Buñuel

Το project των Buñuel δεν είναι συνηθισμένο. Οι Ιταλοί Xabier Iriondo (κιθάρες - Afterhours), Andrea Lombardini (μπάσο) και Francesco Valente (τύμπανα - Il Teatro Degli Orrori, Snare Drum Exorcism, Lume) αποφάσισαν να δημιουργήσουν πειραματικό noise rock, ώστε να διοχετεύσουν τις ανησυχίες τους εκτός των άλλων σχημάτων τους. Και οι τρεις τους, με μεγάλη εμπειρία σε θέματα σύνθεσης αλλά και τεχνικών παραγωγής σε εύρος ιδιωμάτων, στόχευσαν τη δημιουργικότητά τους σε ένα ιδιαίτερα αιχμηρό και εμπροσθοβαρές project. Αυτό που όμως έλειπε, ήταν το δηλητήριο στην κορυφή. Ο τιτάνας Eugene S. Robinson των Oxbow ανέλαβε τα φωνητικά και ξάφνου, η όλη αισθητική πρόταση των Buñuel απέκτησε νέες διαστάσεις.

Αν είστε εξοικειωμένα με το έργο των Oxbow, (και περιμένετε καρτερικά - ίσως όχι για πολύ ακόμη - τον δίαδοχο του σεμιναριακού "Thin Black Duke") τότε έχετε αντίληψη του τι εστί ο εν λόγω frontman. Ο πολυδιάστατος αυτός performer και στιχουργός, μετατρέπει με τη στεντόρεια και εθιστική φωνή του τον σουρεαλισμό σε μια κατάσταση οικεία, γειτονική. Η ιδιαίτερη και ζεστή χροιά του καθιστά αποπνικτικά συναισθήματα, και ωμές καταστάσεις όπως περιγράφονται στους στίχους του, σε συνθήκες προσιτές και φαινομενικά ασφαλείς. Άκου μόνο το "Crack Shot", όπου σε σύμπραξη με τη σύζυγό του Kasia (Maneki Nekro), μετατρέπει μια απλή φωνητική ερμηνεία σε μια μεγαλειώδη, εκρηκτική στιγμή.

Ο ήχος των Buñuel, αν και έντονα πειραματικός και θορυβώδης, κινείται σε ιδιαίτερα ασφαλή ηχητικά μονοπάτια. Οι Big Black (κυρίως), Swans (πώς να έλειπαν), The Jesus Lizard, πρώιμοι Helmet και Unsane, ρίχνουν τη σκιά τους, όπως φυσικά και δουλειές των Oxbow. Το μπάσο, που αποτελεί κινητήριο μοχλό, ίσως σε κολλημένα άτομα όπως εμένα να φέρει μνήμες NoMeansNo, αλλά παρά την ηχητική του γενεαλογία, το νέο άλμπουμ των Buñuel, επιτυγχάνει μέσα στους ρυθμούς και τα ηχητικά του τείχη να εγκλωβίσει πληθώρα λεπτομερειών. Το "Killers Like Us" επιδίδεται στο βάθος, όπως αποκαλύπτει το "Stocklock", σε έναν πειραματισμό, ο οποίος αποσκοπεί, όχι σε κάποια αυτάρεσκη εξερεύνηση, αλλά στην εξώθηση των ακροάσεων στα άκρα. Συχνά, οι ερμηνείες του Robinson ή τα τύμπανα, ακούγονται περιθωριακά, και αυτό το επισημαίνω ως κάτι άκρως θετικό.

Το "Killers Like Us" αν και εδράζει στον εναλλακτικό rock ήχο συχνά ηχεί ακραίο. Πίσω από ελαφριές χαραμάδες οικειότητας, όπως η γκρούβα του εξαιρετικού "When God Used A Rope", που ούτε η στοιχειωτική του κραυγή μπορεί να αποτελέσει ανάχωμα για την καλαίσθητη πρότασή του. Αυτές ακριβώς οι αντιθέσεις είναι που καθιστούν το τρίτο μέρος της τριλογίας του συγκροτήματος ως ένα αυθύπαρκτο ηχητικό μανιφέστο. Εδώ μέσα δεν υπάρχουν δομημένες και γραμμικές ιδέες, ούτε και αχαλίνωτα τζαμαρίσματα. Σε 46 λεπτά, οι δέκα συνθέσεις του δίσκου φαντάζουν ισοδύναμες, παρά τις εμφανείς διαφοροποιήσεις τους. Το επτάλεπτο "When We Talk" ηχεί επίπονο, με τον Robinson ως crooner να διαλαλεί "and it's so cold it's hot and what it is it is also what it's not", ενώ προηγουμένως στο "Roll Call" είχε βρεθεί σε ένα φρενήρες ντελίριο από fucks.

Οι στιγμές όπου, όπως συμβαίνει στο "A Prison Of Measured Time" οι Buñuel συνδυάζουν τις επιμέρους πτυχές τους, καθορίζουν και τις προσδοκίες γύρω από αυτήν τη συνύπαρξη. Ονομασμένοι από τον κορυφαίο και πρωτοπόρο σκηνοθέτη, επιχειρούν, σε μια απλοϊκή εκ μέρους μου αντιπαραβολή, να ανοίξουν με απλά εργαλεία και μέσα καινοτόμους διαδρόμους, οι οποίοι φαντάζουν τόσο επικίνδυνοι όσο άγνωστος είναι και ο προορισμός τους. Το magnum 44ρι του εξωφύλλου, που ανήκει στον αξιότιμο κύριο Robinson, με την ευθύτητά του προϊδεάζει για το τελικό αποτέλεσμα. Αν αναζητείς καινοτομία και μεταμοντέρνα ισοπέδωση, πιθανώς να απογοητευθείς. Αν όμως, στην πειραματική μελαγχολία του "For The Cops" δεις ένα αντεστραμμένο post-punk είδωλο να σε χαιρετάει, τότε να ξέρεις πως το κοκτέιλ του "Killers Like Us" συνίσταται για όλες τις χρήσεις. Ιδίως τις εμπρηστικές.

Bandcamp
Youtube