Full House Brew Crew

Έναν χρόνο μετά την αποχώρηση από τους Rotting Christ είναι σίγουρο ότι ο πρώην μπασίστας τους Βαγγέλης Καρζής όχι μόνο έκατσε με σταυρωμένα τα χέρια αλλά έπιασε ακόμα περισσότερο δουλειά. Μόνιμο μέλος ως κιθαρίστας πλέον των Φινλανδών melodeathsters Wolfheart με συμμετοχή στο πολύ καλό "Wolves Of Carelia" αλλά και φυσικά συνεχίζοντας την πορεία των Full House Brew Crew με τον τρίτο δίσκο "Bare Knuckle".

OI FHBC πήραν το προηγούμενο "Me Against You" του 2018 και εξέλιξαν περισσότερο τον ήχο του δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη ένταση στο groove και στη μελωδία. Αν κάποιος ξεχάσει ότι πρόκειται για Έλληνες τότε κάλλιστα θα μπορούσε να εικάσει ότι πρόκειται για κάποιους Τεξανούς ‘συγγενείς’ των Pantera που μετά από κλωτσομπουνίδια σε κάποιο ζεστό σαλούν, όπου μπαρμπάδες παίζουν πόκερ και η μπάντα παίζει πίσω από ένα ατσαλένιο κάγκελο που ζέχνει από μπύρα από τα σπασμένα μπουκάλια που τους πετούν, έχουν αρπάξει τα όργανα (μουσικά) τους και ξεσπάνε σε αυτά.

Χωρισμένο σε δύο μέρη με μια όμορφη ροκ μπαλάντα ("Buried Hope") το album είναι ισορροπημένο, groove hard rock (ραδιοφωνικό) με metal πινελιές παλαιάς southern κοπής αλλά που ακούγεται πολύ φρέσκο και ιδιαίτερα εύκολο στην ακρόαση. Η φωνή του Βαγγέλη ιδανική για αυτό τον ήχο και η δουλειά του στη κιθάρα και τα ριφς είναι καταπληκτική και υποστηρίζεται ιδανικά από τους υπόλοιπους (Σπυρος Δαφαλιάς στο μπάσο, Γιώργος Τζατζάκης κιθάρα και Alex Keito στα drums).

Συνολικά στα δέκα κομμάτια με μέση διάρκεια τα τρεισήμισι λεπτά θα βρείτε αρκετά ‘εύπεπτα’ groove στοιχεία που τιμούν το είδος και θέλουν με αμεσότητα να μεταδώσουν το μήνυμα των FHBC που υποθέτω είναι ‘πάρτε μια μπύρα και γουστάρετε τη μουσική μας χωρίς πολλά πολλά΄. Ίσως και αυτό να είναι το μεγαλύτερο μειονέκτημα του album όμως: η έλλειψη μεταλύτερης φιλοδοξίας ίσως για να ξεφύγουν από τα όμορφα μεν εύκολα easy listening δε riffs και να γράψουν ίσως κάτι πιό τεχνικό, πιό έντονο. Πχ έχεις το χαλαρό "Cult Of Misery" και μετά τη ριφάρα του "Unforgiving Land" που και πάλι νομίζω ότι αν ήταν πιο Pantera στο κούρδισμα και λιγότερο Metallica θα ήταν ακόμα πιο ογκωδες και δυνατό. Αλλά αυτό θέλανε, αυτό ηχογραφήσανε και σίγουρα είναι πολύ ευχάριστο.

Υπάρχουν μερικές κομματάρες στο δίσκο που χρήζουν ιδιαίτερη μνείας όπως το "Nail In You" και το "Draw From The Bottom" όπου τραβάνε από κάτω χαρτί και βγάζουν μουσικό Άσο αλλά κατά τη ταπεινή μου άποψη υπάρχει ένα κομμάτι που θα μπορούσα άνετα -και ήδη το κάνω- να ακούω στο repeat μέχρι το τέλος του 2020 και ίσως και μέχρι να τελειώσει η πανδημία. Κομμάτια σαν το "Blag Flag" πολλοί λίγοι έχουν γράψει φέτος και είναι πορωτικό, καλογραμμένο in-your-face ριφάρα με ένα ρεφραίν να με κάνει να μετανιώνω που δεν έχω μακρύ μαλλί να το κουνάω σαν μια μαύρη σημαία. Εν κατακλείδι, περνάς καλά με το groove rock/metal των FHBC, πετυχαίνουν το στόχο τους και σίγουρα έχουμε ανάγκη από τέτοιες ελληνικές παραγωγές που δεν έχουν να ζηλέψουν ηχητικά και τεχνικά τίποτα από την άλλη μεριά του Ατλαντικού όσο και ο ήχος εν τέλει προέρχεται από εκεί.