρονα, το παρελθόν της θέσης του κιθαρίστα στο συγκρότημά του, μας αναγκάζει πάντα να ρίξουμε μία ματιά στα credits για να δούμε πιο ταλέντο έχει ξετρυπώσει πάλι. Εκεί θα βρούμε την εξαιρετική Carolyn Wonderland να κατέχει τη θέση. Και ναι, είμαι σίγουρος ότι ο ίσιος ο Mayall σκέφτηκε με καθαρά μουσικά κριτήρια, αλλά έστω και σε συμπτωματικά συμβολικό επίπεδο είναι ωραίο να βλέπεις μία γυναίκα ως bluesbreaker. Πάντως τα lead μέρη στα τραγούδια του, πέραν του ομώνυμου, όπου το διατηρεί η Carolyn, εκτελούνται από κάποιους σημαντικούς guests .

Tραβάνε αμέσως τα βλέμματα o νεόκοπος blues star Markus King αλλά και ο μόνιμος συνεργάτης τού Tom Petty και πλέον κιθαρίστας των Fleetwood Mac, Mike Campbell. Και πραγματικά, o πρώτος δίνει τρομερή φόρα στο “Can’t Take No More” που βοηθούμενο από τα πνευστά και τον ρυθμό του, είναι από τα τραγούδια του δίσκου που ξεχωρίζουν και ο δεύτερος αποδεικνύεται πολύ πιο μετρημένος αλλά και πολύ πιο funky στο “Chills And Thrills”. Όσο κι αν αυτά τα τραγούδια έχουν τα φόντα να είναι τα highlights του δίσκου, υπάρχουν κάποιες στιγμές που δεν μπορείς να μην θαυμάσεις περισσότερο. Από τη μία έχεις τη συμμετοχή της Scarlet Rivera με το βιολί της σε δύο τραγούδια. Και όσοι κάνετε τη σύνδεση του ονόματός της με το βιολί στο περίφημο “Hurricane” του Bob Dylan ξέρετε ακριβώς τι να περιμένετε. Από την άλλη έχουμε τον ίδιο τον Mayall να παίρνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε φυσαρμόνικα και πλήκτρα στο “A Quitter Never Wins” και σφραγίζει με τον προσωπικό του ήχο ένα τραγούδι που δεν είναι καν δικό του. Και τέλος, για να αποδείξει και ότι είναι σπουδαίος συνθέτης, το ομότιτιλο τραγούδι, με την ουσιαστική και γεμάτη feeling κιθάρα της Wonderland, αποτελεί μάλλον αυτό που θα επέλεγε κάποιος για μία μελλοντική συλλογή με τα καλύτερα της ύστερης καριέρας του.

To "The Sun Is Shining Down" δεν μπορεί παρά να προσελκύσει κάθε φίλο των καλών blues. Δεν ανανεώνει το είδος, δεν καινοτομεί, υπάρχουν άλλοι που έχουν αναλάβει αυτό το ρόλο πλέον, ο Mayall δεν έχει ούτε την ανάγκη ούτε την φιλοδοξία να το κάνει. Όμως, ακόμα και να ψάχνεις, δε βρίσκεις ούτε ένα ψεγάδι στο δίσκο, δεν υπάρχει τίποτα το διεκπεραιωτικό πάνω του. Αντίθετα, η αστείρευτη όρεξη και το διαρκές πάθος ζευγαρωμένα με την εμπειρία του Mayall είναι ένας συνδυασμός που δεν ξεπερνιέται εύκολα.