Blood Abscission
I I
Αποδομεί το είδος, το ξαναχτίζει και το βυθίζει πιο βαθιά απ’ όσο θα 'θελες να πας
Δεν έχω ιδέα ποιοι είναι, από πού είναι, πόσοι είναι και αν θα ξαναβγάλουν δίσκο ποτέ. Και, ξέρεις τι; Δεν με νοιάζει. Γιατί το "I I" δεν παίζεται. Τώρα ακούω το πρώτο τους και το μετανιώνω που δεν το πετυχα τότε. Πριν δύο χρόνια. Μιλάμε για black metal με ψυχή, με πάγο και με κότσια. Τίποτα λιγότερο.
Ξεκινάει το πρώτο κομμάτι και σε βάζει αμέσως μέσα. Και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Όχι με blast beats και καφρίλες του ενός λεπτού. Με ατμόσφαιρα, με σύνθεση. Με οικοδομικό υλικό για συναισθηματικά χαλάσματα. Οι κιθάρες δεν είναι εκεί για να δείξουν ταχύτητα, αλλά είναι εκεί για να σε ρίξουν κάτω και να σε σέρνουν για δώδεκα λεπτά. Μελωδίες κρυφές, σχεδόν ασυνείδητες. Αν πεταχτείς να τις πιάσεις, χάθηκες.
Αυτός ο δίσκος είναι πέντε τοίχοι. Όχι τραγούδια. Τοίχοι. Σταθεροί, ψηλοί, παγωμένοι και χωρίς έξοδο. Μπαίνεις και δεν βγαίνεις. Όλα βρωμάνε εσωστρέφεια, μελαγχολία, αλλά χωρίς την emo κλάψα. Είναι αγνή, πρωτογενής αποσύνθεση ψυχής. Και ενδιάμεσα… ambient; Synth; Δεν ξέρω πώς να το πω. Είναι σαν το διάστημα να κάνει ησυχία πριν σε ξεσκίσει πάλι με riff. Το λένε δυναμική, αλλά εδώ σου σκίζει το δέρμα πιο ήσυχα απ' ότι με κραυγές. Βάζω ποτό.
Και οι φωνές; Σαν να σε σφάζουν πίσω από ένα πέπλο. Κρυμένες. Δεν καταλαβαίνεις λέξη και ούτε χρειάζεται. Είναι καθαρό συναίσθημα. Σαν κραυγές πένθους σε δάσος που δεν πατάει άνθρωπος. Έχουν πάει οι τύποι και γράφουν black metal σαν να κάνουν πένθιμο post-rock, χωρίς δηθεν γοητεία, χωρίς κλιμακωτές μπαρούφες. Απλώς το χτίζουν και το αφήνουν να σαπίσει μέσα σου. Ανάβω τσιγάρο.
Το μόνο μικρό φάουλ; Ίσως θελει λίγο παραπάνω καθαρή παραγωγή. Μαλλον δεν το λέω καλά. Θα ήθελα λίγη παραμόρφωση παραπάνω, λίγο βρωμιά να μου σκάσει στα μούτρα. Αλλά χαλάλι. Το συναίσθημα υπάρχει και δεν είναι φτιαχτό, δεν είναι ρετουσαρισμένο. Γιατί ψαχνω για ψεγάδια με το στανιό; Δεν υπαρχουν. Μην είσαι μαλακας, θα μου έλεγα. Είναι μακράν το καλύτερο post black metal της χρονιάς! Αληθινό και σάπιο.
Δεν είναι για όλους. Ούτε για μισή ακρόαση. Αν μπεις, πρέπει να μπεις ολόκληρος, να το αφήσεις να σε κάνει ό,τι θέλει. Αν αντέξεις, θα το θυμάσαι. Αν δεν αντέξεις, άστο ρε φίλος, βάλε κάτι άλλο να περάσει η ώρα.
Εγώ πάντως έφαγα χώμα. Εφαγα φωτιά. Θυμήθηκα τα πολύ καλα των Wolves In The Throne Room. Τολμώ να πω ότι ενιωσα, άκουσα και βρήκα στιγμές Emperor και Nachtmystium με λίγες πτυχές από Dødheimsgard και παμπάλαιους Ulver. Ε το ξαναβάζω.
