Release Athens (Beirut, Daughter, Cass McCombs, Irene Skylakaki, Moa Bones) @ Πλατεία Νερού, 01/06/16

Το Balkan folk ή το Release ορίζει πλέον την έναρξη του καλοκαιριού;

Από την Τόνια Πετροπούλου, 02/06/2016 @ 17:51

Release 1η μέρα

Σ' ένα καλοκαίρι γεμάτο δυνατά συναυλιακά γεγονότα, είναι ασφαλές να πούμε ότι το νεοσύστατο Release Athens τόλμησε να ρισκάρει και πιθανώς να διεκδικεί τον ιδιαίτερο τίτλο του «διοργανωτή με τα πιο ιντριγκαδόρικα ονόματα» για φέτος. Έπιασε έξυπνα και πρώτο απ’ όλους τον παλμό του ποικιλόμορφου ελληνικού κοινού και ύστερα αποφάσισε να εκπληρώσει ορισμένες απ' τις επιθυμίες και τα απωθημένα του, αντί να κινηθεί στην πεπατημένη των σίγουρων ονομάτων, την οποία συναντούμε κατά κόρον τα τελευταία χρόνια. Με δέκα χρόνια παρουσίας στον χώρο, η Fuzz Productions επέλεξε τέσσερις ετερόκλητες ημέρες, με την πρώτη να εστιάζει περισσότερο στο indie/contemporary folk. Μια μέρα που, εν τέλει, μας επεφύλασσε εκπλήξεις, γκριμάτσες αλλά και χασμουρητά...

Πρώτος στην σκηνή εμφανίστηκε ο Δημήτρης Αρώνης, aka Moa Bones, οπλισμένος με ανάλαφρη διάθεση και ιδιόρρυθμο χιούμορ, αταίριαστο μεν καλοδεχούμενο δε, με τις country εξιστορήσεις του "Spun". Το set του ήταν προσεκτικά επιλεγμένο απ' τα κομμάτια "Wake Up" και "Once Upon A Time", που καλούσαν το πνεύμα του μικρού Buckley να φυλακιστεί στην κιθάρα τους, στα hit-άκια "Hey", που βρίθει από Mississippi και το καθιερωμένο πλέον με ελληνική εισαγωγή "Take It All Away", μέχρι διασκευή στο "Pictures Of You" των Cure.

Moa Bones

Η performance του μπορεί να ήταν για ακόμη μια φορά άρτια και ο ίδιος να κέρδισε το στοίχημα με την μεγάλη σκηνή-ρουφήχτρα, αλλά σαν να τον αδίκησε κάπως η ώρα εμφάνισής του.

The Journey / Wake Up / Once Upon A Time / Take It All Away / Pictures Of You (Cure cover) / Hey

Με τον ήλιο ακόμα να παρενοχλεί κοινό και μουσικούς, η Ειρήνη Σκυλακάκη με την πολυμελή μπάντα της για συνοδοιπόρο, συμμετείχε σ' ένα ποτ πουρί των επιτυχιών της. Ο ήχος ήταν για μεγάλο διάστημα κακός, αφού μονάχα από τη μέση και μετά κατέστη, έστω, υποφερτός. Στο "Clock", η φωνή της εναρμονίστηκε με τη χαμηλή τονικότητα του κομματιού, με την αρωγή του κοντραμπάσου, του βιολιού και μια ευχάριστη έκπληξη από το μαντολίνο. Οι συνθέσεις της φάνηκαν κατώτερες των περιστάσεων, τόσο εν συγκρίσει με τις στούντιο εκτελέσεις, όσο αναφορικά με τη συνοχή του να προλογίσει εκείνη τον Cass McCombs. Έδωσε μία αίσθηση άστοχης επιλογής απ' τη διοργάνωση, μια αίσθηση που επιβεβαιώθηκε όταν κατάφερε να μπολιάσει στο "Guns Of Brixton" των Clash μία διάχυτη «εντεχνίλα» και «προφορά βαρεμάρας». Το φινάλε "Tame My Mind", ωστόσο, απέσπασε χειροκρότημα απ' το κοινό.

