Συνέντευξη Arjen Lucassen

«Άσχετα με το τι λένε οι μουσικοί, πάντα ενδιαφέρεσαι τι λέει ο κόσμος για τη δουλειά σου»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 12/04/2012 @ 12:56
Κάθε ευκαιρία για συνομιλία με τον Ολλανδό (αγαθό) γίγαντα του prog, τον Arjen Lucassen είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Είναι πάντα ομιλητικός και ευχάριστος, σου δίνει την ευκαιρία να συζητήσεις αρκετή ώρα για πολλά θέματα, ενώ εκτός από σπουδαίος μουσικός είναι και ο ίδιος φανατικός ακροατής και γνώστης της rock μουσικής γενικότερα. Με καινούργιο άλμπουμ στις αποσκευές, μας μιλάει για ένα σωρό πράγματα και μας θυμίζει πόσο σπουδαίο είναι να υπάρχουν μουσικοί που σέβονται τόσο τη δουλειά τους, όσο και τους οπαδούς τους.

Γεια σου Arjen! Πως είσαι;
Είμαι καλά, σε ευχαριστώ. Κυρίως μιλάω για τον εαυτό μου αυτή την περίοδο, οπότε τι άλλο θα μπορούσα να ζητήσω, χεχε;

Είναι η πρώτη φορά -έστω και τυπικά- που κάνεις ένα σόλο άλμπουμ, αν και κάθε δουλειά σου είναι στην πραγματικότητα προσωπική. Απλά αυτή τη φορά είσαι τελείως μόνος σου. Τι σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Λοιπόν, βασικά, προσπαθώ να το πραγματοποιήσω τα τελευταία 5-6 χρόνια. Κάθε άλμπουμ που δημιούργησα τα τελευταία 5-6 χρόνια προοριζόταν για σόλο άλμπουμ. Για το τελευταίο Ayreon άλμπουμ, το "01011001" είχα ένα τραγούδι που λεγόταν "Beneath The Waves" με το οποίο ξεκίνησα να κάνω ένα σόλο άλμπουμ, αλλά την επόμενη στιγμή ήμουν στο στούντιο και εξελίχθηκε σε ένα τέρας και προσέθεσα αυτές τις σκληρές κιθάρες οπότε άρχισα να σκέφτομαι «γαμώτο, θέλω αυτόν τον τραγουδιστή εδώ, ίσως και τον άλλο εκεί». Και πριν το καταλάβω είχα 17 τραγουδιστές, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει χώρος για μένα (γέλια). Αντίστοιχα, με το "Guilt Machine". Επρόκειτο να είναι σόλο δουλειά και τότε άκουσα αυτόν το Βέλγο τραγουδιστή που είναι τεχνικά τόσο καλύτερος από εμένα, οπότε σκέφτηκα «αυτός ο τύπος θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερη δουλειά». Και, όπως καταλαβαίνεις, προσπαθούσα για χρόνια και χρόνια και σκέφτηκα πως τώρα είναι η στιγμή να το κάνω. Έκανα το Star One άλμπουμ που ήταν ένα ιδιαίτερα βαρύ άλμπουμ και γενικά νομίζω πως τα τελευταία τρία άλμπουμ που έκανα με Ayreon, Guilt Machine και Star One ήταν αρκετά σκοτεινά, οπότε θεώρησα πως ήταν ώρα για ένα πιο ελαφρύ άλμπουμ, ένα πολύ εκλεκτικό άλμπουμ, με πολλά διαφορετικά είδη. Οπότε σκέφτηκα «θέλω να το κάνω μόνος μου». Και έτσι προχώρησα κατά αυτό τον τρόπο.

Οκ. Μουσικά, πάντως μου φαίνεται ότι συνοψίζει όσα έχεις κάνει με τα διάφορα projects σου. Ίσως λιγότερο metal και λιγότερο σκοτεινό, ίσως μια μίξη του "01011001" και του "Dream Sequencer"...
Ναι, υπάρχει αρκετό "Dream Sequencer" σε αυτό. Οπωσδήποτε! Αυτός είναι και ο λόγος, άλλωστε, που στο εξώφυλλο αν κοιτάξεις στο τοπίο μπορείς να δεις ένα μικρό dream sequencer κάπου. Επίσης, σε κάθε άλμπουμ των Ayreon υπάρχουν ειδικά τραγούδια που τα τραγουδάω εγώ και όταν με ρωτάνε πως ακούγεται ο σόλο δίσκος τους παραπέμπω τις περισσότερες φορές στα τραγούδια που ερμηνεύω στα άλμπουμ των Ayreon.

Συμφωνώ! Το γεγονός πως τραγουδάς στα περισσότερα εξ’ αυτών αποτέλεσε το λόγο που δεν με εξέπληξε ή παραξένεψε η φωνή σου στο άλμπουμ. Μπορώ να πω μάλιστα πως κυλάει πολύ καλά...
Αυτό είναι καλό! Αλήθεια, ποιες ήταν οι προσδοκίες σου;

