Gwen Stacy

Χριστιανικό metalcore από μια μπάντα που φέρει το όνομα της πρώτης φιλενάδας του Peter Parker (του Spiderman ντε). Αν η μόνη έκπληξη της προηγούμενης πρότασης ήταν το γεγονός ότι ο Peter Parker είναι ο Spiderman, τότε υπάρχει πρόβλημα, αναγνώστη. Το πόσο άγονο είναι το metalcore γρύλισμα ως φορέας Χριστιανικής ηθικής μοιάζει τόσο αυτονόητο, που η πρόκληση κινεί την περιέργεια και γεννά ειλικρινή ελπίδα για μια ενδιαφέρουσα μουσική πρόταση. Αλλά... τζίφος.

Οι τέσσερεις θυμωμένοι εξ Ινδιναπόλεως παραδίδουν το πρώτο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, που διαδέχεται μια σειρά από αυτοχρηματοδοτούμενα demos. Στα χνάρια των Underoath, συνδυάζουν τα εις «–core» λήγοντα με τη μελωδικότητα της αποχωρούσας μόδας του διαστρεβλωμένου nu και την ένταση του screamo. Προσπαθούν με ειλικρίνεια να σταθούν πιο επιθετικά, αλλά δεν πείθουν πάντα. Το groove αγκομαχεί από έλλειψη «σιγουριάς» στα μη μελωδικά σημεία και τα μερικά «καθαρά» φωνητικά βουλιάζουν στη μετριότητα.

Η δύναμη της μπάντας είναι ο ευθύς και εύκολος ήχος, τα αποτελεσματικά και παραδόξως καταληπτά γρυλίσματα του Cole Wallace, μερικές catchy μελωδίες και κάποια επιβλητικά riff. Όλα αυτά δεν αρκούν όμως για να κάνουν το δίσκο ενδιαφέροντα, ούτε διαχέονται από ιδιαίτερη πρωτοτυπία.

Προφανώς κομμάτια όπως το "The Path To Certainty" ή το "Sleeping In The Train Yard" θα βρουν φιλόξενα ώτα, αλλά το άλμπουμ παρουσιάζει σημαντικές ανισορροπίες ποιότητας - πολλές φορές μάλιστα μέσα στο ίδιο κομμάτι. Τέλος, με το χέρι στην καρδιά, η οργισμένη δραματική τραγικότητα του «καλώς σκεπτόμενου» χριστιανικά ηθοπλαστικού μηνύματος λειτουργεί σαν καταστολέας μουσικής στύσης.