Bob Mould

Ο Bob Mould είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς αλλά και παράλληλα συνεπείς δημιουργούς της αμερικανικής εναλλακτικής ροκ σκηνής. Από τις ημέρες του με τους Hüsker Dü μέχρι την πιο μελωδική του περίοδο με τους Sugar και τη μακροχρόνια σόλο καριέρα του, ο Mould παρέμεινε πιστός στο πάθος του για τη μουσική, δημιουργώντας τραγούδια γεμάτα ένταση, συναίσθημα και μια ανεπανάληπτη αίσθηση αμεσότητας. Το νέο του άλμπουμ, "Here We Go Crazy", που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο Mould δεν είναι απλά ένας βετεράνος του είδους, αλλά ένας καλλιτέχνης που εξακολουθεί να έχει κάτι σημαντικό να πει.

Για να κατανοήσει όμως κανείς πλήρως τη νέα του δουλειά, μάλλον θα πρέπει να κοιτάξει πίσω στην πορεία του Mould. Στη δεκαετία του '80, οι Hüsker Dü ήταν πρωτοπόροι της post-hardcore σκηνής, συνδυάζοντας τον ωμό θόρυβο του punk με μια μελωδική προσέγγιση που άνοιξε τον δρόμο για το σύγχρονο punk rock αλλά και για μπάντες όπως οι Nirvana, οι Pixies και τόσοι μα τόσοι άλλοι. Όταν το συγκρότημα διαλύθηκε, ο Mould προχώρησε σε μια προσωπική πορεία που, παρά τις ηχητικές διαφοροποιήσεις, χαρακτηρίστηκε από την ίδια συναισθηματική ευθύτητα και ποιότητα.

Η δεκαετία του '90 τον βρήκε να δημιουργεί τους Sugar, ένα σχήμα που τον απογείωσε και στην mainstream σφαίρα της εποχής, με το "Copper Blue" του 1992 να θεωρείται πλέον "κλασικό." Από τότε μέχρι σήμερα, ο Mould κινείται ασταμάτητα, άλλοτε σε πιο ηλεκτρονικές πειραματικές κατευθύνσεις και, άλλοτε, εστιάζοντας στο alt rock που τον καθιέρωσε.

Το "Here We Go Crazy" συνεχίζει στο ύφος των πιο πρόσφατων κυκλοφοριών του, και μπορεί να γίνει κατανοητό ως μέρος της επιστροφής του σε έναν πιο κιθαριστικό ήχο. Εκεί όμως, έρχεται η καθαρή και χωρίς ατέλειες παραγωγή, η οποία έγινε από τον ίδιο τον Mould, για να διαχωρίσει το έργο από το παρελθόν και να το τοποθετήσει στο 2025. Και μπορεί τα χρόνια να έχουν περάσει, όμως το άλμπουμ ξεχειλίζει ένταση και ζωτική ενέργεια, ενώ ο δημιουργός δεν διστάζει να ενσωματώσει στοιχεία από όλη την καριέρα του φτάνοντας σε στιγμές να θυμίζει τις πιο μελαγχολικές στιγμές του "Workbook".

Παράλληλα όμως, αν έπρεπε να γκρουπάρουμε τον δίσκο μέσα στη δισκογραφία του, θα έλεγα πως η προσέγγιση θυμίζει αρκετά Sugar. Δηλαδή, εδώ, ο καλλιτέχνης καταφέρνει να μας παραδώσει κομμάτια που διατηρούν τον μελωδικό punk αέρα τους αλλά, παράλληλα, είναι επαρκώς "εμπορικά", στο βαθμό, φυσικά, που το είδος το επιτρέπει. Είναι βέβαια δύσκολο ένα άλμπουμ ενός τόσο σπουδαίου δημιουργού να έχει την ίδια επίδραση σε όλους τους οπαδούς του. Συνεπώς, αυτό που για άλλους μοιάζει με ένα πληρέστατο άλμπουμ γεμάτο hit-άρες, για κάποιους άλλους μπορεί να μεταφράζεται σε "μία από τα ίδια".

Αυτή όμως είναι η κατάρα όλων των μεγάλων καλλιτεχνών που έχουν πίσω τους τεράστια και άκρως ποιοτικό δισκογραφία. Αυτό που κρατάμε λοιπόν, είναι ότι το "Here We Go Crazy " είναι σίγουρα μια απόδειξη ότι ο Bob Mould δεν επαναπαύεται στις δάφνες του. Αντίθετα, συνεχίζει να εξελίσσεται και να γράφει τραγούδια που κρύβουν μέσα τους μια αφοπλιστική αλήθεια, με αποτέλεσμα αυτός σή,ερα να παραμένει μια από τις πιο αυθεντικές φωνές της alternative rock σκηνής.