Arjen Anthony LucassenΔεν μπορώ να πω πως είχα συγκεκριμένες προσδοκίες, αλλά σίγουρα δεν περίμενα ένα νέο Ayreon άλμπουμ. Για να είμαι πάντως ειλικρινής, ευχαριστήθηκα το άλμπουμ αρκετά περισσότερο από το "Guilt Machine" και το "Victims Of The Modern Age". Δεν λέω αν είναι καλύτερο απαραίτητα, αλλά για κάποιο λόγο εμένα μου έκατσε καλύτερα...
Πιστεύω πως είναι λόγω του ότι διασκέδασα περισσότερο κάνοντας αυτό το δίσκο. Βασικά, ξέρεις, θυμάμαι πίσω στα 80’s και στα 90’s που ήμουν τελείως χαμένος και προσπαθούσα να κάνω ό,τι θέλει ο κόσμος. Με τους Vegeance προσπαθούσα να κάνω αυτό το πράγμα και έκανα και ένα σόλο δίσκο πριν 20 χρόνια που ήταν τελείως χάλια και τότε ξεκίνησα το project των Ayreon σκεφτόμενος «γάμα το, θα κάνω κάτι που μου αρέσει εμένα, χωρίς να ενδιαφέρομαι καθόλου για το τι σκέφτεται ο κόσμος». Κατά κάποιο τρόπο έχασα αυτό το συναίσθημα, γιατί όπως είπες κι εσύ, το τελευταίο Star One άλμπουμ, δεν ήμουν εγώ! Ήμουν εγώ, προσπαθώντας να ικανοποιήσω τους οπαδούς. Προσπαθώντας να σκεφτώ κάτι σαν «ο κόσμος θέλει σκληρό υλικό, θέλει metal, θέλει αυτό το στυλ» και απλά δεν σκεφτόμουν για τον εαυτό μου. Νομίζω πως αυτό το άλμπουμ είναι ένα εγωιστικό άλμπουμ, ένα «εγωμανιακό» άλμπουμ, του στυλ «ας πάω πίσω στις ρίζες μου και να κάνω αυτό που μου αρέσει και θέλω να είμαι υπερήφανος για αυτό». Ίσως αυτό είναι που λαμβάνεις και αισθάνεσαι και για αυτό λειτούργησε καλύτερα σε εσένα...

Όντως βγάζει νόημα τώρα που το λες. Αλλά αναφέρεσαι αρκετά στις προσδοκίες και το είδα να το κάνεις και στο δελτίο τύπου. Αλήθεια, μετά από όσα έχεις καταφέρει, ακόμα σε απασχολεί  τόσο; Προσπαθείς να καλύψεις τις προσδοκίες των άλλων ακόμα;
Το περίεργο είναι πως όταν δουλεύω πάνω σε κάτι δεν το σκέφτομαι καν. Αλλά, όταν πλησιάζει η ώρα για μια κυκλοφορία, τότε ανησυχώ έντονα γύρω από αυτό. Άσχετα με το τι λένε οι μουσικοί, πάντα ενδιαφέρεσαι τι λέει ο κόσμος για τη δουλειά σου. Και όπως γνωρίζεις καλά έχω πολλή και άμεση επαφή με τους οπαδούς, απαντάω σε όλα τα email και σε όλα τα μηνύματα. Θέλω να είναι ευχαριστημένοι, νομίζω πως είναι πολύ σημαντικό. Με γεμίζει με ένα πολύ ωραίο συναίσθημα το να ξέρω πως αυτοί οι οπαδοί περιμένουν τη μουσική μου και αυτό είναι κάτι πραγματικά σπουδαίο. Και δεν θέλω να τους απογοητεύω…

Φυσικά και δε θες. Και νομίζω πως ο κόσμος εκτιμά πραγματικά το ότι είσαι το ότι είσαι πάντα κοντά του. Σε βλέπουν σα φίλο, με την καλή έννοια...
Για αυτό υπάρχει και ένα τραγούδι στο νέο άλμπουμ που λέγεται "The Social Recluse". Γιατί αυτός είμαι, ξέρεις. Είμαι ένας απόλυτος ερημίτης, δεν βγαίνω έξω και δε διαβάζω τις ειδήσεις, την εφημερίδα και δεν παρακολουθώ τηλεόραση, τίποτα! Αλλά είμαι ταυτόχρονα πολύ κοινωνικός, πολύ ανοικτός με όλους. Και, ναι, αυτός είμαι!

Αν δεν κάνω λάθος αυτό είναι το πρώτο concept άλμπουμ σου, ε;
Τι...;

Κάνω πλάκα, φυσικά...
(γέλια) Μου την έφερες...

Δώσε μας μερικά στοιχεία για το νέο σου concept και μετά θα σε ρωτήσω κάποια πράγματα που θέλω...
Φυσικά! Βασικά, είναι πολύ απλό. Πρόκειται για έναν τύπο της εποχής μας που έχει μια ανίατη αρρώστα και παγώνει τον εαυτό με κρυογονική για να τον ξυπνήσουν μετά από περίπου 200 χρόνια από τώρα, καθώς βρήκαν θεραπεία για την αρρώστια του. Τον ξυπνάνε λοιπόν και τον γιατρεύουν, αλλά όπως είναι λογικό ο κόσμος έχει αλλάξει τελείως. Έτσι, υπάρχει ένα ψυχίατρος που τον βοηθάει να εγκλιματιστεί στο νέο κόσμο. Οπότε, βασικά, έχει να κάνει με το πώς θα είναι το μέλλον και είναι μια ρεαλιστική ματιά στο πως εγώ βλέπω το μέλλον σε κάνα δυο αιώνες από τώρα, ενώ επίσης πως αυτό το άτομο θα είναι ικανό να εναρμονιστεί σε αυτό τον κόσμο.

