Chevelle

Niratias

Epic Records (2021)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 23/07/2021
Ρέκβιεμ για έναν κόσμο που σβήνει
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Μία από τις μεγαλύτερες αρετές της επιστημονικής φαντασίας είναι ότι μπορεί να εισάγει ερωτήματα και προβληματισμούς σε πλαίσιο τελείως διαφορετικό από το προβλέψιμο, γκρι που βρίσκεται σε αφθονία εκεί έξω. Από τον Isaac Asimov μέχρι τον Philip K. Dick κι από το "2001" μέχρι το "Into The Void" (όσοι αναρωτιούνται για το τελευταίο, παρακαλούνται να πάνε για μαθήματα ιστορίας), τα παραδείγματα δεν έχουν τελειωμό. Η στροφή των Chevelle προς μία τέτοια θεματολογία δεν ήταν εντελώς απρόσμενη.

Ανάμεσα στην απόφαση των Pete & Sam Loeffler να συνεχίσουν ως ντουέτο, μετά τη φυγή του Dean Bernardini, και τη γενικότερη κατάσταση της μουσικής βιομηχανίας, το concept φαίνεται πως έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην όλη διαδικασία. Για πρώτη φορά στην ιστορία του σχήματος ένας ολόκληρος δίσκος περιστρέφεται γύρω από έναν μη προσωπικό άξονα. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από μία ματιά στο εξώφυλλο και την έναρξη των "So Long, Mother Earth" και "Mars Simula" για να γίνουν σαφείς οι διαθέσεις.

Ίσως η σύνδεση να είναι εντελώς συγκυριακή, και ίσως ο παραλληλισμός να στέκει περισσότερο συνειρμικά· σε κάθε περίπτωση, το σύνολο μοιάζει να στέκεται πιο κοντά στον ήχο του "Sci-Fi Crimes" παρά σε οτιδήποτε άλλο. Αναμφίβολα, ο πυρήνας του ύφους της μπάντας παραμένει σταθερός εδώ και δύο δεκαετίες. Είναι ωστόσο αυτή η πιο μελωδική, αλληγορική προσέγγιση που θυμίζει τα ένδοξα τέλη της δεκαετίας του 2000. Είναι η pull-off κιθάρα, οι πανέμορφες γραμμές και το χτίσιμο μέχρι τη γέφυρα του "Self Destructor".

Κοιτώντας από απόσταση, εδώ μέσα δεν υπάρχουν τρομερές εκπλήξεις. Δεδομένων των οκτώ άλμπουμ που έχουν προηγηθεί, αυτό δεν μοιάζει παράξενο. Τα ιντερλούδια και οι μικρές συνδέσεις ανάμεσα στα κομμάτια προσθέτουν μερικές ευχάριστες πινελιές. Η ουσία του υλικού, όμως, για ακόμα μια φορά βρίσκεται στα χαμηλά κουρδίσματα, στις πανέξυπνες μελωδίες και στο πάντρεμα τους με τα ρυθμικά. Στα αλλεπάλληλα ξεσπάσματα του "Piistol Star (Gravity Heals)" και στα 'the narcissist's conscience' του "Peach".

Το "Niratias" είναι ένα μικρό modern hard & heavy κόσμημα. Δεν είναι ο δίσκος που θα εκτοξεύσει (pun not originally intended) την καριέρα των δημιουργών του, αλλά αυτό λίγη σημασία έχει. Με τόσα χρόνια προϋπηρεσίας και μία τόσο γεμάτη δισκογραφία, θα ήταν παράλογο το mainstream να γυρίσει τώρα προς το μέρος τους. Όχι ότι δεν θα το άξιζαν. Η ταξιδιάρικη γλυκύτητα του "Endlessly" και η σωστή μελαγχολία του "Remember When" από μόνες τους θα ήταν ικανοί λόγοι. Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, ίσως και να συμβεί.

  • SHARE
  • TWEET