Darkthrone

Πώς ξεκινάς μια κριτική για τον 21^ο στούντιο δίσκο των θρυλικών Νορβηγών; Με ένα disclaimer μάλλον. Αν δεν έχεις εμβαθύνει στη δισκογραφία τους, μην ξεκινήσεις από αυτόν. Αν από την άλλη, εκτιμάς την ύστερη (δηλαδή από το "Arctic Thunder" και μετά) περίοδό τους, τότε να ξέρεις πως το "It Beckons Us All" επαναλαμβάνει τις πεζοπορίες σε heavy/doom/proto-black χιονισμένα μονοπάτια. Κοινώς, ο νέος δίσκος των Fenriz και Nocturno Culto, παραμένει προϊόν διαύγασης όλων όσων τους χαρακτηρίζουν σε αυτή τη φάση της ζωής τους, ένα ακόμη ειλικρινές γράμμα αγάπης προς την metal Μουσική, με το οποίο επικοινωνούν μεταξύ τους και ύστερα με όσα άτομα τους ακούνε με την καρδιά ανοιχτή.

Διαδεχόμενο το προ διετίας "Astral Fortress", το "It Beckons Us All" ακολουθεί την αστρική τροχιά του προκατόχου του όπως και του τιτάνιου "Eternal Hails……" Και ποιοτικά μάλιστα, ομολογώ πως βρίσκεται κάπου ανάμεσά τους. Τι είναι αυτό όμως που καθιστά ένα άλμπουμ εξαρχής αυστηρά οριοθετημένο, σε ύφος και απεύθυνση, άξιο να το ακούσεις; Η καρδιά και η αφοσίωσή του. Αυτά τα 44 λεπτά του "It Beckons Us All" ανά πάσα στιγμή, αναβλύζουν την αίσθηση του πεπαλαιωμένου, του ρομαντικού, αλλά όχι του ανεύθυνου και του αφελούς.

Οι Darkthrone πλέον, όπως έχουμε επαναλάβει πολλάκις στις κριτικές μας, είναι ένα μέγεθος στο metal, που δεν μπορείς να αναμετρηθείς μαζί του, που η αύρα που τους περιβάλλει συχνά καθιστά την κριτική άκαιρη και ανίσχυρη. Έτσι, ακόμα και όταν με 4 νότες ο Nocturno Culto συνθέτει ένα παλαιολιθικό riff ξεχασμένο από το χρόνο και βγαλμένο από b-sides cult διαμαντιών του 1984, νιώθεις όλο το βάρος της μουσικής αυτής να σκάει πάνω σου.

Όλα τα συνθετικά χαρίσματα των Darkthrone προελαύνουν εκ νέου κατά μήκος επτά συνθέσεων, οι οποίες παρουσιάζουν αξιοσημείωτο εύρος παρά την μονολιθικότητά τους. Ανάμεσά στις εναλλαγές των μουσικών θεμάτων, των riffs που ταξιδεύουν σε κόσμους μαγικούς και ξεχασμένους, αναδύεται ένας υπαρξιακός τρόμος, αυτός της μοναξιάς. Οι Darkthrone δίχως να κοπιάρουν απευθείας τους Celtic Frost, Mercyful Fate, Pentagram, Pagan Altar, Witchfinder General αυτού του κόσμου, αλλά δανειζόμενοι μπασογραμμές από τη βίβλο του Geezer Butler, «παραμορφώνουν» αιχμηρά riffs από κλασικές speed/epic/thrash metal στιγμές των μέσων των ‘80s, τα ανακατεύουν σε καζάνι που βράζει από τις blackened/doom απολήξεις όσων τους χαρακτηρίζουν 40 χρόνια τώρα, και συνθέτουν ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό άλμπουμ.

Το μοχθηρό αίσθημα της καταδίκης, ενδεδυμένο με ένα αστρικό μανδύα που επιφέρει στα βασανιστικά mid-tempo του δίσκου μια εσάνς οριακά ψυχεδελική, σταθερά σκοτεινή, καθιστά το νέο δίσκο μια άσκηση ύφους προς ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Το όνομά του, για τους λάτρεις της ταμπέλας, έχει αλλάξει ονόματα ανά καιρούς, η πεμπτουσία όμως είναι κοινή, ενιαία, απαράλλαχτη. Πόσο πιο καθαρά να το δηλώσουν;

Το εναρκτήριο "Howling Primitive Colonies" αποτελεί μια ιδανική έναρξη, οικεία ως προς την αντίληψη που έχουν οι Νοργηγοί για την σκληρή, αινιγματική και υπερφυσική επικότητα. Το "Black Dawn Affiliation", πρώτο single του δίσκου, είναι όλα όσα αναζητείς από τους Darkthrone εν έτει 2024. Και με ένα φινάλε που σε κάνει να κοιτάς το νέο Coffin Storm στο ράφι γελώντας σαρδόνια.