Arjen Anthony LucassenΕίναι ξεκάθαρο. Πάντως, η συνολική αίσθηση που αποκόμισα είναι πως είναι γραμμένο από ένα άτομο που αφενός έχει εμμονή με το τι επιφυλάσσει το μέλλον και από την άλλη νοσταλγεί το παρελθόν...
Χμμ, ναι, έχω τεράστιο ενδιαφέρον αναφορικά με το τι επιφυλάσσει το μέλλον και το σκέφτομαι αρκετά συχνά, αλλά πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι ζω στο παρόν. Δεν ζω στο παρελθόν. Είναι σαν μερικές φορές που με ρωτάνε για την μπάντα που είχα στα 80s, τους Vegeance, λέγοντάς μου ότι ήταν τρομερά και αν θα το έκανα ξανά. Η απάντησή μου είναι πως μισώ τη σκέψη και μόνο, μισώ το να ξαναζώ το παρελθόν…

Αυτό που εννοούσα όμως είχε να κάνει με τα 70’s και την αθωότητα της εποχής...
Ναι, σε αυτό έχεις ένα δίκιο... Η νοσταλγία ίσως είναι λανθασμένη λέξη, αλλά όπως και να το κάνουμε η μουσική που ακούς στα νιάτα σου, μεταξύ 10 και 20 χρονών είναι η μουσική που έχει τον περισσότερο αντίκτυπο μέσα σου και σε επηρεάζει περισσότερο. Οπότε, ναι, μεγάλωσα στα 60’s και αργότερα στα 70’s με Pink Floyd, Led Zeppelin, Black Sabbath και Depp Purple και αυτή η μουσική έχει ακόμα τον μεγαλύτερο αντίκτυπο σε εμένα. Λατρεύω όλους αυτούς τους ήχους και λατρεύω όλη την πειραματικότητά της εποχής, αλλά όταν λες ότι την νοσταλγώ, πρέπει να ξεκαθαρίσω πως δεν θέλω να πάω πίσω σε αυτή. Όμως μου αρέσει να χρησιμοποιώ την εμπειρία μου και να την μεταφράζω στη σημερινή εποχή...

Το κατάλαβα τι θες να πες. Πάντως σε αυτό το concept συζητάς κάποια ιδιαίτερα σημαντικά θέματα και ταυτόχρονα υπάρχουν και κάποιοι πιο «χαλαροί» στίχοι. Γιατί το έκανες αυτό; Δεν είναι λίγο αντιφατικό;
Είναι αρκετά αντιφατικό θα έλεγα! Υπάρχουν κάποια θέματα που είναι πολύ τρομακτικά (γέλια) και έπρεπε το σκεφτώ καλά. «Να το κάνω; Θα ξεφύγω; Θα έχω προβλήματα;» Οπότε, αποφάσισα να αντιμετωπίσω αυτά τα επίμαχα θέματα με αρκετό χιούμορ. Υπάρχει ένα τραγούδι π.χ. που μιλάει για την ευθανασία και είχα τις αμφιβολίες μου για αυτό, οπότε αποφάσισα να κάνω ένα αστείο τραγούδι γύρω από αυτό, το "Dr. Slumber's Eternity Hole". Είναι ένα χαρούμενο τραγούδι που τραγουδάω σε ένα στυλ «you’re coming in, you’re checking out». Πρόκειται για ένα θλιβερό θέμα στην πραγματικότητα, αλλά μπορώ να φανταστώ στο μέλλον που οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερο -και θα ζουν ξέρεις- καθώς θα έχουν εξοντώσει τις ασθένειες. Θα υπάρχει κόσμος που θα γερνάει και φαντάζομαι πως όταν φτάσεις στα 164 σου - που είναι άλλο ένα τραγούδι από το άλμπουμ (σ.σ.: "When I'm Hundred Sixty Four") θα έχεις πραγματικά βαρεθεί τη ζωή σου (γελάει)... Θα είσαι σε φάση «ώρα να την κάνουμε». Και επειδή πραγματικά θεωρώ πως κάτι τέτοιο είναι πολύ πιθανό να συμβεί, προσπαθώ να ρίξω μια αστεία ματιά σε επίμαχα θέματα...

Μέχρι στιγμής πάντως το δικό μου αγαπημένο τραγούδι είναι το "Pink Beatles In A Purple Zeppelin" καθώς η μελωδία κολλάει στο μυαλό. Ποιο ήταν το κίνητρο του να γράψει ένα τέτοιο τραγούδι, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά;
Θυμάμαι πως όταν είχα την παρτιτούρα στα χέρια μου έγραψα πάνω «John Lennon». Αυτός είναι βασικά ο τρόπος μου να θυμάμαι ποιο τραγούδι είναι ποιο. Αυτός ήταν ο προσωρινός τίτλος (γέλια), καθώς δεν μου αρέσει να τα αποκαλώ Rush ή Led Zeppelin και προτίμησα να το πω John Lennon. Πάντα καταγράφω το πώς νιώθω και όταν ξεκίνησα να τραγουδάω το συγκεκριμένο τραγούδι, το έκανα με την τυπική αγγλική προφορά του John Lennon, οπότε ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα γύρω από τα «ροζ σκαθάρια σε ένα μοβ αερόστατο». Σκεφτόμουν για το μέλλον της μουσικής, πως θα διαμορφωθεί στο μέλλον, καθώς ήδη τώρα επαναλαμβάνουν πράγματα και διασκευάζουν τραγούδια, οπότε πως θα είναι σε 20 χρόνια, σε 100 χρόνια, σε 200 χρόνια; Μπορώ να φανταστώ στο μακρινό μέλλον πως θα υπάρχουν υπολογιστικά προγράμματα που θα σου φτιάχνουν μουσική κατά παραγγελία ακριβώς όπως τη θέλεις και αν βάλεις ας πούμε ως προτιμήσεις ότι σου αρέσουν οι  Beatles, οι Deep Purple και οι Led Zeppelin ο υπολογιστής θα σου φτιάχνει το κατά παραγγελία τραγούδι. Και θα σου δίνει αναφορά πως «θα σου φτιάξω αυτό το τραγούδι και θα χρησιμοποιήσω τη φωνή του John Lennon και θα τραγουδήσω τη μελωδία σαν τον Robert Plant». Νομίζω πως το μέλλον θα μοιάζει πολύ «κρύο» σε κάποιον που θα μεταφερθεί εκεί μονομιάς. Αλλά αναγκαστικά θα μεγαλώσει μέσα σε αυτό το περιβάλλον. Με αργό ρυθμό όμως. Πάντως, δεν πρόκειται για κάποιο απαισιόδοξο τραγούδι.