Με το πρόγραμμα να έχει τηρηθεί σχεδόν ευλαβικά, ένας απ' τους πλέον σημαντικούς τραγουδοποιούς των τελευταίων δέκα ετών, ο Cass McCombs κατέλαβε τη σκηνή. Η groove-άτη americana άλλοτε ξεχυνόταν σαν το "Name Written In Water", άλλοτε έπαιρνε συγκινητικές στροφές "County Line", αλλά πάντοτε σε προκαλούσε να λικνιστείς στον ρυθμό της, όπως σε στιγμές σαν του "Dreams Come True Girl".

Cass McCombs

Μολονότι, ο ρομαντισμός της μουσικής του πλαισίωνε άψογα το ηλιοβασίλεμα στην Πλατεία Νερού, το κοινό αποδείχτηκε πλήρως αποστασιοποιημένο από εκείνον. Ο κόσμος που εξαρχής έμοιαζε να μη γνωρίζει ούτε τα πιο γνωστά του κομμάτια -και ταυτόχρονα δεν παρασυρόταν από τους ήχους αυτών- έδειχνε καθ' όλη τη διάρκεια του set του μια αδιαφορία. Είναι προφανές πως στόχευαν και περίμεναν τα δύο επόμενα, μεγαλύτερα και γνωστά τους ονόματα.

Night Of The World / Bum Bum Bum / Name Written In Water / Opposite House / Dreams Come True Girl / My Sister, My Spouse / Morning Star / Home On The Range / County Line

Ο κόσμος είχε ήδη αυξηθεί σημαντικά λίγο πριν την είσοδο του τρίο απ' την Αγγλία. To εναρκτήριο "How" έδωσε το έναυσμα στα κρυστάλλινα φωνητικά της Tonra να φανερώσουν τις μαγευτικές ικανότητές τους, παρασέρνοντας το ήδη ενθουσιασμένο κοινό. Με στυλιζαρισμένη στάση και ατμοσφαιρικό φωτισμό, οι Daughter ξεδίπλωναν το πέπλο της αισθητικής τους, καταλαμβάνοντας με την αύρα τους κάθε σπιθαμή της σκηνής.

Daughter

Το βάρος δόθηκε, προφανώς, στο φετινό, δεύτερο άλμπουμ τους, "Not To Disappear", με το οποίο φάνηκε η ηχητική τους εξέλιξη από indie folk σε slowcore, dream pop με post-rock κιθαριστικά περάσματα. Το εκκωφαντικό "Alone/WithYou" πρόσταξε τους ακροατές να ξυπνήσουν και να ξεσπάσουν μέσω των βιωματικών στίχων του, ενώ το μπάσο του "Doing The Right Thing" να εξωτερικεύσουν τα ενδόμυχα συναισθήματα που επίμονα αποζητούν διέξοδο. Η ηχώ στα σωστά σημεία ενίσχυε τα πλήκτρα, όσο τα ντραμς καθοδηγούσαν τον ρυθμό, μόνο και μόνο για να τα εξουσιάσει η ανατριχιαστικά ονειρική φωνή της Elena Tonra. Ο μπουκωμένος ήχος στο "No Care" αφαίρεσε πολλά απ' τη δυναμική του, αλλά επανόρθωσε η ίδια η Tonra με την υποκριτική της, απαγγέλοντας τους στίχους σαν όντως να μην νοιάζεται πια για τίποτα και με την αφοπλιστική χρήση της κιθάρας στο καθαρτικό "New Ways". Οι προσθήκες κομματιών του ντεμπούτου των Daughter στο setlist ήταν οι απολύτως απαραίτητες. Μάλιστα, αυτές ήταν που έδωσαν ιδιαίτερη χροιά στο κλείσιμο της εμφάνισής τους: το "Youth", το οποίο είναι το κομμάτι που τους χάρισε την αναγνώριση αυτή που λαμβάνουν σήμερα, καθώς και το "Fossa" που αποτέλεσε το ιδανικότερο φινάλε.

