Fucked Up

Στην άγνωστη πόλη Abfall, κάπου μακριά στη Δύση, ένα άλογο με το όνομα Perceval δραπετεύει μια νύχτα, ξεφεύγοντας από τη μαύρη του μοίρα. Τότε ξεκινάει ένα άγριο κυνηγητό, μέσα από την έρημο, από δάση και κατά μήκος της άγονης γης, ανάμεσα στον Perceval και τους ανθρώπους του νόμου που θέλουν να τον αιχμαλωτίσουν ξανά. Ο Perceval διψάει για ελευθερία και ακούει φωνές από τα αστέρια. Στην καταδίωξη θα κάνει νέους εχθρούς κι απροσδόκητους φίλους, με ανθρώπους, ζώα και στοιχεία της φύσης, ενώ ο μάγος Sour υφαίνει τα σκοτεινά του ξόρκια.

Αυτή είναι μια σύντομη σύνοψη της ιστορίας που εκτυλίσσεται στο "Year Of The Horse", έκτο full length της καναδικής hardcore/punk κολεκτίβας των Fucked Up αλλά και νιοστή συνολικά κυκλοφορία τους. Μέσα στη ζούγκλα από split albums, EP και singles της μπάντας, δεσπόζει η λεγόμενη Ζωδιακή Σειρά. Μια σειρά από εννέα, ως τώρα, κυκλοφορίες, με τίτλους παρμένους από την κινεζική αστρολογία, μια σειρά στην οποία οι Fucked Up εξερευνούν την πιο πειραματική τους πλευρά. Το "Year Of The Horse" είναι η πρώτη «ζωδιακή» τους δουλειά που κυκλοφορεί ως full length, δείγμα πιθανόν της σημασίας του άλμπουμ στο εσωτερικό σύμπαν της μπάντας. Και δεν μιλάμε για ένα απλό full length: η ομώνυμη σύνθεση, χωρισμένη σε τέσσερα Acts, διαρκεί 94 ολόκληρα, μαγικά λεπτά.

Είναι προφανές ότι η μπάντα δεν δίνει δεκάρα για τα μουσικά είδη και, αν κρίνουμε από τη συνέντευξη που μας παραχώρησαν, δεν τους ενδιαφέρει να αξιολογούνται/κατατάσσονται βάσει των genres. Παρόλα αυτά, είναι αδύνατον να μην σχολιάσει κανείς ότι τα πράγματα που γίνονται μέσα στο "Year Of The Horse" είναι παλαβά και απρόβλεπτα: πάνω σε μια κιθαριστική βάση- που στα αυτιά μου βρίσκεται αρκετά κοντά στο crossover - ξετυλίγεται μια θεσπέσια μουσική παράσταση που περιλαμβάνει folk, soul, κλασικά, ηλεκτρονικά, space, κινηματογραφικά και ψυχεδελικά στοιχεία.

Ας γίνει καταρχάς σαφές όμως ότι η μπάντα δεν επιδίδεται σε κάποιον αγώνα στιλιστικού εντυπωσιασμού. Κάθε ένα από τα τέσσερα γιγάντια track (με διάρκειες από 19 ως 26 λεπτά) έχει μια καθαρή και συνεκτική δομή που, βασιζόμενα και στο σενάριο και τις επιμέρους σκηνές, αποκτά μια κρυστάλλινη θεατρική διάσταση. Η μουσική αλλάζει σε κάθε σκηνή εξυπηρετώντας την πλοκή και οι Fucked Up αποδίδουν τις ιδέες τους περίπου σαν σκηνοθέτες. Από αυτή την άποψη, το "Year Of The Horse" είναι ένα ολοκληρωμένο ακρόαμα. Και αν και μπορεί να νοηθεί ως ένα πολύ καλό άλμπουμ και χωρίς να διαβάσεις τους στίχους, η ολοκληρωμένη ακρόαση (με τους στίχους, κατανόηση των χαρακτήρων κλπ) οδηγεί σε μια εμπειρία σχεδόν φαντασμαγορική. Μόνο έτσι μπορεί το "Year Of The Horse" να γίνει πλήρως αντιληπτό.

