Fell Harvest

Ο τίτλος του ντεμπούτου των Αμερικανών doomsters (πρώην Thorns of Acanthus) θα μπορούσε να αναφέρεται και στα όσα ζούμε τα τελευταία δύο χρόνια. Δημιουργήθηκε εν μέσω πανδημίας και τα σημάδια της είναι ορατά στην μπάντα: Ο τραγουδιστής/μπασίστας και υπεύθυνος για την ονοματοδοσία του συγκροτήματος, Joseph Fell, προσβλήθηκε από τον ιό, ο οποίος προκάλεσε σοβαρή ζημιά στους πνεύμονές του. Ως εκ τούτου, αφήνει στην άκρη τα όποια ακραία φωνητικά του περσινού EP, παραδίδοντας μια διαφορετική ερμηνεία.

Όγκος, είναι η πρώτη λέξη που συλλαμβάνει ο νους με το πέρας της ακρόασης. Εντυπωσιακό αν μη τί άλλο για ένα τρίο, όπως τούτοι. Οι χαρακτηριστικές ζοφερές μελωδίες του εγγλέζικου doom/death των '90s, παρούσες σε όλον τον δίσκο. Όπως και ο ακραίος εαυτός του τρίο, με μετρημένα και καίρια death/black ξεσπάσματα. Δένουν άψογα με το καταχνιασμένο τους doom, κάνοντας ταυτόχρονα τις συνθέσεις πιο πλούσιες και ενδιαφέρουσες. Ιδιαίτερη αναφορά χρήζει το "The Wind That Shakes The Barley", με την ομώνυμη ταινία του Ken Loach σε πρώτο πλάνο. Αυτό που ξεκινάει σαν φολκ μπαλάντα, εκτινάσσεται και κλείνει ως ένας black/doom χείμαρρος, πιστώνοντας στην μπάντα ακόμα μία στιγμή έμπνευσης. Και υπάρχουν αρκετές στα σαράντα λεπτά διάρκειας του δίσκου.

Με ποικίλη θεματολογία (και κοινές συνισταμένες) κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον από την καλπάζουσα αρχή, έως και το πολεμικό τέλος. Μπορεί το doom να είναι ο πυρήνας τους, τον εμπλουτίζουν όμως με συγγενικά παρακλάδια τόσο πετυχημένα, που θαρρώ ότι αξίζει να ακουστούν από οπαδούς ολόκληρου του μεταλλικού φάσματος. Προσωπικά, και έχοντας ακούσει εκ των υστέρων το EP τους, με κέρδισαν τα καθαρά φωνητικά. Ξεχωριστά, δίχως να παραπέμπουν συγκεκριμένα κάπου. Και παλικαρίσια μετά τα όσα τράβηξαν. Οι δύσκολοι καιροί, τα ζόρια, τα «κακά» του κόσμου όλου, ανέκαθεν αποτελούσαν πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες. Το ίδιο και το αυτό συμβαίνει κι εδώ, ειδικά αφού μιλάμε για το «καταραμένο είδος». Η ένταση και η δύναμη όμως που ξεχύνονται από τα ηχεία, φαντάζουν σα σάλπισμα αντεπίθεσης, την ώρα που όλα κρέμονται από μια κλωστή. Εμπρός λοιπόν καλά μου κύτταρα, charge! Λίγο doom τη μέρα, τον ιό τον κάνει πέρα.

Bandcamp