Elegant Weapons

«Οι Judas Priest είναι ένα σχολείο για μένα. Κάποια στιγμή που θα σταματήσουν να υπάρχουν ελπίζω να μπορώ να περάσω μέσα από τη δική μου μουσική όσα έμαθα από αυτούς».

Η παραπάνω φράση είναι μέσα από την συνέντευξη που μας παραχώρησε ο Richie Faulkner, ο εδώ και δώδεκα χρόνια κιθαρίστας των Judas Priest, ο οποίος όχι μόνο κλήθηκε να αντικαταστήσει ολόκληρο K. K. Downing, αλλά από ένα σημείο και μετά γεμίζει αναγκαστικά τα παπούτσια και του Glenn Tipton! Αν δεν είχε ανταπεξέλθει τόσο εξαιρετικά στο ρόλο αυτό, το - συνήθως γεμάτο αρνητισμό - metal κοινό θα τον είχε κατασπαράξει. Αντιθέτως, ο Richie έχει κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό της πλειονότητάς των οπαδών της μπάντας και τώρα έρχεται να δείξει αν μπορεί να μετουσιώσει σε πράξη τα λεγόμενά του, με το νέο project των Elegant Weapons.

Τα τραγούδια για το εν λόγω εγχείρημα τα είχε εδώ και κάποια χρόνια στα σκαριά, και είχε την πολυτέλεια να τα μοιραστεί με φίλους, οι οποίοι τυγχάνει παράλληλα να είναι σπουδαίοι μουσικοί, όπως ο Rex Brown των Pantera κι ο συμπαίκτης του στους Judas Priest, Scott Travis. Οι δυο παραπάνω φίλοι συνθέτουν το - αν μη τι άλλο - εντυπωσιακό - rhythm section της πρώτης δουλειάς των Elegant Weapons, ενώ για την κρίσιμη και νευραλγική θέση του τραγουδιστή, ο Richie κατέληξε στον Ronnie Romero, έναν ερμηνευτή με σπουδαίες ικανότητες (έχει θέλξει ολόκληρο Richie Blackmore), ο οποίος βέβαια στην ως τώρα καριέρα του διαπρέπει συνήθως ερμηνεύοντας υλικό άλλων, κι όχι δικό του. Σε κάθε περίπτωση, η σύνθεση της μπάντας σε αυτό το άλμπουμ κεντρίζει το ενδιαφέρον κι ο χαρακτήρας που φέρνει ο κάθε μουσικός είναι εμφανής στο τελικό αποτέλεσμα.

Όμως, ακόμα πιο κομβικό από τον ρόλο τον Travis, τον Brown και τον Romero είχε ο Andy Sneap, ο πασίγνωστος παραγωγός και εσχάτως δεύτερος κιθαρίστας επί σκηνής των Judas Priest. Όχι μόνο γιατί με την παραγωγή του καθορίζει την ηχητική ταυτότητα του άλμπουμ, αλλά και γιατί ήταν αυτός που συνέδεσε τον Faulkner με τον θρυλικό Monte Conner, ο οποίος ενθουσιάστηκε με όσα άκουσε κι ανέλαβε το managerial κομμάτι του νέου αυτού project, φέρνοντάς το στις τάξεις της πάντα κραταιής Nuclear Blast.

Που κινούνται ηχητικά οι Elegant Weapons; Θα περιέγραφα την προσέγγισή τους βασισμένη στο παραδοσιακό hard rock/heavy metal, έχοντας όμως σύγχρονη παραγωγή, οπότε κάπου ενδιάμεσα. Οι συνθετικές δομές ακολουθούν την κλασσική δομή (των riff, verse, refrain, solo κλπ), στηριζόμενες πρώτα από όλα στο ομολογουμένως καταπληκτικό παίξιμο του Faulkner κι εν συνεχεία στον δυναμισμό που βγάζει το παίξιμο των Travis/Brown και τέλος στις ερμηνείες του Romero, ο οποίος δεν αποτελεί έκπληξη ότι συχνά θυμίζει κάποιον άλλο σπουδαίο ερμηνευτή, κυρίως τον Dio ή τον Jorn Lande.

Όσον αφορά στο συνθετικό επίπεδο του άλμπουμ, ομολογώ πως η πρώτες ακροάσεις μου άφησαν μια αίσθηση τετριμμένου, αλλά τα πολύ καλά παιξίματα και κυρίως οι κιθάρες του Faulkner κέρδιζαν συνεχώς νέες ακροάσεις, με αποτέλεσμα στην πορεία να αλλάξω στάση και να έχω μια αρκετά πιο θετική γνώμη για τα περισσότερα τραγούδια του δίσκου. Συνθέσεις όπως το πρώτο single, "Blind Leading The Blind", το εναρκτήριο "Dead Man Walking" ή το δεύτερο single "Do Or Die", είναι όλες τους εξαιρετικά δυναμικές και ταυτόχρονα αρκετά πιασάρικες, κάνοντας τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Μαζί τους θα ξεχώριζα το πιο groovy "Bitter Pill" και το ομότιτλο τραγούδι που έχει και μια αύρα από Alice In Chains. Επίσης, ενδιαφέρον έχει και το mid-tempo "Ghost Of You", με το heavy bluesy ύφος του να το διαφοροποιεί από τα υπόλοιπα τραγούδια, ενός - σε γενικές γραμμές - ομοιογενούς ηχητικά δίσκου.

Ο Faulkner εμφανίζει αρκετά στοιχεία από Zakk Wylde και Dimebag Darell στο riffολόγιο του, ενώ στα lead του αφήνει συχνά να φανεί η αγάπη του για κιθαρίστες όπως ο Michael Schenker ή ο Tony Iommi, με το παίξιμό του να είναι συνολικά μεστό και συχνά εντυπωσιακό. Ο δε Romero έχει θετική συνολική παρουσία και η ερμηνευτική του ευελιξία τον βοηθάει σημαντικά να κρατάει το ενδιαφέρον του ακροατή, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν σημεία που είναι σχετικά εμφανές ότι σε επίπεδο προσωπικότητας υπάρχει ακόμα πεδίο εξέλιξης, αποτελώντας πάντως επιλογή από το πάνω ράφι.

Συνολικά, εν τέλει, το "Horns From A Halo" είναι μια δουλειά που ακούγεται πολύ ευχάριστα, συνδυάζοντας τον εξαιρετικό, σύγχρονο ήχο με παραδοσιακές συνθετικές φόρμες, ενώ ταυτόχρονα περιλαμβάνει κάποια ιδιαίτερα δυνατά τραγούδια. Χωρίς να συγκλονίζει, κάνει τη δουλειά του και με το παραπάνω, αποδεικνύοντας πως ο Richie Faulkner δικαίως τυγχάνει μιας γενικότερης εκτίμησης από όλο τον μουσικό κόσμο.