Μόνο έτσι επίσης μπορεί να γίνει κατανοητή η χρήση των επαναλαμβανόμενων μοτίβων: το βασικό θέμα με τις μελωδικές κιθάρες που συνοδεύει πάντα τον Perceval και τις παροτρύνσεις του ουράνιου Πήγασου. Το επικό μεσαιωνικό μέρος με τα γυναικεία φωνητικά που περιγράφει τις ευχές της μικρής Blanche. Τα Morricone κόλπα - τρομπέτες, σφυρίγματα, φωνές - που επιστρατεύονται για να περιγράψουν την απεραντοσύνη των ξερότοπων. Το τσέλο. Το πιάνο. Το μεταλλόφωνο. Το βιολί. Όλα τους είναι εκεί για να δώσουν χρώμα στην ιστορία κι όχι για να κλέψουν την παράσταση. Τα έξι βασικά μέλη των Fucked Up, με προεξέχοντες τους Mike Haliechuk και Jonah Falco, εναλλάσσονται στα όργανα ενώ εξαιρετικά διαλεγμένοι guests προσθέτουν τις δικές τους πινελιές, ειδικά στα φωνητικά.

Στα σκληρά τους μέρη, οι Fucked Up έχουν τον αέρα και την ευθύτητα μιας κλασικής hc μπάντας. Τα riffs τους θυμίζουν τη μεγάλη σχολή της Νέας Υόρκης και, μαζί με τα γρατσουνισμένα φωνητικά του Damian Abraham, κουβαλούν μια υποψία από Suicidal Tendencies και Neurosis. Τα Act Two και Act Four έχουν την πιο έντονη κιθαριστική φλόγα, το ένα με το πεντατονικό βασικό riff του να κοιτάζει προς το stoner και το άλλο με το μόνο αμιγώς επιθετικό και γρήγορο μέρος όλης της σύνθεσης. Όμως όλα αυτά χάνουν τη φόρα τους στην ανηφόρα της μεγάλης εικόνας…

...εκεί δηλαδή που το άλμπουμ συγκροτεί συνολικά μια εικονοπλαστική κλιμάκωση. Το Act Three αποδομεί αριστοτεχνικά όλα τα μοτίβα του άλμπουμ και παραδίδεται στους πιο contemporary πειραματισμούς της μπάντας, με το κουαρτέτο εγχόρδων να λάμπει κάπου εκεί στη μέση. Το Act Four οδηγεί στην κορύφωση της ιστορίας με ανοιχτά, κινηματογραφικά ηχοτόπια και μια πεντακάθαρη συναισθηματική ανάταση. Φτάνοντας στο τέλος του και παρά τα δεκάδες επιμέρους μέρη, φαντάζει ακόμα αδιάσπαστο. Είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του, αθρυμμάτιστο.

Συχνά χρησιμοποιούμε όρους που έχουν προ πολλού απολέσει την κυριολεκτική τους έννοια: ακούμε ‘’progressive’’ που δεν είναι προοδευτικό, ακούμε ‘’post’’ που δεν σηματοδοτεί το ότι είναι μετά από κάτι. Υπό αυτό το πρίσμα, το "Year Of The Horse" μοιάζει να είναι κυριολεκτικά ένα απόλυτο post-hardcore άλμπουμ. Ένα άλμπουμ που διατηρεί τις ρίζες του με το παρελθόν αλλά ταξιδεύει προς το μέλλον της σκληρής μουσικής, εκεί που όλα τα όρια και οι διαχωριστικές γραμμές έχουν ολοκληρωτικά ξεθωριάσει, προς όφελος μόνο ενός μουσικό-λογοτεχνικού storytelling. Ένα άλμπουμ που μπορεί να βιωθεί ως κάτι βαθύ και πολυεπίπεδο αλλά και ως κάτι που είναι άμεσο και διασκεδαστικό ταυτόχρονα.

Σε προσκαλώ λοιπόν να βιώσεις ένα άλμπουμ που σαν αυτό λίγα θα βρεις εκεί έξω. Το "Year Of The Horse" είναι μια ιστορία γονεικότητας και ενηλικίωσης, μια ιστορία βίας και μαγείας, διαφθοράς και τιμιότητας. Ένα western καθαρτήριο με σεληνιακές τελετές, νεκραναστάσεις και ομιλούντα ποτάμια. Κυρίως όμως, ένα συναρπαστικό μουσικό μωσαϊκό κι ένα ολοκληρωμένο έργο που δικαιούται να αυτοαποκαλείται rock opera - και μάλιστα διεκδικώντας για τον εαυτό του να συνυπολογίζεται με αντίστοιχα σημαντικά και μεγαλεπήβολα rock έργα. Κλείσε τα μάτια και βυθίσου στο σκοτεινό παραμύθι που αφηγείται: αυτή είναι πραγματικά η Χρονιά του Αλόγου.

Bandcamp