Between The Buried And Me

Automata II

Sumerian (2018)
Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 06/07/2018
Το δεύτερο μισό του "Automata" είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό και κάνει το σύνολο να αθροίζει στο υψηλότερο επίπεδο που έχουν φτάσει οι Between The Buried And Me. Ως τώρα...
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ξεκινάω με τον έναν και μοναδικό προβληματισμό για να τελειώνω με δαύτον. Τελικά, έκαναν καλά οι Between The Buried And Me που έσπασαν το νέο τους άλμπουμ, σε δυο αυτοτελείς κυκλοφορίες; Στην εποχή της υπέρ-πληροφόρησης και του μικρού span of attention των ακροατών, η κατάτμηση της μουσικής σε μικρές δόσεις είναι ένα τέχνασμα που χρησιμοποίησαν κι αυτοί εδώ οι (σε ένα βαθμό ιδιοφυώς τρελοί) τύποι. Έτσι, αντί να βγάλουν ένα ακόμα 70λεπτο άλμπουμ, το χώρισαν σε δυο 35λεπτα μέρη, κάτι που βοηθάει μεν στην καλύτερη χώνεψη της μουσικής, αλλά ταυτόχρονα αφήνει ένα αίσθημα ημιτελούς και στις δυο περιπτώσεις. Οπότε έχει υπέρ και κατά...

Όμως, η ουσία είναι, πως ενώ το "Automata I" ήταν εξαιρετικό, το "Automata II" είναι ακόμα καλύτερο! Και πιο ιδιαίτερο, καθότι περιλαμβάνει μόλις τρία (μεγάλης διάρκειας) τραγούδια και δίλεπτη εισαγωγή. Αλλά τι τραγούδια...

Αν τα δυο πρώτα λεπτά του εναρκτήριου, "The Proverbial Bellow" άνοιγαν το νέο άλμπουμ των Dream Theater, ο κόσμος θα παραληρούσε και δικαίως. Δεν είναι, όμως, μόνο οι (γνωστές) τεχνικές ικανότητες των μελών της μπάντα που κάνουν τη διαφορά, μα το γεγονός πως οι μελωδίες τους είναι καταπληκτικές, κολλάνε στο μυαλό και ισορροπούν τέλεια με τα (πάντα παρόντα) ακραία φωνητικά και τις death metal πινελιές. Τα 13 λεπτά της εν λόγω σύνθεσης είναι απολαυστικά και ίσως ό,τι καλύτερο έχουν γράψει οι BTBAM...

Εν συνεχεία, το 2λεπτο εισαγωγικό "Glide" αποτελεί το ιδανικό πρελούδιο για μια από τις πιο «τρελές» συνθέσεις της μπάντας, το "Voice Of Trespass". Μια σύνθεση που πιθανότατα εμπνεύστηκαν από τους The Dear Hunter, με τους οποίους περιόδευσαν πρόσφατα, φέρνοντας τη μουσική τους προσέγγιση 100% στα μέτρα τους. Ακούγεται σαν οι The Diablo Swing Orchestra να βούτηξαν στις αμφεταμίνες, με τα jazz στοιχεία, τις ακουστικές κιθάρες, την swing προσέγγιση και το ακραίο metal να μπλέκονται μαεστρικά, πριν ο Tommy Rodgers μας επαναφέρει στην αρχή του concept με το επιβλητικό «we are hollow, condemned to the gallows». Απλά, εκθαμβωτικό...

Τέλος, το επίσης 10λεπτο "The Grid" είναι άλλη μια εξαιρετική σύνθεση, ίσως όχι τόσο εντυπωσιακή ή ιδιαίτερη όσο η προηγούμενες αλλά πιο βαριά και ταιριαστή για το φινάλε του σύνολο του "Automata", με το διδακτικό «we’re in this together» να πλανιέται στο τέλος του... Περισσότερα επί της ιστορίας που πραγματεύεται το άλμπουμ στην πρόσφατη συνέντευξη που μας είχε παραχωρήσει ο τραγουδιστής/πληκτράς της μπάντας, Tommy Rodgers.

Αν το "Automata" προσεγγιστεί ως σύνολο, πιθανότατα πρόκειται για την καλύτερη δουλειά της μπάντας (όχι πιο ρηξικέλευθη - αυτή είναι το "Colors"), που δείχνει πως μια μπάντα μπορεί να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερη, χτίζοντας πάνω στον δικό της χαρακτήρα. Το δεύτερο μισό του είναι ομολογουμένως ακόμα εντυπωσιακότερο από το πρώτο, αλλά η υπεραξία βρίσκεται στο σύνολο, το οποίο δεν αφήνει αμφιβολία ότι οι Between The Buried And Me βρίσκονται στην κορυφή του παιχνιδιού τους και μεταξύ των πιο ενδιαφερόντων συγκροτημάτων της metal μουσικής σήμερα.

  • SHARE
  • TWEET