Monster Magnet, Full House Brew Crew @ Piraeus Academy, 09/02/19

Τι κι αν εισερχόμενοι στο venue το βράδυ του Σαββάτου λίγο πριν τις 21:00, το θέαμα που αντικρίσαμε από άποψη προσέλευσης ήταν αποκαρδιωτικό, η συνέχεια αποδείχθηκε ιδανική, τόσο από άποψη απόδοσης των Monster Magnet, όσο και από τον κόσμο που τελικά τίμησε την μπάντα και γέμισε το μαγαζί (όχι ασφυκτικά είναι η αλήθεια). Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Οι Full House Brew Crew εμφανίστηκαν ακριβώς στις 21:00, ως όριζε το πρόγραμμα και για τα επόμενα 40 λεπτά παρουσίασαν τα τραγούδια τους, με το ήχο να μην είναι ακριβώς σύμμαχος στην προσπάθειά τους. Ήταν η δεύτερη φορά που τους παρακολούθησα μέσα σε πολύ μικρό διάστημα και οι εντυπώσεις που μου άφησαν ήταν οι ίδιες. Καλή η ατομική απόδοση των μελών, αλλά η μουσική τους κουράζει μετά από 3-4 τραγούδια. Δυστυχώς αυτού του τύπου τα φωνητικά πρέπει να συνοδεύονται και από καλές φωνητικές μελωδίες και για την ώρα φαίνεται πως έχουν εστιάσει περισσότερο στο γρέζι του τραγουδιστή και στη «μαγκιά» και όχι στη μελωδική πλευρά του. Αυτή βέβαια είναι η δική μου εκτίμηση, αλλά δεν μπορώ να αγνοήσω το γεγονός πως υπήρξαν κάμποσοι που φάνηκαν να ευχαριστιούνται το θέαμα πολύ περισσότερο από εμένα. Αν σου αρέσει αυτό το μοντέρνο γκρουβάτο metal που παίζουν σίγουρα θα έμενες ευχαριστημένος.

Είχα να δω τους Monster Magnet ζωντανά από το 1999 που είχαν παίξει support στους Metallica σε εκείνη την ονειρική βραδιά και αυτό που έχω πλέον να πω είναι πως το έχω σκυλομετανιώσει. Η μπάντα παρά τις αλλαγές είναι στιβαρή και αλάνθαστη, και μπορεί το κοντέρ του Wyndorf να έχει γράψει αρκετά χιλιόμετρα καταχρήσεων και στα 62 του πλέον να μην έχει τη φωνή που είχε, αλλά διάολε χορεύει και προσπαθεί λες και είναι εικοσάρης.

Τα show των Magnet δεν έχουν να κάνουν με επικοινωνία μεταξύ μπάντας και κοινού μέσω πύρινων λόγων και γλειψίματος, αλλά αποκλειστικά μέσω της μαγείας της μουσικής τους. Αυτό ήταν ξεκάθαρό καθώς η μόνη στιγμή που απευθύνθηκε o Wyndorf στον κόσμο ήταν πριν το "Space Lord" για να πει πόσο πολύ του αρέσει να λέει "Mother Fucker", αλλά ας μην προτρέχω.

Το μονολιθικό και εξόχως Sabbath-ικο riff του "Dopes To Infinity" είναι αυτό που θα δονήσει πρώτο το venue για να ακολουθήσει το "Rocket Freak" και τα πρώτα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα. Πολύ καλός ήχος (αν και λίγο χαμηλή η ένταση αρχικά), ο κόσμος είναι σχετικά μουδιασμένος, το εφέ βάθους στα φωνητικά είναι όσο ένα 30μετρο πηγάδι και πως η μπάντα παίζει τις κάλτσες της. Στα "Crop Circle" και "Radiation Day" αρχίζει το κοινό να μπαίνει περισσότερο στο κλίμα, αλλά εξακολουθεί να μου κάνει εντύπωση η απόδοση της μπάντας η οποία αποπνέει τέτοια μαγκιά και αλητεία που σε ψαρώνει εντελώς. Ο ντράμερ είναι εντελώς λυμένος και αεράτος, ο μπασίστας άρτιος, κρατώντας παράλληλα χαμηλό προφίλ, οι κιθαρίστες βάζουν φωτιές στις ταστιέρες έχοντας μοιραστεί τα σόλο και ο Wyndorf πότε χορεύει και λικνίζεται, άλλοτε γρατζουνάει την κιθάρα που φοράει μόνιμα και κάποιες φορές γυρνάει πλάτη και ασχολείται με τα εφεδάκια του. Όπως εύκολα μπορεί κάποιος να υποθέσει, η κορύφωση της συναυλίας έρχεται στο τέλος αφού τα "Negasonic Teenage Warhead" και "Space Lord" δεν αφήνουν περιθώρια για κωλυσιεργίες στο κοινό. Μόνο τραγούδι και χορός και ιαχές "mother fucker" και κάπου εκεί θα κλείσει η κανονική διάρκεια του set.

Για τα encore τα έχουμε ξαναπεί καθώς έχουν χάσει εντελώς το νόημα τους. Σπάνια πλέον κάποιος φωνάζει απαιτώντας με αυτόν τον τρόπο το συγκρότημα να ξαναβγεί στο σανίδι, και έχει μετατραπεί σε μια τυπικότητα. Βέβαια η ισοπεδωτική απόδοση του "CNN War Theme" από την μπάντα μας ξαναβάζει απευθείας σε κλίμα συναυλίας, η οποία θα τελειώσει οριστικά με το χαοτικό "Dinosaur Vacume" και φυσικά με τον ύμνο στην τεμπελιά "Powertrip" σε μια μεγαλειώδη εκτέλεση.

Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα από την εμφάνιση των Monster Magnet το περασμένο Σάββατο; Το ότι δεν πρόκειται ποτέ να τους ξαναχάσω ακόμα και αν σβήσει εντελώς η φωνή του Wyndorf, γιατί απλά είναι ισοπεδωτικοί και τιμάνε τα λεφτά που έδωσες για να τους δεις.

Υ.Γ. Μπορούμε να πούμε πολλά σχετικά με το αν τα 13 τραγούδια είναι λίγα ή όχι. Σίγουρα 2-3 παραπάνω θα ήταν καλοδεχούμενα, αλλά πάντα τόσα παίζανε οπότε δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να ασχοληθεί κάποιος με αυτήν την παράμετρο.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής / Chris Lemonis Photography