Caroline

Προ τριετίας, οι Caroline από το Λονδίνο εμφανίστηκαν στον μουσικό χάρτη με ένα θαυμάσιο ντεμπούτο - που παρουσίασε εξίσου θαυμάσια ο Θεοδόσης Γενιτσαρίδης. Το οκτέτο μας παρουσίασε ένα πολύ ατμοσφαιρικό και ιδιαίτερο σύμπλεγμα από post-rock, avant-folk και modern classical ήχους, κάπως κοντά στην αισθητική της Windmill Scene αλλά και πολύ μακριά ταυτόχρονα. Αυτό που είχε ίσως περισσότερη σημασία; Τα οκτώ μέλη της μπάντας παίζουν πάντα σε κύκλο, κοιτώντας το ένα το άλλο. Όλη αυτή η γλυκύτητα και η ομορφιά που ξεπηδάει από την μουσική τους, δεν θα μπορούσε εξάλλου να είναι τυχαία.

Το δεύτερο άλμπουμ του σχήματος έρχεται να προεκτείνει την καλλιτεχνική τους πρόταση, με τρόπους που είναι ταυτόχρονα απρόσμενοι και λογικοί. Πριν το αναλύσω αυτό, ας πω ότι στην μουσική των Caroline μπορεί κανείς να αναγνωρίσει δύο κινήσεις: στην επιφάνεια, η αίσθηση είναι πάντα μελωδική, γλυκιά, ματζόρε, τρυφερή, νωχελική. Αν δεις όμως κάτω από την επιφάνεια, υπάρχουν άπειρα δυνατά «ρεύματα» πειραματισμού, αναπάντεχων ήχων και παράξενων πρακτικών. Αποτελεί τεράστια επιτυχία της μπάντας που αυτές οι δύο κινήσεις δεν επηρεάζουν ποτέ αρνητικά η μία την άλλη παρά, αντίθετα, αλληλο-υπογραμμίζονται. Ήδη από το εναρκτήριο "Total Euphoria", οι κιθάρες παίζουν εντελώς άχρονα μεταξύ τους και τα τύμπανα ακούγονται σαν να έρχονται από άλλο δωμάτιο, παραδόξως όμως η φωνητική γραμμή σε κάνει να αισθάνεσαι πως ακούς το ευθύτερο indie folk τραγούδι.

Ο τρόπος που οι Caroline δένουν αυτές τις παράξενες, avant-garde ιδέες σε τραγούδια τόσο εύπεπτα είναι άξιος θαυμασμού. Το υπέροχο "When I Get Home" ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε στο υπόγειο κάποιου night club, με το beat να ακούγεται από μακριά. Σε άλλες στιγμές, η μπάντα ακούγεται να συνομιλεί, να κουρδίζει, να γελάει, εντός των τραγουδιών, κι όμως, ούτε στιγμή η προσοχή σου δεν απομακρύνεται από την διάθεση της μουσικής. Αυτός ο μαγικός ρεαλισμός συνυπάρχει με έναν σχεδόν αναρχικό μουσικό αυθορμητισμό και ταυτόχρονα υπάρχει χώρος για (πολύ πετυχημένα, υπέροχα!) μέρη με autotune και τεχνολογικά κόλπα. Το "Caroline 2" διαθέτει τις πιο γοητευτικές αντιθέσεις.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η μουσική γίνεται μεθυστική, αφηρημένη, πολυδιάστατη. Η ατμόσφαιρα του άλμπουμ (αναφέρομαι αυστηρά στο feeling) μου θύμισε το πως ένιωσα πριν 20 χρόνια με τον παραμυθένιο κόσμο του "Takk" των Sigur Ros. Βέβαια, οι Caroline παίζουν ένα διαφορετικού είδους post-rock: εδώ τα κρεσέντο δεν φανερώνονται σε κιθαριστικές κλιμακώσεις αλλά σε υπόγεια ξεσπάσματα, όπως το σχεδόν noise background στο "Two Riders Down" ή στον τρόπο που αλλάζουν οι δυναμικές των πνευστών στο "Beautiful Ending". Δεκάδες ακροάσεις ήδη και το άλμπουμ φανερώνει συνεχώς νέα μυστικά. Φόρα ακουστικά, αφουγκράσου!

Αντίθετα, νομίζω πως οι Caroline είναι πρωτίστως μια progressive folk μπάντα, με τα βιολιά και το τσέλο να οδηγούν συχνά τις συνθέσεις προς trad folk μονοπάτια και τα διακριτικά τύμπανα να ηχούν περισσότερο σαν να ανήκουν στην free jazz. Το γεγονός όμως πως οι καταπληκτικές φωνητικές γραμμές δεν διαχωρίζονται ποτέ εντελώς από τις pop ευαισθησίες τους, είναι ένα μεγάλο κεκτημένο της μουσικής τους - φυσικά εξάλλου η παρουσία της εκπληκτικής Caroline Polachek στο "Tell Me I Never Knew That" μόνο τυχαία δεν είναι… Θα μπορούσε κανείς να βρει κάποιες ομοιότητες με τους νεότερους Black Country, New Road, θεωρώ όμως πως οι Caroline έχουν μεγαλύτερο βάθος, περισσότερες όψεις και πιο άμεση πρόσβαση στην καρδιά του δέκτη.

Με την διάρκεια του άλμπουμ να μένει κάτω από τα 40 λεπτά, τα οκτώ υπέροχα (και ισοδύναμα) τραγούδια που περιλαμβάνονται μοιάζουν σαν να συγκροτούν μια ενιαία σουίτα, με την γλυκόπικρη διάθεση να μένει απαράλλαχτη. Παρόλα αυτά το "Caroline 2" μετατρέπεται σε ένα πολυεδρικό, καλειδοσκοπικό ηχητικό θέαμα, παντρεύοντας πανέμορφα την δομή με την ανατροπή, τον πειραματισμό με την ευθύτητα, χωρίς να θυσιάζει ποτέ την μελωδία, την ψυχή και την ομορφιά του. Στο τέλος, μένει η εντύπωση πως εδώ έχεις μια χαρισματική μπάντα που ακολουθεί ένα εντελώς δικό της μουσικό μονοπάτι. Δεν είμαστε διατεθειμένοι απλώς να τους ακολουθήσουμε αλλά να σταθούμε στην μέση του αδιάσπαστου κύκλου τους και να μοιραστούμε αυτήν την θεσπέσια, μελαγχολική τους αναρχία.

Bandcamp