Νομίζω πως θα διαφωνήσω εν μέρει, διότι πιστεύω πως αν αυτό είναι που πραγματικά θέλαμε από τη μουσική θα το είχαμε πετύχει ήδη. Αλλά, δεν είναι αυτή η σύνδεση που θέλουμε να έχουμε μαζί της. Ίσως είμαι πιο αισιόδοξος, αλλά το σενάριό σου μου φαίνεται λίγο... καταθλιπτικό...
Ναι, αλλά δες ακόμα και σήμερα! Δες το MTV! Αν δεις κάποια από τα πράγματα που παίζει το MTV -το οποίο χαζεύω μερικές φορές- είναι τόσο κρύα, είναι απλά υπολογιστές, δεν υπάρχει καμιά ανθρώπινη πλευρά πουθενά, ακόμα και η φωνή είναι φτιαγμένη σε ένα κομπιούτερ. Τα πράγματα είναι ήδη αρκετά «κρύα» από τώρα...

Arjen Anthony LucassenΤι να σου πω, δεν την αντέχω για πολλή ώρα αυτή τη μουσική. Θεωρώ τον ανθρώπινο παράγοντα το βασικότερο στοιχείο στη μουσική...
Οπωσδήποτε! Και είμαι σίγουρος πως ο κόσμος θα επιστρέφει σε αυτό. Αλλά, όπως και να το κάνεις, η τεχνολογία θα έχει προχωρήσει τόσο πολύ σε δύο αιώνες από τώρα. Είμαι σίγουρος πως δεν θα μπορείς να πεις τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο και βασικά αυτό είναι και το θέμα του άλμπουμ. Τι είναι και τι δεν είναι αληθινό. Το οποίο είναι και η αναφορά στο “Blade Runner” που προσπαθώ να περάσω μέσα από αυτό το άλμπουμ. Νομίζω πως ακόμα και σήμερα μπορεί να δεις ένα βίντεο στο youtube με ένα αστείο ζώο να κάνει κάτι και το πρώτο πράγμα που θα σκεφτείς είναι «είναι αληθινό ή το έφτιαξαν με CGI;». Ήδη τώρα είναι δύσκολο και είμαι σίγουρος πως σε καμιά διακοσαριά χρόνια δεν θα ξέρεις με τίποτα τι είναι αληθινό και τι δεν είναι. Θα μπορείς να βλέπεις τον Μπιν Λάντεν να λέει πόσο αγαπάει την Αμερική (γέλια) και να φαίνεται πραγματικό. Νομίζω πως είναι τρομακτικό...

Η αλήθεια είναι πως συγκρίνοντας τη σημερινή τεχνολογία με πριν 20 χρόνια, μια ανάλογη εξέλιξη σε 20 χρόνια από σήμερα τρομάζει στην ιδέα...
Ακριβώς! Ξέρεις μεγάλωσα σε μια εποχή που δεν είχαμε υπολογιστές. Οπότε γνωρίζω καλά πως ήταν ο κόσμος πριν τους υπολογιστές. Και ξέρω και πως είναι 20 χρόνια μετά. Αυτή η διαφορά μεταξύ των 20 ετών είναι τρομερή, είναι εντυπωσιακή. Το internet, το downloading, και το CGI, το τι είναι πιθανό στις μέρες μας. Και μιλάμε μόνο για 20 χρόνια... Για προσπάθησε να σκεφτείς 100 χρόνια μπροστά, 1000 χρόνια μπροστά, 2000 χρόνια μπροστά...

