Just Mustard

Heart Under

Partisan (2022)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 19/07/2022
Indie rock που τολμάει να ακούγεται διαφορετικό, πολυσχιδές και καλειδοσκοπικό. Ένα καθόλα απρόβλεπτο άλμπουμ!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Κι ενώ ο rock πλανήτης παρακολουθεί με ενδιαφέρον όλα τα ωραία που καταφέρνουν οι Δουβλινέζοι Fontaines D.C, λίγο βορειότερα στην ανατολική ακτή του σμαραγδένιου νησιού, η πόλη Dundalk μοιάζει παραδομένη στις μεσαιωνικές της ονειροπολήσεις. Έχοντας να επιδείξει τους ταπεινούς The Corrs ως την πιο γνωστή μπάντα που έχει αναδείξει, δεν θα περίμενε κανείς να ξεπηδήσει κάποιο πραγματικά συναρπαστικό γκρουπ από τις γειτονιές γύρω από τον ποταμό Castletown. Οι δυνάμεις της τυχαιότητας όμως αρέσκονται πάντα σε ανατροπές κι εκπλήξεις. 

Πίσω στο 2018, η λέξη shoegaze έμοιαζε να συναντάται συχνά στις περιγραφές γύρω από το ντεμπούτο τους "Wednesday", θα σε παρακαλέσω όμως να βάλουμε αυτήν τη λέξη ολοκληρωτικά στην άκρη, όχι επειδή δεν είναι εντελώς έγκυρη αλλά επειδή δημιουργεί λάθος συνειρμούς. Συμβαίνουν τόσα διαφορετικά πράγματα στη μουσική των Just Mustard που είναι εντελώς άδικο να στοιβαχτούν πίσω από οποιοδήποτε genre. Όλη η ουσία και όλη η μαγεία βρίσκεται στα πάμπολλα διαφορετικά ηχητικά τους στοιχεία και, κυρίως, στον απίθανο τρόπο που αυτό το κουιντέτο καταφέρνει να τα συμπυκνώσει μέσα σε σχετικά εύπεπτα κομμάτια 3-4 λεπτών. 

Η πρώτη εντύπωση είναι αυτή ενός σχήματος με έντονα dream pop χαρακτηριστικά, εξαιτίας του ονειρικού και ανάλαφρου στυλ της τραγουδίστριας Katie Bell  - στυλ που θυμίζει αυτό των  The Cranes και των ήπιων στιγμών των Cranberries. Κάτω όμως από αυτές τις γλυκές φωνητικές μελωδίες, απλώνεται ένας αργόσυρτος, ήπιος, σίγουρα παρατεταμένος ηχητικός εφιάλτης, χτισμένος βαθιά μέσα σε κιθαριστικούς θορύβους, έρποντα grooves και  βιομηχανική αισθητική. Πάνω σε αυτήν την αντίθεση της ζεστής επιφάνειας και του ψυχρού βάθους, οι Just Mustard χτίζουν ένα αριστοτεχνικό δημιούργημα. 

Οι κιθάρες των David Noonan και Mete Kalyon είναι άλλη μια απόδειξη του πόσο μακριά έχει φτάσει η κιθαριστική μουσική - για όσους επιθυμούν να το αποδεχτούν. Μιλάμε για έναν rock δίσκο που περιέχει απειροελάχιστα riffs και μελωδίες, στην παραδοσιακή τους μορφή. Στη θέση τους θα βρει κανείς άπειρα noise rock μέρη, θορύβους, e-bows και «ουρές» από παράξενα εφέ, η μινιμαλιστική χρήση των οποίων συγκροτεί ένα στυλ που έρχεται πολύ κοντά στο ηλεκτρονικό rock των Nine Inch Nails. Πίσω από όλα αυτά, το rhythm section των Rob Clarke και Shane Maguire σέρνεται σαν σκυθρωπή μηχανή: πάντα σε αργά tempo και σε μεγάλες αξίες, το μπάσο και τα drums γεμίζουν τα πάντα και χτίζουν φοβερές αρμονίες, κάνοντας με να θέλω να πω ότι αποτελούν ένα από τα πιο θριαμβευτικά "less is more" rhythm section που άκουσα από indie rock δίσκο εδώ και πολύ καιρό.

Θα έλεγε κανείς ότι τα δέκα tracks του "Heart Under" παρουσιάζουν μια σχετική μονοτονία στην ατμόσφαιρα τους. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, αυτή η υποτιθέμενη μονοτονία είναι μέρος του στυλ των Just Mustard και βασική αιτία πίσω από την υποβλητικότητα που χτίζει το άλμπουμ. Ίσως επειδή ακριβώς οι συνθέσεις είναι ρευστές, ίσως επειδή συνεχώς πετάγονται μέρη που άλλοτε θυμίζουν trip hop και άλλοτε κάποιο μεταμοντέρνο gothic υβρίδιο, το "Heart Under" τρυπώνει κάτω από το δέρμα σου. Πρόκειται για έναν από εκείνους τους δίσκους που ρουφιούνται εύκολα κι επιβάλλουν απανωτές ακροάσεις, χωρίς καν να καταλάβεις το πως συνέβη αυτό. Επιβάλλει τη θέληση του πάνω στον ακροατή, με τρόπους εντελώς υποσυνείδητους.

Και όχι, ο λόγος που οι Just Mustard οφείλουν να ξεχωρίσουν από τη φετινή indie σοδειά δεν είναι απλώς το γεγονός ότι έχουν απόλυτα προσωπικό και καλοδουλεμένο ύφος - όσο κι αν αυτό από μόνο του είναι πολύ σπουδαίο ζήτημα. Δεν θα τους αποθεώσουμε λόγω έξυπνου στυλ. Στο τέλος της ημέρας, είναι sophisticated alternative κομματάρες όπως το "I Am You", το "Still" ή το "Mirrors" που κάνουν τη διαφορά, σε ένα άλμπουμ που κανένα τραγούδι δεν υπολείπεται πραγματικά. Το "Heart Under" δεν προλαβαίνει να κάνει κοιλιά πουθενά, περνάει γρήγορα και σε αγγίζει σαν ένα κρύο, αστικό στιγμιότυπο.

Οι Just Mustard με τον δεύτερο δίσκο τους καταφέρνουν να μας χαρίσουν μία από τις πιο αξιόλογες και αξιοπρόσεκτες δουλειές για το indie rock του 2022. Το "Heart Under" δεν στρέφει το βλέμμα του προς τους βαριεστημένους νεανίες που κατακλύζουν τα καλοκαιρινά ευρωπαϊκά φεστιβάλ αλλά προς εκείνους που θα τεντώσουν αυτί και θα διαισθανθούν τους μετασχηματισμούς του σύγχρονου rock, όταν συμβαίνουν με όρους ποιότητας. Τώρα, το ότι το "Heart Under" μοιάζει ότι θα ταίριαζε γάντι σε μια αποκλειστική βραδιά στο Roadhouse (ναι, στο Twin Peaks αναφέρομαι), το αφήνω σαν μια σκέψη/πληροφορία που για κάποιους μπορεί να είναι εντελώς περιττή. Κάποιοι άλλοι όμως θα το εκλάβουν ως κάτι σημαντικό, εσείς, ξέρετε ποιοι, ανακαλύψτε τους Just Mustard.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET