Thrice

Δεν ήμουνα ποτέ οπαδός των Thrice και του ήχου τους, ούτε τώρα έγινα. Τους εκτιμούσα ως μπάντα αλλά μέχρι εκεί. Τα δύο τελευταία άλμπουμ τους όμως, "Horizons/East" και "Horizons/West", κέρδισαν αρκετό από το χρόνο μου και μπόλικες ακροάσεις. Είναι η αισθητική που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν σε αυτές τις δύο δουλειές που με κέρδισε. Δεν είναι ίδια και στα δυο, αλλά μου δίνουν την εντύπωση ότι λειτουργούν συμπληρωματικά και μέσα από τις αντιθέσεις μεγαλώνουν την αξία τους.

Το εισαγωγικό "Blackout" λειτουργεί λίγο σαν ξεκαθάρισμα πρόθεσης. Ανάμεσα στον ηχητικό χρωματισμό του προηγούμενου και αυτού του άλμπουμ, θέτει τον τόνο. Μελαγχολική είσοδος, σκοτεινή, μελωδική αλλά με τρόπο που πονάει και εξελίσσεται σε ξέσπασμα οργής. Όχι αισιόδοξο όμως, δεν εκτονώνει, δεν οδηγεί σε ηρεμία. Έτσι παίρνεις στίγμα για το τί ακολουθεί.

Υπάρχουν και καινούργια σημεία αναφοράς για την μπάντα φέτος. Θα ακούσεις στοιχεία που παραπέμπουν στον Marilyn Manson, θα βρεις prog, θα σταθείς αρκετά σε μια alternative rock ματιά που επιλέγουν, περισσότερο από πριν, χωρίς όμως να λείπουν και τα, λίγα, punk ή ψιλό hardcore σπρωξίματα. Συνολικά το επίπεδο του άλμπουμ, στα επιμέρους αλλά και τη γενική εικόνα, είναι καλό. Τα τραγούδια είναι όλα από ωραία έως πολύ ωραία και έχει και μερικά που ξεχωρίζουν. Το "Albatross" είναι ανάμεσα στα καλύτερα παίζοντας πολύ καλά με το συναίσθημα και τη μελωδία. Όπως πολύ καλό είναι και το "The Dark Glow". Το "Holding On" με τον πιο uptempo ρυθμό ξυπνάει λίγο τη διάθεση, λίγο όμως, ενώ το "Crooked Shadows" και το "Gnash" βγάζουν περισσότερη ένταση.

Πιθανότατα το ωραιότερο τραγούδι του δίσκου όμως είναι το "Vesper Lights". Πιο πολύπλοκο, με αρκετά progressive προσανατολισμό που ακουμπά μέχρι και στην κληρονομιά των Tool. Το συναίσθημα όμως μένει σταθερά σκληρό και μαύρο. Ο τρόπος που τραγουδάει ο Dustin Kensrue σε αυτό το άλμπουμ είναι καθοριστικός για την ατμόσφαιρα του, και προσωπικά είναι από τους βασικούς λόγους που με κράτησαν στις ακροάσεις σε πρώτο επίπεδο. Αν μου δινόταν η επιλογή, θα έκοβα από το δίσκο μόνο δύο κομμάτια. Το αχρείαστο δίλεπτο "Dusk" και το τελευταίο του δίσκου. Τα υπόλοιπα τα κρατάμε όλα.

Το "Horizons/West" όμως είναι μια ωραία δουλειά. Δε θα συγκλονίσει τους οπαδούς της μπάντας, αλλά ίσως φέρει κάποιους νέους στο ακροατήριο. Έχει να σου δώσει, αρκεί να του αφιερώσεις χρόνο. Σε αντάλλαγμα, θα σταθεί μαζί σου σε δύσκολες στιγμές, θα προσπαθήσει με τη σειρά του να βοηθήσει.