Iron Savior

Συχνά - πυκνά επανέρχεται η στιγμή για ένα νέο άλμπουμ Iron Savior, το οποίο φαντάζει ευχή και κατάρα για έναν αρθρογράφο που ακολουθεί και παρουσιάζει τα πεπραγμένα τους. Ευχή, καθώς οι Γερμανοί power metal πιονέροι είναι πάντοτε απαρέγκλιτοι ως προς το ποιόν τους, προσφέροντας άλμπουμ που ελάχιστα αποκλίνουν ποιοτικά και πάντοτε έχουν να δώσουν κάτι στον power metal οπαδό - και, αντίστοιχα, κατάρα για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Βλέπετε, δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να κάνεις κριτική/παρουσίαση ενός δίσκου που προέρχεται από μια νοητή «γραμμή παραγωγής», πόσο μάλλον όταν έχεις σχολιάσει ξανά την αμέσως προηγούμενη (ή αρκετές προηγούμενες) δουλειά του εκάστοτε σχήματος. Ωστόσο, αυτό είναι ένα «πρόβλημα» που ελάχιστα απασχολεί, από τη στιγμή που ο πιο σημαντικός παράγοντας, αυτός του λόγου ύπαρξης ενός άλμπουμ, συνήθως εκπληρώνεται - όπως, άλλωστε, συμβαίνει κι εδώ.

Οι Iron Savior, έτσι κι αλλιώς, δεν είναι κανένα τυχαίο όνομα στον χώρο. Πνευματικό παιδί του Piet Sielck, με τον Kai Hansen να συμμετέχει στα τρία πρώτα τους άλμπουμ και πολλούς μουσικούς της ευρύτερης Gamma Ray και Blind Guardian οικογενείας να έχουν περάσει από τις τάξεις τους, οι ίδιοι ποτέ δεν απήλαυσαν την απόλυτη δημοφιλία των προαναφερθέντων σχημάτων, αλλά πάντοτε ήταν εκεί, ως το ακλόνητο second unit που γνώριζες για τι είναι ικανό.

Έτσι και σήμερα, 26 ολόκληρα χρόνια μετά το ομότιτλο ντεμπούτο τους, οι Iron Savior συνεχίζουν να μεγαλώνουν το δισκογραφικό τους κατάλογο, οριακά εκπλήσσοντας με το γεγονός πως παραμένουν απόλυτα διασκεδαστικοί, όσο και απόλυτα εστιασμένοι στο χαρακτηριστικό τους ύφος. Το "Firestar" αποτελεί ένα ψυχαγωγικότατο άλμπουμ τευτονικού power metal, με δυνητικά hit του ιδιώματος παρόντα (βλ. το κολλητικό "In The Realm Of Heavy Metal"), τσαγανό και παραδόξως λιγοστά filler σημεία.

Σύμφωνοι, δεν πρόκειται να αλλάξει το χώρο ή τη προδιαγεγραμμένη πορεία του σχήματος, αλλά στέκεται ως ένας δίσκος που προσφέρει στο πολύπαθο power metal ιδίωμα τη συνέπεια στις αξιόλογες νέες κυκλοφορίες, την ίδια στιγμή που πιθανόν κατατάσσει εαυτόν δίπλα στα πολύ καλά πρόσφατα (κοινώς, τελευταίας δεκαετίας) πονήματα της μπάντας (βλ. "Titancraft", "Rise Of The Hero"). Και σε ένα ιδίωμα όπου βρίθει προβληματικών κυκλοφοριών, η συνέπεια και η «ξεροκεφαλιά» των Γερμανών metallers είναι πλήρως εκτιμητέα - έστω και με το συγκεκριμένο ταβάνι δυνατοτήτων παρόν.