Charlotte Wessels

Το όνομα της Charlotte Wessels είναι κάθε άλλο παρά άγνωστο στο symphonic μικρόκοσμο. Από τις ένδοξες ημέρες της σκηνής δύο δεκαετίες πίσω, ως την παρακμή που αναπόφευκτα ακολούθησε και τη σταδιακή μετάλλαξη μέχρι σήμερα, η Ολλανδή μπορεί να περηφανεύεται ότι έχει ζήσει τα πάντα από τις μπροστινές γραμμές. Ή σχεδόν τα πάντα, καθώς τότε που οι Nightwish και οι Within Temptation έγραφαν τον πρόλογο, εκείνη ζωγράφιζε σε σχολικά τετράδια.

Τα χρόνια που οι Delain έδιναν ελπίδα στους απανταχού πιστούς του ατμοσφαιρικού ύφους μοιάζουν ξεχασμένα στο παρελθόν, ακόμα κι αν στην πράξη η σελίδα γύρισε μόλις τρία χρόνια πριν. Οι πειραματισμοί σε δύο τόμους με τη μορφή των "Tales From Six Feet Under" ήταν κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενοι, κι απολύτως ταιριαστοί στο πλαίσιο της πανδημίας. Κοιτώντας από απόσταση, η στροφή σε μία πιο γραμμική προσέγγιση για το τρίτο βήμα δείχνει σαν ό,τι πιο λογικό.

Ο προφανής σκόπελος της χιλιοφορεμένης φόρμουλας είχε ήδη εξαφανιστεί από το πρώτο δείγμα. Χωρίς να είναι απαραίτητα η πιο εύκολη ή εμπορική επιλογή, στο "The Exorcism" περιλαμβάνονται όλα όσα θα περίμενε κάθε στοιχειωδώς υποψιασμένο αυτί, συν κάτι παραπάνω. Άμεσες γραμμές. Αναγνωρίσιμη χροιά. Μοντέρνα προσέγγιση. Ογκώδης ήχος. Μαύρο περιτύλιγμα γύρω από κατακόκκινο πυρήνα. Προσεγμένες εναλλαγές στις εντάσεις. Σκισμένα ξεσπάσματα; Σκισμένα ξεσπάσματα!

Το υλικό ακούγεται εξίσου γνώριμο και ανανεωμένο. Η παρουσία των Timo Somers, Otto Schimmelpenninck Van Der Oije και Joey Marin De Boer σε εφτάχορδη, μπάσο και ντραμς απαντά ικανοποιητικά στο πρώτο σκέλος. Η Sophia Vernikov στα πλήκτρα συμπληρώνει όλο χάρη το παζλ. Η πρωτοκαθεδρία της μπροστάρισσας δεν αμφισβητείται δευτερόλεπτο· ούτε καν όταν δίπλα της στέκονται η Simone Simons ή η Alissa White-Gluz (βλ. "Dopamine" και "Ode To The West Wind" αντίστοιχα).

Παρά την σαφώς πιο στοχευμένη λογική του "The Obsession" σε σύγκριση με τις δύο προηγούμενες σόλο δουλειές της δημιουργού του, το σύνολο παραμένει περιπετειώδες μέχρι τέλους. Για κάθε ευθεία ορχηστρική αναφορά, υπάρχει ένα γκοσπελικό "Praise" ή ένα εναλλακτικά πειραγμένο "Vigor And Valor". Για κάθε μαυρισμένο στιχάκι, μία φωτεινή λεπτομέρεια λίγο παραπέρα. Αν μετά την αυλαία του "Soft Revolution" έπεφτε και μια διασκευάρα, δεν θα υπήρχε τίποτα κακό.