Glazyhaze

Το έχω πει πολλές φορές πως το shoegaze είναι ένα ταλαιπωρημένο είδος, όμως το 2025 είναι σίγουρα μια καλή χρονιά για αυτό. Και οι Glazyhaze, με το δεύτερο άλμπουμ τους, αναδύονται ως μια από τις πιο υποσχόμενες φωνές της σκηνής με το "Sonic" να αποτελεί μια δυναμική δήλωσή ότι το shoegaze, ο dreamy ήχος και οι κιθάρες που προκαλούν συγκινήσεις έχουν λόγο ύπαρξης στο σήμερα. Και αυτό γιατί το συγκρότημα από τη Βενετία, που συγκροτείται από τους Irene Moretuzzo, Francesco Giacomin, Lorenzo Dall’Armellina και Vsevolod Prokhorov, μέσα από το "Sonic" αποδεικνύει πως οι μελωδίες και οι σκοτεινές ατμόσφαιρες δεν χρειάζεται να ανταγωνίζονται αλλά μπορούν να συνυπάρχουν με έναν τρόπο που τελικά ανυψώνει το τελικό αποτέλεσμα.

Από τα πρώτα λεπτά του άλμπουμ, με το "What A Feeling" να ανοίγει και να σε βυθίζει στις φορτωμένες με reverb κιθάρες, αντιλαμβάνεσαι πως εδώ υπάρχει μια βαθιά επίγνωση της φόρμας του είδους αλλά και μια επιθυμία του συγκροτήματος να ξεχωρίσει. Μάλιστα, μπορούμε να υποστηρίξουμε πως ο δίσκος διαρθρώνεται σε δύο μέρη: η πρώτη πλευρά ανοίγει πιο φωτεινή, με αέρινα φωνητικά και μελωδίες που πατάνε περισσότερο στο dream pop, ενώ η δεύτερη πλευρά στρέφεται σε πιο εσωστρεφή μονοπάτια με τις κιθάρες να γεννάν συναισθήματα αγωνίας και τις φωνές να ακούγονται πιο άμεσες. Και αυτή η δομική επιλογή, που καθιστά το όλον σαν δύο όψεις του ίδιου νομίσματος κάνει τον δίσκο να μοιάζει πιο ώριμος και ολοκληρωμένος.

Είναι, όμως, ο ήχος που κάνει τη μεγάλη διαφορά καθώς η δύναμη του άλμπουμ δεν πηγάζει από τα riffs αλλά από τις ατμόσφαιρες. Ταυτόχρονα, τραγούδια όπως το "Slap" χτίζονται αργά και καταλήγουν σε ηχητικούς σεισμούς καθώς καλούν τον ακροατή να χαθεί για τα καλά μέσα τους, μέσα από φόρμες που δεν φοβούνται τη νοσταλγία αλλά ούτε υποκύπτουν σε αυτή, μετασχηματίζοντας την σε κάτι που πατάει γερά στο ζωτικό παρόν. Και αυτό γιατί το σχήμα έχει καταφέρει να τιθασεύσει τις πολλές επιρροές του, από τους Joy Division και τους Cocteau Twins μέχρι τους Slowdive, τους The Sundays, και τους Ride, και να τις δέσει με έναν τρόπο που δένουν αρμονικά κάτω από το δικό του μουσικό όραμα.

Στο σύνολο, μπορούμε να πούμε πως ο ήχος των Glazyhaze έχει εξελιχθεί καθώς, από τον πρώτο δίσκο, όπου κυριαρχούσε η dream-pop πλευρά τους, στο "Sonic" υπάρχει μεγαλύτερη έμφαση στη δυναμική ανάμεσα στον θόρυβο και τη μελωδία, βαδίζοντας συνεχώς ανάμεσα στην έκρηξη και την ησυχία. Οφείλω όμως να ομολογήσω πως αρκετά κομμάτια δεν αξιοποιούνται στο έπακρο μέσα από τις ενορχηστρώσεις τους με αποτέλεσμα αυτή η ορμή που υπόσχονται να μην εκφράζεται στο βαθμό που θα μπορούσε.

Παρόλα αυτά, το "Sonic" των Glazyhaze παραμένει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες της χρονιάς και σίγουρα μία από αυτές που θα δούμε σύντομα να φιγουράρουν σε διάφορες end-of-the-year λίστες. Και αυτό έγκειται, κυρίως, στο γεγονός ότι το άλμπουμ σε καλεί να ανακαλύψεις ολόκληρους κόσμους μέσα από συνθέσεις που είναι, παράλληλα, οικείες αλλά και καινούργιες κι όλα αυτά μέσα από μια, οριακά, pop προσέγγιση. Και, φυσικά, μπορεί να μην πρωτοτυπούν αλλά πετυχαίνουν να καθορίσουν και να οριοθετήσουν τον ήχο στο σήμερα. Και αυτό δεν είναι μια καθόλου εύκολη υπόθεση.