Evanescence

Οι επιστροφές έχουν πάντα κάτι όμορφο και κάτι δύσκολο. Κατά κανόνα, το όμορφο μέρος έρχεται από γνωστά συναισθήματα, πρόσωπα και καταστάσεις, σε συνδυασμό με τη νοσταλγία που τα συνοδεύει. Το δύσκολο από την de facto αποδοχή πως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά από την προηγούμενη φορά. Ιδιαίτερα αν έχει μεσολαβήσει ένα σεβαστό χρονικό διάστημα. Η σχεδόν κλεισμένη δεκαετία από τότε που κυκλοφόρησε στα ράφια των δισκοπωλείων ολοκαίνουριο άλμπουμ Evanescence, χωρίς πολλές σκέψεις, πέφτει ακριβώς σε αυτήν την κατηγορία.

Από μόνος του ο παραπάνω αριθμός είναι αρκετός για να βάλει τα θεμέλια της όποιας ανάλυσης· η Amy Lee με την παρέα της ήταν και παραμένουν από τα μεγαλύτερα ονόματα στον μουσικό κόσμο των τελευταίων δύο δεκαετιών. Η θεόρατη σκιά του "Fallen" και τα υπόλοιπα κατορθώματά τους δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης. Οι τελευταίοι ελιτιστές ή/και αρνητές του mainstream, ας βάλουν κάτω τα νούμερα, ας βρουν άλλες περιπτώσεις που μπαίνουν στούντιο με αντίστοιχους ρυθμούς και παραμένουν πρώτα ονόματα σε μεγάλα φεστιβάλ, κι ας επιστρέψουν για τη συνέχεια.

Το στοίχημα της νέας δουλειάς δεν είναι να καταφέρει να ξεπεράσει τις κορυφές του παρελθόντος. Κάτι τέτοιο ήταν εξαρχής πρακτικά απίθανο. Μακριά από είδη και ταμπέλες, δεν υπάρχουν εκεί έξω πολλοί καλλιτέχνες που να άλλαξαν τον χάρτη δύο φορές με απόσταση σχεδόν είκοσι χρόνων. Όπως στο ομότιτλο, έτσι και στο "The Bitter Truth" το ζητούμενο είναι να διατηρηθούν τα κεκτημένα χωρίς να το σχήμα να παραμείνει στάσιμο. Ακόμα και κοιτώντας τα μεμονωμένα single που προηγήθηκαν, η επιτυχία είναι προφανής. Με μια ματιά στο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, κάποιοι θα μιλήσουν ακόμα και για αλλαγές.

Είναι ο πρώτος δίσκος της μπάντας που το χαρακτηριστικό λογότυπο απουσιάζει από το εξώφυλλο. Ο πρώτος δίσκος που ξεκινά με εισαγωγικό κομμάτι. (Μετά το "Origin".) Η πρώτη φορά που η μεγάλη μπαλάντα απουσιάζει επιδεικτικά από το πρώτο μισό του άλμπουμ, κι εν τέλει δεν είναι ακριβώς εξόφθαλμη. Η πρώτη φορά που στη σύνθεση του νέου υλικού η Lee δεν είχε δίπλα της ένα δημιουργικό αντίβαρο. Αναμενόμενα, σε αυτό το σημείο βρίσκεται η πιο ουσιαστική διαφορά. Χωρίς τις κιθάρες και τις ιδέες του Ben Moody ή του Terry Balsamo οι ισορροπίες ακούγονται διαφορετικές. Τουλάχιστον σε υποψιασμένα αυτιά.

Ο σήμα κατατεθέν ήχος είναι ακόμα παρών. Οι γκρίζες ατμόσφαιρες και η χροιά της μπροστάρισσας ξεχωρίζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Οι κιθάρες πηγαίνουν ένα ακόμα διακριτικό βήμα στο πλάι, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να ξενίσει. Ακόμα και όταν το ύφος κάνει πως ξεφεύγει, όπως στα Muse-ish περάσματα του "Yeah Right", θα υπάρξει ένα hook ή μία γραμμή που θα επαναφέρει την τάξη. Η Lee ήταν από την πρώτη στιγμή το μυαλό και η καρδιά του σχήματος, πέρα από φωνή και πρόσωπο. Σε τραγούδια σαν το στοιχειωμένο "Feeding The Dark" ή το έτοιμο για αρένες "Use My Voice" απλά αποδεικνύει ότι το έχει ακόμα.

Με δεδομένο το μέγεθος του brand name του συγκροτήματος, το αποτέλεσμα καθόλου παράλογα παραμένει εντός ενός πλαισίου επιστροφής. Τα πειράματα του "Synthesis" εξαφανίζονται από το κάδρο. Τα χρώματα κουβαλάνε την ξεχασμένη θαμπάδα που στα μέσα των zeroes κατέκλυσε τον κόσμο. Οι προβολείς μένουν καρφωμένοι στην πρωταγωνίστρια. Στο κλείσιμο του "Blind Belief" ο χρόνος σπάει αρκετά για να τη δεις να τρέχει από τη μία μεριά της σκηνής στην άλλη, σηκώνοντας horns, χαμογελώντας και κάνοντας περιστροφές στο ενδιάμεσο. Μία ασφαλής αλλά καλοστημένη επανεφεύρεση της ουσίας των Evanescence.