Όσο συμπαγής όμως και να είναι η ροή και η εικονοπλασία των ηχοτοπίων του "It Beckons Us All", είναι οι λεπτομέρειες που σε κάνουν να δένεσαι με αυτό. Το "Eon 3" συνεχίζει εκεί που τελείωσε ο προκάτοχός του και ξανά, μέσα στο παροξυσμικό τουν μεγαλείο, σε κάνει να αναφωνείς για το που στο διάολο σκέφτονται μερικά riffs, leafs και εναλλαγές οι άτιμοι. Αυτή τη φορά, παίζουν μπάλα σε διάφορες διάρκειες, σου πετάνε και ένα μελαγχολικό riff-άτο instrumental ("And In That Moment I Knew The Answer"), ένα βαρβάτο τετράλεπτο doom μανιφέστο ("The Heavy Hand"), αλλά είναι στο επτάλεπτο "The Bird People Of Nordland" που καταλαβαίνεις πως η φαντασία, το πάθος, η έμπνευση και η προσοχή στην λεπτομέρεια κυριαρχούν, λειαίνοντας έναν σχεδόν αταβιστικό συνθετικό αυθορμητισμό. Το solo, η εναλλαγή στο τέταρτο λεπτό και όσα ακολουθούν, αρκούν για να ανανεώσεις την πίστη σου στο μεγαλείο τους.

Ο δίσκος κλείνει με το δεκάλεπτο "The Lone Pines of The Lost Planet", αδερφάκι της χαμένης μαγικής πόλης της Uppakra. Μέχρι να ολοκληρωθεί, θα επιβεβαιωθούν οι παρατηρήσεις για κρυφές τσαχπινιές στα τύμπανα, για το λακωνικό ambiance με τα synths και κάποια κιθαριστικά εφέ που ντύνουν το δίσκο, για το πώς ο κιθαριστικός τόνος γίνεται κινητήριος δύναμη της ενέργειας που εκλύει ο δίσκος. Όμως, αυτή η διαστρική περιπλάνηση, με βαριά παγωμένα βήματα στο κενό, η σχεδόν στρατευμένη απομόνωση που επικοινωνείται από την επιμονή των Darkthrone να μην παρεκλίνουν beat από τον στόχο, συσσωρεύει εκ νέου μια πίεση.

Η οποία θα εκτονωθεί στα τελευταία λεπτά του δίσκου. Αφήνοντας λοιπόν τα συναισθήματα να κατακλύσουν τη σκέψη μου ενώ ένα κρυφό black metal riff θεριώνει την δυναμική του άλμπουμ, αναγνωρίζοντας τις παραδοχές που απαιτούνται για να απορροφηθεί η μουσική του "It Beckons Us All", καθώς και τις ευαίσθητες χορδές που μου αγγίζουν τα χαρακτηριστικά τους γυρίσματα, παραδίνομαι σε αυτό που έσκασε πάνω μου, βουρκωμένος.

Οι Darkthrone επέστρεψαν, και όσο και αν εκλογικεύσεις, πλαισιώσεις, «αντικειμενικοποιήσεις» και κρίνεις αυστηρά τη μουσική τους, αυτή θα νικήσει. Όχι επειδή είναι ειλικρινής. Αλλά επειδή το γεγονός που είναι μια κυκλοφορία τους, συνδυάζεται με στιγμές μέθεξης ικανές να σου ξυπνήσουν συναισθήματα που σε έκαναν να αγαπήσεις τη μουσική, στην πιο αγνή, παγωμένη, απρόσωπη μα και βαθιά συναισθηματική της εκδοχή. Οι Darkthrone τα κατάφεραν για ακόμη μια φορά. Το "It Beckons Us All", ένα από τα πιο εσωστρεφή και προσωπικά άλμπουμ των Νορβηγών, είναι δίσκος που μόνο αν βιωθεί θα εκτιμηθεί.

Bandcamp
Spotify