Greta Van Fleet

Στην μακρόχρονη πορεία του rock 'n' roll δίπλα στους αυθεντικούς, ταλαντούχους και σπουδαίους πάντα ακολουθούσαν οι «ουρές» των δισκογραφικών.

Ωραίος ο Elvis, τον πάει ο κόσμος, ας δημιουργήσουμε άλλους είκοσι όμορφους με το ίδιο κούρεμα και ας τους δώσουμε τραγούδια του ίδιου στυλ. Θα πουλάμε επί είκοσι.

Και όταν ο κόσμος βαρεθεί, επενδύουμε στο επόμενο στυλ. Και όταν κουραστούν και με αυτό, αναμασάμε ένα από τα παλαιότερα ξανά.

Κάπως έτσι η EMI αποφάσισε να επενδύσει σε τέσσερις πιτσιρικάδες από το Michigan και να επιχειρήσει να πουλήσει το πνεύμα του τέλους της δεκαετίας του 1960 στη νέα γενιά που δεν έχει ακούσει ποτέ Led Zeppelin.

Συστατικό πρώτο: Μια φωνή που μοιάζει αυτή των Led Zeppelin.

Συστατικό δεύτερο: Oι δομές των τραγουδιών των Led Zeppelin (κυρίως), των Rush (δευτερευόντως) και μερικών ακόμα πετυχημένων rock ηρώων.

Συστατικό τρίτο: Στίχοι με όλες τις προβλεπόμενες ρίμες και μηνύματα για οικολογία, ειρήνη και την αναζήτηση της αγάπης. Και με λίγο μυθολογία και χριστιανισμό ως κερασάκι.

Ποιο είναι όμως το πρόβλημα;

Ο Josh Kiszka τραγουδά σαν ένας κακιασμένος και συναχωμένος Mini-Me του Robert Plant. Κανένας χαρακτήρας, μόνο μίμηση σε κάθε αναπνοή, νότα και τσάκισμα της φωνής.

Οι δομές των τραγουδιών δεν λειτουργούν άσχημα σε μερικές περιπτώσεις αλλά το rhythm section δεν είναι ικανό να δώσει το groove που χρειάζεται και μόνο ο κιθαρίστας Jake Kiszka δείχνει μια προοπτική για το μέλλον.

Οι στίχοι είναι τόσο απλοϊκοί και οι ρίμες τόσο προβλεπόμενες (βλέπε fire - desire - higher) που προκαλούν γέλιο. Ειδικά όταν περιλαμβάνουν ψήγματα επαναστατικότητας.

Η πρώτη σκέψη όταν τους είδα σε τηλεοπτική εκπομπή - πέραν του εκνευρισμού που μου προκαλεί η φωνή του Kiszka - ήταν πως πρόκειται είτε για ηθοποιούς σατιρικού σκετς είτε για «χαρακτήρες» θεματικού πάρκου τύπου "Westworld" αλλα για ροκάδες.

Πρόκειται, όμως, για ένα αληθινό, πολύ παλιό και επιτυχημένο project με το οποίο οι δισκογραφικές πουλάνε τυποποιημένα τραγούδια και εισιτήρια στη μεγάλη μάζα των οπαδών του rock και γενικότερα της μουσικής. Αυτό το κοινό που του αρέσει ο τύπος της μουσικής αλλά όχι το πνεύμα της και δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σπουδαίο από το μέτριο και το συγκλονιστικό από το αδιάφορο. Και απλά καταναλώνει.

Ελπίζω στο μέλλον η δισκογραφική να βελτιώσει τον αλγόριθμο που παράγει μουσική παραπλήσια των μεγάλων συγκροτημάτων έτσι ώστε να τροφοδοτήσει τους νέους κλώνους με καλύτερα τραγούδια. Και επίσης να σταματήσει να τους ντύνει με στολές χίπη από τα (ποιοτικά - δεν λέω) εποχιακά μαγαζιά.

Καταναλώστε εδώ.