Bartees Strange

Ο Βρετανός Bartees Strange επιστρέφει δισκογραφικά με ένα απ’ τα πιο μεγαλεπίβολα κόνσεπτ του, που συνδυάζει οικογενειακό τραύμα, ρατσισμό, ύστερο καπιταλισμό, και queerness κάτω απ’ την κοινή στέγη του «Τρόμου». Ο ταλαντούχος μουσικός διεκδικεί τη δική του θέση στον πολυποίκιλο και υπερπλυθησμιακό κόσμο της μουσικής βιομηχανίας με το να είναι κι εκείνος με τη σειρά του πολυποίκιλος, φτιάχνοντας μουσική με μία πιο ψηφιδωτή λογική, παντρεύοντας το indie rock με την ηλεκτρονική και το hip hop. Στο χαρτί ακούγεται μάλλον ατυχές, ωστόσο ο Strange φαίνεται να ξέρει να διατηρεί τις ισορροπίες, κι αυτό φάνηκε απ’ την εντύπωση που έκανε ήδη με το ντεμπούτο του λίγα χρόνια πριν.

Στο "Horror" τα πράγματα δεν αλλάζουν, απ’ την άποψη ότι παραμένουν το ίδιο διασκορπισμένα και διαθλασμένα. Αν μέχρι τώρα ο Strange παραήταν περίεργος (έπρεπε) για εσάς, τότε δεν βρίσκω λόγο που το "Horror" θα αλλάξει τη γνώμη σας, αν όμως, το ζητούμενο δεν ήταν τόσο στα υλικά της συνταγής, αλλά στην εκτέλεση, τότε είναι πιθανό εδώ επιτέλους να ικανοποιηθείτε. Αυτό, διότι στο νέο του δίσκο μοιάζει οι ιδέες να κυλάνε αβίαστα προς τη σωστή κατεύθυνση, που σημαίνει χωρίς φιοριτούρες, με μελωδίες που μένουν, και με ενορχήστρωση που δεν κουράζει παρά την συνθετότητα της ίδιας αλλά και των ειδών που υπάρχουν. Αυτό, βέβαια, είναι κομμάτι του πακέτου, κι είναι σαν να μην θέλεις φρούτο στο ταρτάκι σου: δεκτό και σεβαστό, αλλά ξέρεις τι παίρνεις όταν παραγγέλνεις ταρτάκι με ακτινίδιο.

Τα single έδειξαν μόνο μία πλευρά όλης της εικόνας. Ακούγοντας, για παράδειγμα, το "Too Much" με τον alt πειραματισμό του και το groove που λοξοκοιτάζει προς Gorillaz και Chumbawamba, θα μπορούσες να έχεις μία καλή εικόνα της larger-than-life προσέγγισης του ιδιόρρυθμου μουσικού, και τα υπόλοιπα singles δεν ανέτρεπαν αυτήν την ιδέα, μόνο εμβάθυναν με τον δικό τους τρόπο στην μανιακή και μπερδεμένη κολλητικότητά της. Εξάλλου, κι ο ίδιος το έβαλε στην πρώτη θέση με την ίδια στόχευση, να ξεκαθαρίσει άμεσα τι θέλει να κάνει στο άλμπουμ: να μιλήσει για τον τρόμο που σε υπερβαίνει, και το κάνει με τρόπο που σε υπερβαίνει.

Ακούγοντας το δίσκο, όμως, θα ανακαλύψεις και τις dark-synth και house ανάσες του "Lovers", μία απόλυτη κομματάρα που κόβει ιδιοφυιώς τον δίσκο στη μέση, διαδεχόμενο το πιο ροκάδικο του άλμπουμ, "Wants Needs". Θα βρεις την ήπια μελαγχολία στο folktronica beat του "Doomsday Buttercup" , το funk hop του "Loop Defenders", και τη 90’s pop του "Norf Gun" που είναι μεν χαμηλών τόνων, αλλά παραμένει διαολεμένα χορευτικό εξαιτίας της λεπτεπίλεπτης κιθαριστικής δουλειάς που ακούς στο βαθύ background.

Θέλει οπωσδήποτε ακροάσεις για να εντρυφήσεις σ’ όλα όσα προσπαθεί να πει ο Strange μέσα στο "Horror", κι αν αυτή είναι η πρώτη επαφή σου μαζί του, είναι μάλλον πιθανό να σε πιάσει ένας αποπροσανατολισμένος πονοκέφαλος. Η επιμονή, όμως, θα σου αποκαλύψει έναν καλλιτέχνη που βάζει στο μπλέντερ τους ήδη αποσταθεροποιημένους alt και indie ήχους, και πατά το κουμπί με μανία. Η συμβολή του παραγωγού Jack Antonoff φαίνεται να ξαναβάζει τον Bartees Strange πίσω στη σωστή πορεία, διοχετεύοντας την εκρηκτική του δημιουργική ενέργεια στα σωστά κανάλια, αφήνοντας μεγαλύτερο αντίκτυπο απ’ το δεύτερο άλμπουμ του, το "Farm to Table". Όποια κι αν είναι η στάση και τα συναισθήματά σου για τον Strange, το σίγουρο είναι ότι αποτελεί μία απ’ τις πιο μαγνητικές μουσικές προτάσεις του σήμερα, και με το "Horror" δείχνει ότι ακόμη δεν έχει πιάσει ταβάνι, και μάλλον κρύβει κάτι ακόμη καλύτερο για το μέλλον.

Bandcamp | Spotify