Lady Beast

Οι Lady Beast έρχονται με αγριεμένο βλέμμα να πετάξουν τον πέμπτο τους δίσκο στα ρομαντικά πεδία του καθαρού κι ατόφιου heavy metal. Με μπροστάρισσα την κόρη του θανάτου και απόγονη στην καρδιά του Ronnie James Dio, Deborah Levine, παραδίδουν ένα άλμπουμ λίγο πάνω από μισή ώρα, γεμάτο δύναμη, τσαμπουκά, ατσάλινη περηφάνια αλλά και μελωδίες που έρχονται από τα παλιά.

Από τις εισαγωγικές κιθάρες του "Oracle's Omen" ξέρεις τί να περιμένεις από το "The Inner Alchemist". Σε πρώτη φάση παρατηρείς μάλλον την πολύ καλύτερη παραγωγή από την προηγούμενη κυκλοφορία τους, που έχει γίνει σαφώς πιο μεστή με κατεβασμένες εντάσεις αλλά και ισορροπημένη μίξη. Δεν είναι γυαλισμένο αλλά είναι καθαρό και δε φωνάζει χωρίς λόγο. Το ρεφρέν του πρώτου κομματιού είναι τρομερό, ενθουσιάζοντας γρήγορα τα πρόθημα αυτιά. Οι ανεβασμένοι ρυθμοί του δεύτερου "Through The Eyes Of War" φέρανε στο μυαλό Γερμανικό power metal των late 80s και τους παιδικούς μας ήρωες Hammerfall των πρώτων ημερών. Το σόλο κάνει αυτό που πρέπει να κάνει ένα σωστό heavy metal σόλο, έρχεται να απογειώσει τη σύνθεση.

Η φωνή της Deborah, είναι ισχυρό χαρτί της μπάντας αλλά και ταυτόχρονα θα μπορούσε να δουλευτεί λίγο περισσότερο στις επιλογές του πότε θα ανέβει και πότε κρατηθεί προσγειωμένη. Ίσως μάλιστα λιγο γρέζι σε κάποια πιο επιθετικά σημεία να βοηθούσε κι άλλο το αποτέλεσμα. Το ομώνυμο είναι γεμάτο με την αγάπη των τσεκουράδων της μπάντας για τους Iron Maiden. Ωχ, κι αυτοί κολλημένοι με Maiden; Γιατί ποιο δεν είναι, απλά κάποια το κρύβουν κάποια όχι. Αλλά ετούτοι εδώ τί να κρύψουν, που η εισαγωγή του "Starborn" είναι βγαλμένη κατευθείαν από τις μέρες του Dianno ενώ το κύριο riff υπάρχει στη δισκογραφία του Dickinson με ένα Gotta move, gotta move, gotta move that wheel right ‘round από πάνω. Το δε "Feed Your Fire" αν το άκουγε ο Harris θα δικαιούνταν να ζητήσει να αναφερθεί στους συνθέτες. Παρόλα αυτά είναι από τα ωραιότερα του δίσκου, ειδικά το ρεφρέν και μια Sabbath αλλαγή στη μέση είναι σούπερ. Ναι τίποτα δεν έχουν ξεχάσει να χρησιμοποιήσουν από το legacy του classic metal.

Όταν λέμε τίποτα το εννοούμε. Δε λείπουν βεβαίως ούτε οι αναφορές σε πιο U.S. based ήχους ας πούμε. Μάλιστα εκεί γίνονται καλύτερες κι οι ερμηνείες, είτε είναι στο thrash "Crone’s Crossroad" που είναι για πολλά ξυλίκια, είτε στα πιο power "The Wild Hunt" και "Off With Their Heads". Μεγάλη μπάντα οι Crimson Glory ρε παιδί μου.

Για άλλη μια φορά θα επιστρέψω στους κιθαρίστες. Ναι, δεν προσπαθούν καθόλου να είναι πρωτότυποι και δεν κρύβουν πουθενά τί ακούνε, αλλά παίζουν καλά, αφιλτράριστα, με τη σιδερογροθιά του metal περασμένη κι έτοιμη. Το rhythm section κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει χωρίς να αποπροσανατολίζει από την ουσία τις ακροάσεις αλλά κρατώντας όρθιο το ατσάλι όταν αυτό κουράζεται και δίνοντας χώρο όταν είναι στα ντουζένια του.

Οι Lady Beast κάνουν αυτό που γουστάρουν και προφανώς δε δίνουν λογαριασμό πουθενά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα έναν εντελώς γαμάτο δίσκο που όμως δε γίνεται να προσπεράσεις ότι έχει δανειστεί αρκετά πράγματα από τις ρίζες της σκληρής μουσικής. Ναι, θα κουνήσω σβέρκο όταν ακούσω, αλλά δε θα σημειωθεί για προσφορά στην εξέλιξη του χώρου. Ποιός νοιάζεται για την εξέλιξη του χώρου όμως μωρέ; Κι εδώ που τα λέμε τί εξέλιξη και κουραφέξαλα - σήμερα μιλάμε για true heavy metal! Up the Irons και μόνο Maiden! Ρε!