Εγώ όμως θέλω να σου επιστρέψω την ερώτηση της εισαγωγής του τραγουδιού. Όταν ξεκινάς να γράφεις νέα μουσική, ρωτάς τον εαυτό σου «γιατί να δημιουργήσω περισσότερη μουσική, αν όλα έχουν παιχτεί πιο πριν»;
(γελάει) Αυτή είναι μια καλή ερώτηση! Ναι, είναι όλο και πιο δύσκολο για εμένα να είμαι αυθεντικός. Είναι πραγματικά πολύ δύσκολο. Οπότε το παράτησα. Παράτησα να προσπαθώ να είμαι αυθεντικός, να προσπαθώ να κάνω κάτι νέο. Όταν πιάνω την κιθάρα μου, απλά θέλω να γράψω καλά τραγούδια. Με πιασάρικους στίχους, με καλές μελωδίες και πολύ δυνατό ήχο και αυτά είναι τα στοιχεία στα οποία επικεντρώνομαι. Και μιας και το είπα αυτό, να ξεκαθαρίσω ότι δεν αντιγράφω. Φυσικά και χρησιμοποιώ όλα τα παλιά αυτά υλικά και συνεπώς ακούγομαι σαν τα 60’s και τα 70’s, αλλά θέλω να τα επικαιροποιήσω στη τρέχουσα χιλιετία.  Και με τον τρόπο μου θέλω να ακούγομαι αυθεντικός. Αλλά σίγουρα δεν πρέπει να είναι αντιγραφή. Αν αντιγράφεις είναι χειρότερο... Βέβαια, ξέρεις, οι Beatles όταν ξεκίνησαν ήθελαν να αντιγράψουν την μαύρη μουσική που ερχόταν από την Αμερική, αλλά δεν μπορούσαν να το κάνουν. Όμως, προσπαθώντας να αντιγράψουν, εν τέλει κατέληξαν να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική και έχει και αυτό το ενδιαφέρον του...

Arjen Anthony LucassenΗ δική μου θέση είναι πως υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ του αντιγράφω στεγνά και του να επηρεάζομαι από κάτι, προσθέτοντας και κάποιο νέο στοιχείο. Δε μου λέει κάτι αν το "Into The Electric Castle" ή το "The Human Equation" είναι επηρεασμένα από Beatles ή Pink Floyd και μου αρέσουν περισσότερο από συγκεκριμένες δουλειές τόσο των Floyd, όσο και των Beatles. Άρα όσο προσθέτει κάποιος το δικό του στοιχείο στη μουσική δεν μπορώ να δεχτώ ότι όλα έχουν παιχτεί...
Πρώτα από όλα σε ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Δεύτερον, η αφήγηση δεν γράφτηκε από εμένα, αλλά από τον Rutger Hauer, οπότε δεν είμαι εγώ αυτός που είπε «why create more music if it all has been played before». Αυτό είναι κάτι που σίγουρα έγραψε αυτός. Τρίτον, μην ξεχνάς ότι το concept είναι σε διακόσια χρόνια από σήμερα στο μέλλον, οπότε δεν αφορά στο τι συμβαίνει τώρα, αλλά σε διακόσια χρόνια. Και μόνο στη σκέψη ότι θα έπρεπε να βγάζω άλμπουμ για ακόμα διακόσια χρόνια... ουάου...(γελάει)... δεν ξέρω τι θα έκανα…

Δηλαδή υπονοείς πως υπάρχει περιορισμός στην έμπνευσή σου; (γέλια)
Φοβάμαι πως ναι! Είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο από κάθε άλλο... Για αυτό πάντα βουτάω σε μια μαύρη τρύπα όταν ολοκληρώνω ένα άλμπουμ. Είναι πάντα «Ω Θεέ μου, αυτό ήταν, τα έκανα όλα, ο κόσμος τελειώνει, δεν έμεινε τίποτα». Αλλά ως τώρα πάντα καταφέρνω να σκαρφαλώσω έξω από την μαύρη τρύπα, όμως παραμένει ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ο πρώτος είναι να μην είμαι πλέον δημιουργικός και ο δεύτερος να μην απολαμβάνω πλέον τη μουσική. Αυτά είναι δύο πολύ τρομακτικά πράγματα. Και γίνεται όλο και πιο δύσκολο το να βρω μουσική που ακόμα να μου αρέσει...

Με εκπλήσσει αυτό που λες, αναλογιζόμενος τους μουσικούς που έχεις στα άλμπουμ σου. Πάντα βρίσκεις την αφρόκρεμα, κάτι που υποδεικνύει πως ακούς πολλή και καλή μουσική...
Ακούω όντως πολλή μουσική! Ακούω μουσική κάθε δεύτερη μέρα που πάω για τζόκινγκ - εκεί προσπαθώ να ακούω νέα μουσική. Ακούω μουσική κάθε βράδυ. Στις 11:00 ξαπλώνω στον καναπέ μου με τα ακουστικά μου, σβήνω τα φώτα και ακούω μουσική. Συνήθως παλιά μουσική. Και διαβάζω πολλά περιοδικά. Λατρεύω τα μουσικά περιοδικά και διαβάζω πολλές κριτικές. Επίσης, πάντα κρατάω σημειώσεις, έχοντας δίπλα μου πάντα στυλό και χαρτί. Και κάπως έτσι δημιουργείται μια τεράστια λίστα με ονόματα που θέλω να τσεκάρω. Πάω λοιπόν στο youtube και τσεκάρω αυτές τις μπάντες, αν μου αρέσει το κατεβάζω και αν μου αρέσει το αγοράζω. Και κάπως έτσι είναι όλη μου η ζωή...

Ας πάμε πίσω στο άλμπουμ όμως, γιατί μπορούμε να μιλάμε για ώρες γύρω από αυτά τα θέματα.
Έχεις δίκιο.

