Flogging Molly

Anthem

Rise Records (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 30/11/2022
Δροσιστικό όσο ένα παγωμένο ποτήρι με μαύρη μπύρα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Υπάρχουν μουσικές που πρέπει να τις ακούσεις με προσήλωση για να τις εκτιμήσεις. Μερικές δεν θα σου αποκαλύψουν τα μυστικά τους με την πρώτη ακρόαση και κάποιες μοιάζουν φτιαγμένες για να τις απολαύσεις σε ηρεμία κι απομόνωση. Στην ακριβώς απέναντι μεριά βρίσκονται οι Flogging Molly. Σίγουρα, μπορείς να τους ακούσεις με προσοχή στην ησυχία του σπιτιού σου και να ανακαλύψεις μικρές ομορφιές στα επίπεδα των τραγουδιών τους. Μεταξύ μας, όμως, πόσο πιστεύεις ότι θα πάρει μέχρι να δυναμώσεις την ένταση και να σου ανοίξει η όρεξη για να σηκωθείς από τον καναπέ και να βάλεις κάτι δροσερό να πιεις;

Είκοσι συν δύο χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, η πανκ καρδιά και η κέλτικη ψυχή παραμένουν ακλόνητες βάσεις στον ήχο του Dave King και της παρέας του. Το σοκ που συνόδευε το ανυποψίαστο πρώτο άκουσμα του "Float" ή του "Drunken Lullabies" έχει ξεθωριάσει από καιρό. Κάποιες λεπτομέρειες στη γνωστή συνταγή έχουν αλλάξει, απολύτως αναμενόμενα· οι προβληματισμοί και το νεύρο, χωρίς απουσιάζουν, έχουν μια πιο ώριμη υφή. Το κέφι, οι υπέροχα προσγειωμένοι στίχοι και η ευκολία με την οποία κάθε ρεφραίν γυρίζει σε αυτόματο sing along, από την άλλη, θα μπορούσαν να παραπλανήσουν ακόμα και τον πιο διαβασμένο.

Δεν χρειάζεται να σκάψεις για κρυμμένα νοήματα, ούτε να προσπαθήσεις να αναλύσεις το σύνολο με τον όποιο τρόπο. Όλα όσα έχουν να πουν τα τραγούδια, σου τα λένε κατάμουτρα με απλά λόγια και άμεσους ρυθμούς. Αν περίμενες κάτι διαφορετικό, το κρίμα στο λαιμό σου. Το χαλαρό μέτρημα που ξεκινάει το "These Times Have Got Me Drinking" μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μετατρέπεται σε γλέντι χωρίς γυρισμό. Το βιολί και το ακορντεόν, η ακουστική και το μπάντζο, όλα σε τέλεια ισορροπία, με τη σφραγίδα των δημιουργών του φαρδιά πλατιά. Αν δε μπεις απευθείας στο κλίμα, το τσούγκρισμα στο τρίτο λεπτό σε πιάνει από το χέρι και σε φέρνει σβούρες.

Από τα σήμα κατατεθέν κοψίματα του "Song Of Liberty" μέχρι τον ηλιόλουστο-αν-και-γεμάτο-σύννεφα ουρανό του "Life Begins And Ends", κι από το τρίλεπτο πανηγύρι του "Croppy Boy '98" μέχρι την ακουστική του "Now Is The Time", το "Anthem" ξεχειλίζει χαμόγελα, ειλικρίνεια και folky ενέργεια. Το σχήμα συνεχίζει να ακολουθεί πιστά τις αρχές που πίσω στο μπάσιμο της χιλιετίας το καθιέρωσε στον μουσικό χάρτη, διατηρώντας την ακεραιότητα και το ενδιαφέρον στην πρότασή του. Η παραγωγή του Steve Albini λάμπει όπως τότε. Χωρίς υπερβολές, τουλάχιστον ο μισός δίσκος θα πετάει στο σανίδι, και σε τελική ανάλυση αυτό είναι που μετράει.

  • SHARE
  • TWEET