Inter Arma

Ήρθε επιτέλους αυτή η στιγμή που οι Inter Arma θα λάβουν την αναγνώριση που τους αναλογεί. Το νιώθω. Ήταν πραγματικά κρίμα που ένα συγκρότημα σαν και του λόγου τους με τόσες αξιόλογες κυκλοφορίες στη σειρά δεν είχε γίνει μεγάλο, ενώ παράλληλα με το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους, διαθέτουν οι ίδιοι τρομερή διάθεση και χιούμορ, πράγμα που αποδεικνύεται και από την αγάπη τους σε διασκευές και από πολλά ακόμη. Ο λόγος λοιπόν για τη νέα δουλειά των Inter Arma, "New Heaven", με το οποίο ήρθα σε ιδιαίτερη επαφή το τελευταίο διάστημα και μέσα από την καρδιά μου λέω ότι είναι η πιο συνεκτική τους δουλειά έως σήμερα.

Βλέπετε, εκτός του ότι είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε όλο το δίσκο πριν την επίσημη κυκλοφορία του στη σκηνή του Roadburn Festival, καταφέραμε να κάνουμε και μια κουβέντα με τον drummer και ιδρυτικό τους μέλος, TJ, οπότε και υπάρχει μια πολύ σαφής εικόνα για τα παρασκήνια της δημιουργίας του δίσκου. Αυτά όμως θα έρθουν εν καιρώ. Για την ώρα ας βουτήξουμε στα παγωμένα νερά του "New Heaven". Λέω παγωμένα, καθώς στην πραγματικότητα, ο δίσκος μπορεί να μιλά για ένα μεταφυσικό πέρασμα σε παράλληλη διάσταση με ποικιλία τρόπων, το εξώφυλλο του όμως πρόκειται για μια φωτογραφία νυχτερινού ψαρέματος στον πάγο, που θυμίζει την αισθητική αυτή της μετάβασης στο άγνωστο.

Με πόσο τρομακτική ροή ξετυλίγεται αυτό το ταξίδι! Το "New Haven", παρά το γεγονός ότι αποτελεί τη συντομότερη δισκογραφική δουλειά των Inter Arma ως σήμερα, ίσως και να παραδίδει την πιο πολύπλοκη μουσικογραφία τους. Ο δίσκος, χτισμένος με κιθαριστικές δυσαρμονίες γύρω από έναν βασικό ρυθμό τυμπάνων, καταφέρνει να ενσωματώσει είδη από death μέχρι post metal, με τον μοναδικό τρόπο που οι Inter Arma καταφέρνουν και παίζουν μπάλα εντελώς μόνοι τους σε αυτή την περίεργη μείξη. Διαμάντι στο καταραμένο στέμμα των Inter Arma, η απόκοσμη φωνή ενός από τους καλύτερους frontmans των καιρών μας, Mike Paparo. Η εκφραστικότητα του και το ταλέντο του μας συγκλόνισαν στα τρία (!) κατά σειρά set των Inter Arma στο Roadburn. Η απόκοσμη χροιά του συγκρίνεται για μένα μόνο με αυτή του Daniel Droste των Ahab, και τα μάτια του στη σκηνή γυαλίζουν, με αυτόν τον αγνό τρόπο της μουσικής έκστασης. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η κρυστάλλινη παραγωγή του "New Heaven" - πράγμα που δεν θα περίμενε κανείς σε έναν δίσκο του συγκεκριμένου «ρεπερτορίου», στέλνει κάθε λεπτομέρεια των συνθέσεων βαθιά μέσα στο μυαλό σου και το κάνει να ξεχωρίζει από πολλά πράγματα εκεί έξω που κινούνται τόσο στον death όσο και στον sludge ήχο.

Η μουσική πορεία των Inter Arma τώρα εντός του "New Heaven", έχει ξεκάθαρα βήματα. Η κατάβαση στο αχανές ξεκινά με ένα death metal τρομακτικό κατασκεύασμα που προμηνύεται με το "Desolation's Harp", και συμπληρώνεται από τα "Violet Seizures" και το ομώνυμο κομμάτι σε μια τριάδα φωτιά. Ο δίσκος δεν αργεί να σου δείξει ότι είναι ποτισμένος με τόσα πολλά διααφορετικά στοιχεία του σκληρού ήχου, που θα κάνει το αναπόφευκτο - θα αλλάξει. Το "Endless Grey", τελειώνει την πρώτη μεριά του δίσκου με ένα επικό, bathor-ικό heavy black instrumental πέρασμα σε μια περισσότερο post black doom πλευρά των Inter Arma, λιγότερο σκληρή, περισσότερο απογοητευμένη.

Ως ένα από τα "γλυκότερα" σημεία του δίσκου, ένα άλλο κομμάτι που το βρίσκει σε παρόμοια αίσθηση είναι το single "Concrete Cliffs", όπου συνοδεύεται και από ένα ψυχοπλακωτικό video clip, και θυμίζει αυτή την αγαπημένη μεταβατική εποχή των Opeth περιόδου "Ghost Reveries" και "Watershed". Κατά τα άλλα, το δεύτερο μισό του "New Heaven" είναι πατικωμένο από όλα του κόσμου τα κακά. Οι Inter Arma στέκονται φωναχτά και ξεκάθαρα απέναντι σε κάθε τρόπο καταπίεσης της προσωπικής ελευθερίας. Πόλεμος, κατάθλιψη, περιορισμός. Το αντιπολεμικό μήνυμα του "The Children The Bombs Overlooked" αλλά και η post μελαγχολία του "Gardens In The Dark" είναι ικανά να σοκάρουν με το μουσικό τους βάρος - όλα αυτά χωρίς ψευδεπίγραφες μελαγχολίες, αλλά με ευφυή συνδυασμό μουσικών. Για το τέλος, κρατάμε την τελευταία "μαλακή" στιγμή των Inter Arma, όπου άξαφνα, το "Forest Service Road Blues", ως αυτό που λέει το όνομά του, μια post sludge «μπαλάντα» σαν κι αυτό το "The Tide" των Neurosis που τραβούν από blues/ americana μεριά, μας δίνει όλη την πικρία στο χέρι, όλη την αλήθεια στα μάτια, μα κρατά αυτό το τελευταίο, το στερνό μα απογοητευμένο ψήγμα ελπίδας: "The Sun don't shine like it used to, but it always comes down".

Οι Inter Arma έχουν μιλήσει σε διάφορες στιγμές για την προσωπική τους «κατάρα», μιας που ως συγκρότημα τους έχουν συμβεί διάφορα: έχουν χάσει διαβατήρια, είχαν προβλήματα στη Ρωσία, όσο πίσω πας θα βρεις και μια κακουχία. Ωστόσο, συμβολικά ή μη, το "New Heaven" μέσα στην ειλικρινή κατήφια του, θα αποτελέσει το δίσκο τους για τον οποίο θα μιλάμε για καιρό. Μία κυκλοφορία σημαδιακή τόσο για το χώρο του post/ sludge όσο και τούτον του death metal, έχει όλα τα φόντα να ανεβάσει τους Inter Arma εκεί που τους αξίζει - στο θρόνο του μεγάλου metal συγκροτήματος των καιρών μας.

Bandcamp | Spotify