Ένα ακόμα τραγούδι που μου τράβηξε τη προσοχή είναι το "Where Pigs Fly". Στην αρχή λέω θα μιλάει για το Λονδίνο, αλλά εσύ απλά προσπάθησες να αναθεωρήσεις την ιστορία της τέχνης...
(Γέλια) Κάπως έτσι! Λοιπόν, σκεφτόμουν πως τώρα έχουμε το Large Hardon Collider. Το γνωρίζεις;

Arjen Anthony LucassenΧμμ, μπα...
Είναι ένα μεγάλο πράγμα που… ουφ, είναι πολύ δύσκολο να στο εξηγήσω... Τέλος πάντων, έκαναν κάποια πειράματα και κατέληξαν πως πρέπει να υπάρχουν έντεκα διαστάσεις, αλλιώς δεν τους έβγαιναν με τίποτα κάτι εξισώσεις... Σκεφτόμουν λοιπόν, πως θα είναι οι άλλες διαστάσεις ή πως θα ήταν ένα παράλληλο σύμπαν και αυτό το τραγούδι βασικά ήταν ένα αστείο. Έγραψα μερικούς στίχους και είπα να δημιουργήσω μια εναλλακτική αγγλική άποψη όπου όλα είναι διαφορετικά σε σχέση με εδώ. Για μένα το τραγούδι αυτό ήταν απλά ένα αστείο, αλλά το έβαλα σε κάποιους οπαδούς και το λάτρεψαν. Έτσι, αποφάσισα να μπει στο πρώτο CD.

Το "Yellowstone Memorial Day" μοιάζει να προέκυψε απευθείας από το "01011001". Ακόμα και η εισαγωγή μου θυμίζει την αντίστοιχη του "The Age Of Shadows"...
Σωστά, ναι, πολύ σωστά! Έχει να κάνει οπωσδήποτε με τους industrial ήχους. Λατρεύω τους industrial ήχους! Νομίζω πως πάει πίσω στα 80’s  και τους Depeche Mode, αλλά φυσικά λατρεύω και πράγματα όπως οι Rammstein που περιέχουν όλους αυτούς τους industrial ήχους. Νομίζω πως το "Yellowstone Memorial Day" έχει ένα ξεκάθαρο 80s συναίσθημα. Κάτι σε gothic της εποχής, δεν ξέρω αν γνωρίζεις από Sisters Of Mercy, Bauhaus και αντίστοιχο 80’s υλικό. Ήθελα να του δώσω αυτό το feeling. Και, ναι, το ίδιο συνέβη και στο "01011001" που και πάλι χρησιμοποίησα πολλούς industrial ήχους.

Πάντως πρέπει να σου πω πως μόλις είσαι ότι το CD είναι 50 λεπτά ανησύχησα! «Τι έκαναν στον Arjen; Μόνο 50 λεπτά;» Μετά είδα πως υπήρχε και δεύτερο CD και η καρδιά μου πήγε στη θέση της...
(Γέλια). Η αλήθεια είναι πως είχαμε αυτές τις μικρές behind the scenes ταινίες που έπρεπε να χωρέσουν στο CD, οπότε δε θα μπορούσε να είναι πάνω από 50 λεπτά...

Και χρειαζόταν δεύτερο CD...
Ναι σωστά. Γιατί είχα δεκαπέντε τραγούδια που δύσκολα θα χώραγαν σε ένα CD, άσε που θέλαμε να χωρέσουμε και αυτές τις ταινίες ως CD-ROM υλικό. Κάπως έτσι αποφάσισα πως θα μπουν δέκα τραγούδια στο πρώτο CD και πέντε στο μπόνους CD. Αλλά μετά σκέφτηκα «μόνο πέντε τραγούδια;». Όπως λες και εσύ δεν είμαι εγώ αυτός (γελάει). Ήθελα να έχω συνολικά 20 και έτσι σκέφτηκα να κάνω μερικές διασκευές. Αρχικά, έλεγα για μία-δύο αλλά διασκέδαζα πολύ όσο τις έκανα. Έτσι, ρώτησα τους οπαδούς στο facebook αν μπορούσαν να επιλέξουν τραγούδια που είναι σχετικά με το μέλλον. Πρέπει να πήρα περίπου χίλιες προτάσεις. Αλλά πραγματικά με βοήθησε καθώς υπέδειξαν το Alan Parsons. Κατέληξα λοιπόν με πέντε διασκευές, που σύνολο δημιουργούσαν δέκα τραγούδια για το δεύτερο CD και ήμουν ικανοποιημένος. Τότε ξεκίνησα να συζητώ με τη δισκογραφική εταιρεία πως θα το ονομάσουμε. Είναι ένα κύριο άλμπουμ και ένα μπόνους; Είπα, λοιπόν «γάμα το, γιατί να το πω κάπως;». Είναι απλά δύο άλμπουμ. Το πρώτο είναι περιέχει όλη την ιστορία και το δεύτερο είναι μέρος της ιστορίας με μερικές διασκευές που κατά κάποιο τρόπο συνδέοντα με το concept. Ξέρεις, το νόημα είναι πως αν αποκαλέσεις το δεύτερο ως bonus CD ο κόσμος ασχολείται λιγότερο σοβαρά με τα τραγούδια που περιέχει αυτό, ενώ εγώ αγαπώ τα τραγούδια το ίδιο με αυτά του πρώτου CD.