Daughter

Άκρως ουσιώδες κρίνεται το γεγονός ότι είχαμε την τύχη να μας επισκεφτούν ακριβώς τη χρονική περίοδο που πρέπει να τους δούμε, καθώς και ότι υπάρχει στη χώρα μας κοινό για τους Daughter, τόσο θερμό που χορεύει και φωνάζει "We love you" προκειμένου να κλέψει ένα γλυκό και  συνεσταλμένο "Thank you" απ' την Tonra.

How / Tomorrow / Numbers / Alone/With You / Amsterdam / Doing The Right Thing / No Care / Shallows / Smother / New Ways / Youth / Fossa

Πρέπει κάπως να εξηγείται επιστημονικά αυτή η τάση που έχει το ελληνικό κοινό να ταυτίζεται με οποιαδήποτε μπάντα δημιουργεί τις μουσικές της πάνω σε παραδοσιακές φόρμες. Δηλαδή, σαν να έχει περάσει πλέον στο DNA μας η θλίψη προγενέστερων γενεών ή μία αίσθηση συνέχειας μέσω της κληρονομιάς και να «μας πιάνει» όσο κι αν επιμένουμε επιφανειακά να τα σνομπάρουμε. Ευτυχώς, ανακαλύψαμε ορισμένες μπάντες που είναι "radio approved" και μπορείς να λικνίζεσαι με τα στενόχωρα έγχορδά τους. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και οι headliners της βραδιάς, Beirut, οι οποίοι είχαν να μας επισκεφθούν απ' το μακρινό 2007 και επέστρεψαν να αδράξουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν νέους φίλους και να μας συστήσουν τους υπόλοιπούς δίσκους τους.

Beirut

Η παρουσία τους, σε γενικές γραμμές, κρίνεται ανιαρή και άψυχη. Η μουσική τους δεν μετέδιδε την ουσία της στους αποδέκτες, ειδικά στους μη μυημένους. Γι' αυτό, όμως, οι στιγμές ευφορίας, ή καλύτερα ευθυμίας, ήταν και πιο ιδιαίτερες. Το "Elephant Gun" έκανε τον Zach Condon να γραπώσει το αγαπημένο του γιουκαλίλι, τα φωνητικά του "Santa Fe" να σηκωθούν τα πρώτα δάχτυλα στον αέρα, ενώ το "The Akara" και το "No No No" προλείαναν το έδαφος για τη σαρωτική επιτυχία "Postcards From Italy".

Beirut

Το πρώτο εμφανές κύμα κόσμου άρχισε να αποχωρεί, ενώ τα χασμουρητά ήταν αυτά που διαχώριζαν εκείνους που διατηρούσαν ακμαίες τις αντοχές τους ακόμη από τους άλλους που ανυπομονούσαν να καθίσουν κάπου αναπαυτικά.

Το "Nantes" έσπευσε να κλείσει τα στόματα για την ακεραιότητα και το νερόβραστο χαρακτήρα της μπάντας, τοποθετώντας το rollercoaster και πάλι σε ανοδική πορεία. Τα "Pacheco" και "Serbian Cocek" του encore συνέχιζαν να διασκεδάζουν τους εναπομείναντες πείθοντάς τους ότι το Balkan folk είναι στις ένδοξες ημέρες του και κλείνοντας το ομώνυμο του ντεμπούτου για να αποχαιρετιστούν σωστά οι εκτιμούμενες έξι χιλιάδες κόσμου, χαράζοντας τη βραδιά ως checked στο bucket list τους.

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com

SETLIST


Scenic World
As Needed
Perth
Elephant Gun
East Harlem
Santa Fe
The Akara
No No No
Postcards From Italy
The Peacock
Fener
The Rip Tide
The Shrew
My Night With The Prostitute From Marseille
So Allowed
After The Curtain
Nantes

Encore:
Pacheco
Serbian Cocek (A Hawk And A Hacksaw cover)
The Gulag Orkestar

  • SHARE
  • TWEET