Heaven Shall Burn

Wanderer

Century Media (2016)
Από την Ίριδα Κουκουβίνη, 12/09/2016
Επάξιο του παρελθόντος τους μελωδικό death metal με metalcore στοιχεία
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Η πεντάδα των Heaven Shall Burn από τη Γερμανία, εδώ και δεκαέξι χρόνια κυκλοφορεί άλμπουμ τα οποία διαχρονικά χαρακτηρίζονται από θυελλώδη δυναμική μελωδικού death metal με δόσεις metalcore. Και όσοι τρομάζουν από τις λέξεις με core στο τέλος, μη φοβού, δεν μιλάμε για ξέπλυμα ήχου.

Φέτος, με τον όγδοο δίσκο τους, πρέπει να καταφέρουν να σταθούν στο ύψος του τελευταίου τους, "Veto", που αποτέλεσε και μάλλον την καλύτερη στιγμή της δισκογραφίας τους. Και το καταφέρνουν επάξια με τον καταιγιστικό τους "Wanderer". Με τον τελευταίο δίσκο τους είχαν πάει ένα βήμα παραπέρα στο κομμάτι του μελωδικού death metal. Σε αυτόν τον δίσκο συνεχίζουν στα ίδια μονοπάτια με ακόμα πιο μεγάλη ένταση και περισσότερη κατεύθυνση προς το death, αλλά διατηρούν ακόμα το μελωδικό τους ύφος, σε βαθμό που αρχίζουν να θυμίζουν τις παλιότερες τους πιο σκληρές δουλειές όπως το "Deaf To Our Prayers".

Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από φωνητικά, που όπως και παλιότερα, είναι γεμάτα μένος και ένταση. Είναι εξαιρετική η οργή που βγάζει ο Bischoff όπως γρυλίζει τους στίχους, επιτυγχάνοντας παράλληλα με την συνεργασία των George Fisher και Adalbjorn Tryggvason μία ικανοποιητική ποικιλία, πράγμα που αναδεικνύεται σε κομμάτια όπως το "Prey To God" -σημειώστε κάπου εδώ τον υπέροχο τίτλο- με τα φωνητικά να κινούνται ανάμεσα σε βαθιά growls και πιο ψηλές κραυγές, και στο cover των My Dying Bride, "The Cry Of Mankind", με τα ανατριχιαστικά καθαρά φωνητικά που αναδύονται στις στιγμές κορύφωσης.

Εντωμεταξύ, είναι ο πρώτος δίσκος καθόλη την πορεία της μπάντας με νέο ντράμερ, με τον Christian Bass να αντικαθιστά επάξια τον προκάτοχό του. Παρ' όλα αυτά, σε αυτόν τον δίσκο δεν είναι τα ντραμς που θα κλέψουν την παράσταση, αλλά τα επιθετικά riff που οι Heaven Shall Burn δείχνουν πόσο καλά μπορούν να παντρέψουν με τη μελωδία, χωρίς να χάνει τίποτα από την επιθετική ορμή του το τελικό αποτέλεσμα.

Ο δίσκος στο πρώτο του μισό μπαίνει πολύ δυνατά με το καταιγιστικό παίξιμο των "Bring The War Home", "They Shall Not Pass", "Downshifter" και το στυγνό "Prey To God" να αποτελεί και την πιο σκληρή στιγμή του δίσκου. Μετά την αργή και σύντομη, ορχηστρική μετάβαση του "My Heart Is My Compass", ο δίσκος μεταβαίνει στο δεύτερο μισό με το "Save Me" να ξεκινά αργά από εκεί που σταμάτησε το προηγούμενο κομμάτι, βγάζοντας τον απαραίτητο συναισθηματισμό για να μπει μετά από ένα λεπτό γεμάτη φόρα η μπάντα και να τα σαρώσει όλα. Στο δεύτερο μισό θα ξεχωρίσουν τα "Corium" και "A River Of Crimson". Το τελείωμα του δίσκου γίνεται με το "The Cry Of Mankind", που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι ένα εξαιρετικό cover με τη συνεργασία του τραγουδιστή των Solistafir, που κλείνει πολύ όμορφα τον δίσκο.

Οι Heaven Shall Burn ποτέ δεν είχαν πρόβλημα στη δυναμική των δίσκων τους και λίγο πολύ, όλες τους οι κυκλοφορίες με κάποιες μικρές εξαιρέσεις (βλέπε "Invictus") κρατάνε ένα σοβαρό επίπεδο. Η αλήθεια είναι ότι πέραν μικρών αλλαγών δεν πρέπει να αναμένει κάποιος ιδιαίτερα διαφορετικό ήχο από τις προηγούμενες δουλειές τους, με το παρόν άλμπουμ να μην ξεφεύγει από τον γενικό κανόνα. Πράγμα που σε καμία περίπτωση δεν είναι κακό. Μία καλή συνταγή δεν την αλλάζεις. Είναι ακόμα μία πολύ αξιόλογη δουλειά, λίγο περισσότερο προσανατολισμένη προς την πιο σκληρή πλευρά τους, που κοιτάει κατάματα το παρελθόν της μπάντας.

  • SHARE
  • TWEET