Νομίζω πάντως πως και τις διασκευές τις έκανες λίγο «industrial». Σωστά;
Το "Welcome To The Machine" οπωσδήποτε ναι  (γελάει)! Για μια ακόμα φορά νομίζω πως έχω τον ήχο από το "01011001" αλλά σκέψου το, το τραγούδι λέγεται από μόνο του "Welcome To The Machine". Υπάρχουν και μηχανές που μπορεί να είναι αυθεντικές μάλλον. Το συγκεκριμένο τραγούδι φοβόμουν να το ακουμπήσω, είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. «Δεν μπορώ να κάνω αυτό το τραγούδι, είναι ιερό!». Αλλά, μετά είπα πως αν είναι να το κάνω θα πρέπει  να το κάνω τελείως διαφορετικό, θα πρέπει να το κάνω σαν οι Rammstein να παίζουν ένα τραγούδι των Pink Floyd. Το ίδιο και με το "The Battle Of Evermore" των Led Zeppelin. Είναι ένα κλασσικό τραγούδι, αλλά το αυθεντικό έχει μόνο ακουστική κιθάρα και μαντολίνο, οπότε γιατί να μην του βάλω και drums, ώστε αν του δώσω ένα τέτοιο στοιχείο; Γενικά, με αυτά τα τραγούδια προσπάθησα να κάνω κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με το πρωτότυπο, μιας και είναι τόσο κλασσικά τραγούδια...

Προσωπικά ευχαριστήθηκα περισσότερο τη διασκευή στο "I'm The Slime" του Zappa. Αλλά γιατί είμαι σίγουρος ότι ακούω τον Damien Wilson παρόλο που δεν αναφέρεται πουθενά στα credits;
Έχεις δίκιο, πρόκειται για τον backing τραγουδιστή! Έχεις απόλυτο δίκιο! Αλλά είναι ένας οπαδός που μου στέλνει εδώ και πέντε χρόνια email και είναι μεγάλος οπαδός του Damien Wilson. Στην πραγματικότητα, πριν πέντε χρόνια το πρώτο πράγμα που μου έστειλε ήταν μια εκδοχή του στο "And The Druids Turn To Stone" (σ.σ.: από το "Dream Sequencer") που το τραγουδάει ο Damien. Άρα άκουσες πολύ καλά, μιας και έχει την προσέγγιση του Damien στα φωνητικά του.

Arjen Anthony LucassenΠάμε και σε κάτι που δεν έχουμε αναφερθεί ακόμα. Αντιλαμβάνομαι πως το να συνεργαστείς με τον Rutger Hauer θα είναι κάτι σαν όνειρο που γίνεται πραγματικότητα για σένα. Μπορώ να πω πως έκανε και εξαιρετική δουλειά, αλλά πες μας γενικά πως προέκυψε και πως ήταν αυτή η συνεργασία...
Πρόκειται οπωσδήποτε για ένα όνειρο που έγινε αλήθεια, δίχως καμία αμφιβολία. Αυτό οφείλεται στο ότι είμαι οπαδός του από 10 χρονών. Ήταν μια τηλεοπτική σειρά στην Ολλανδία που ονομαζόταν «Floris», αυτός ήταν ο βασικός χαρακτήρας και εγώ ήμουν μεγάλος οπαδός του. Ήταν μια μεσαιωνική σειρά με ιππότες, άλογα και κάστρα. Ήθελα να ήμουν αυτός. Έκτοτε, ήταν πάντα ένας από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, ειδικά όταν έκανε διεθνή καριέρα και φυσικά με το "Blade Runner" που είναι και η αγαπημένη μου ταινία όλων των εποχών. Έπαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό. Από την πρώτη στιγμή που είχα αυτό το concept για το νέο άλμπουμ τον είχα κατά νου. Θυμάμαι να κάνω τζόκινγκ και να τρέχω σπίτι για να γράψω τις πρώτες γραμμές για την αφήγηση. Ανάμεσα στους δίσκους που άκουγα, έβαζα να δω κάτι από Rutger Hauer. Οπότε, ναι, ήταν ο πρώτος που απευθυνθήκαμε μέσω του website του. Προς έκπληξή μου, απάντηση άμεσα. Λογικά θα googlαρε το όνομά μου ή κάτι τέτοιο...

Όπου και ίσως ανακάλυψε την εκτίμηση που τρέφεις...
(γέλια) Ναι, διότι στο Star One έγραψα και ένα τραγούδι για αυτόν. Το τραγούδι λέγεται “It All Ends Here”και αφορά το “Blade Runner”, συγκεκριμένα προσπαθώ να δω τα πράγματα μέσα από τα δικά του μάτια. Κάπως έτσι, θυμάμαι να μου λέει «στείλε μου μουσική» και γενικά ήταν πολύ περίεργος να δει πως θα ακούγεται, οπότε είπε «να δούμε αν αυτό μπορεί να είναι αληθινό». Και αυτό τα λέει όλα… Ο τύπος είναι πολύ αληθινός και αυτό είναι κάτι που μου εκτιμώ πολύ σε αυτόν. Στο τέλος καταλήξαμε να έχουμε πολλή επικοινωνία, μιλάγαμε μέσω skype για εβδομάδες και εν τέλει έγραψε τα πάντα μόνος του. Το οποίο είναι σπουδαίο! Διότι, αυτό που είχε να κάνει ήταν απλά να φέρει εις πέρας την αφήγηση σωστά. Όμως άμεσα έβαλε τον εαυτό του μέσα στην ιστορία και τη μουσική και προτίμησε να γράψει αποκλειστικά δικό του υλικό.

Τώρα, όσον αφορά στο artwork, πες μας μερικά πράγματα. Το εξώφυλλο είναι πολύ όμορφο, αλλά ξέρεις τα promo είναι πολύ ψηφιακά αυτές τις μέρες...
Ξέρω, ξέρω...

Όμως αποτελούν σημαντικό κομμάτι των δουλειών σου και της συνολικής σου ιδέας οπότε πες μας για αυτό...
Το artwork ήταν πάντα κάτι απίστευτα σημαντικό για εμένα. Από παιδί κιόλας αγόραζα πάρα πολλά LP μόνο και μόνο επειδή θεωρούσα το artwork σπουδαίο. Φυσικά, πολλές φορές κατέληγε να είναι απογοήτευση, αλλά δεν έχει να κάνει… Όμως, παρόλο που τα ψηφιακά αρχεία είναι σημαντικά, όπως λες κι εσύ, δεν με απασχολούν καθόλου γιατί εξακολουθώ να θέλω να έχω πολύ καλό artwork. Βρήκα λοιπόν αυτόν τον τύπο που είναι οπαδός του Star Trek και γενικότερα οπαδός του της επιστημονικής φαντασίας και είχαμε μια πολύ καλή συνεργασία και ήταν ενθουσιώδες το να δουλεύουμε πάνω στο artwork. Στην πραγματικότητα το artwork είναι τόσο εκλεκτικό, όσο η μουσική, ενώ κάθε εικόνα στο booklet είναι διαφορετική από κάθε άλλη εικόνα και υπάρχουν πολλά διαφορετικά στυλ. Ήθελα να είναι πολύχρωμο διότι όπως είπα οι τελευταίες μου κυκλοφορίες ήταν πολύ σκοτεινές, με αποτέλεσμα να θέλω κάτι πραγματικά πολύχρωμο σε αυτή τη δουλειά. Μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι θα το λατρέψεις. Θα είναι ένα πολύ όμορφο βιβλιαράκι και πάλι, με 32 σελίδες, όπου κάθε σελίδα θα έχει μια διαφορετική εικόνα και μια διαφορετική αίσθηση. Είμαι πραγματικά πολύ περήφανος για αυτό...

Μιλώντας για artwork, όσο μιλάμε περιεργάζομαι την επανέκδοση του βινυλίου για το "Into The Electric Castle", μάλιστα την έκδοση με τα χρυσά βινύλια...
Ωραία!

Παρόλο που έχω το CD, από τη στιγμή που απέκτησα το βινύλιο το ακούω μόνο από αυτό. Το artwork βοηθάει να μπεις μέσα στη μουσική και η ενασχόληση μαζί του σε κάνει να αφιερώσεις τον απαιτούμενο χρόνο. Αυτού του είδους τη μαγεία κάποιοι άνθρωποι δεν την ξέρουν καν, καθώς δεν αγοράζουν άλμπουμ...
Μα, δεν μεγάλωσαν με αυτό. Εγώ μεγάλωσα έτσι! Και ως εκ τούτου το εκτιμώ. Στις μέρες μας δεν γνωρίζουν τι είναι αυτό που λες. Δεν αποτελεί μέρος του κόσμου πλέον. Και από τη μια πλευρά μπορείς να πεις πως είναι κρίμα, αλλά από την άλλη είναι ο τρόπος που έχουν τα πράγματα. Δεν μπορείς να το αντιμετωπίσεις και δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα για αυτό...

Από την άλλη, δε θα έλεγες πως υπάρχει μια επιστροφή στο vintage, στο βινύλιο, στο καλό artwork και σε περιορισμένες, αλλά ακριβές παραγωγές;
Αλήθεια είναι και αυτό, αλλά πρόκειται για ένα πολύ μικρό ποσοστό. Ακούς παντού πως το βινύλιο επέστρεψε, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακόμα περίπου το 5% των πωλήσεων. Δεν πρόκειται για κάτι σημαντικό. Αλλά, όπως και να έχει, είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που αγαπούν αυτού του είδους τα πράγματα και τα στηρίζουν.

Οκ, Arjen, νομίζω πως αναλύσαμε αρκετά θέματα και θα μπορούσαμε να μιλάμε άλλο τόσο, αλλά ας το σταματήσουμε κάπου εδώ (γέλια). Ο επίλογος είναι όλος δικός σου...
Λοιπόν, επιστρέφω στις προσδοκίες και θέλω να πω πως το μόνο που ελπίζω για αυτό το άλμπουμ είναι ο κόσμος να μην περιμένεις μια rock όπερα, μια μεγάλη rock/metal όπερα με όλους αυτούς τους τραγουδιστές και το δυναμικό, επικό στοιχείο. Πραγματικά, ελπίζω ο κόσμος να έχει ανοικτό μυαλό και να το ευχαριστηθεί. Πιστεύω πως είναι ένα περιπετειώδες άλμπουμ, πολύ διασκεδαστικό και θέλω να πιστεύω πως ο κόσμος δεν θα έχει λανθασμένες προσδοκίες. Αυτό είναι το μόνο που με απασχολεί τώρα...

Τελευταία δικιά μου δήλωση: Σκέψου για ένα νέο Ayreon άλμπουμ τώρα...
Ω, οπωσδήποτε! Το θέλω. Απλά περιμένω την κατάλληλη έμπνευση. Αλλά σίγουρα είναι κάτι που θέλω να κάνω. Ίσως να είναι το επόμενο...

Μακάρι! Ευχαριστώ πολύ Arjen. Ως την επόμενη φορά...
Ναι, ίσως για τους Ayreon...
  • SHARE
  • TWEET