Babymetal

Πώς περνάνε τα χρόνια. Σαν χθες θυμάμαι τον πάταγο που προκάλεσαν μια τριάδα τριών κοριτσιών από την Ιαπωνία που συνδύαζαν kawaii, j-pop και metal και με το "Gimme Chocolate" προκαλούσαν έναν μικρό πανικό ειδικά εδώ στη Βρετανία. Με το πρώτο τους δίσκο, δέκα χρόνια πριν, κατέκτησαν σε ένα βράδυ κυριολεκτικά το κόσμο με άπειρες εμφανίσεις σε φεστιβάλ και με τη θεατρικότητα και τα χορευτικά τους να γοητεύουν τους απανταχού ακομπλεξάριστους μεταλλάδες. Τα χρόνια όμως περνάνε και μετά από ένα μικρό διάλειμμα, οι μεγαλύτερες πλέον Su-metal και Moametal επιστρέφουν πολύ ωριμότερες και με ένα concept album όπου οι Babymetal μας διηγούνται δέκα διαφορετικές ιστορίες από το metalverse. Δηλαδή το metal metaverse, τέλος πάντων καταλάβατε έχουμε να κάνουμε με μια άλλη πλευρά του metal εδώ πέρα.

Το "The Other One" ακόμα και στο εξώφυλλο διαφοροποιείται, με το "Babymetal" background να έχει μείνει αφανές μπροστά από τον τίτλο του album γιατί όντως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο. Εν ολίγοις ξεχάστε ότι ξέρατε για το ‘χαζοχαρούμενο’ pop στυλάκι των Γιαπωνέζων. Φυσικά δεν αποφάσισαν ούτε progressive death να παίξουν ούτε post-hardcore αλλά το kawaii metal τους έχει γίνει πιό σκοτεινό, πίο εσωστρεφές και πολύ ωριμότερο σαν ηχητικό αποτέλεσμα. Υπάρχει μία διάχυτη θλίψη σε ολόκληρο το album που φανερώνεται κυρίως από τα μελαγχολικά φωνητικά σε όλα τα τραγούδια ανεξαρτήτου ύφους κάτι που ίσως πηγάζει από την ωριμότητα των ίδιων των ερμηνευτών πλέον αφού και παιδάκια δεν είναι πλέον αλλά και έχουν μαζέψει μπόλικη εμπειρία για να δοκιμάσουν νέα πράγματα και να εκφράσουν κάτι διαφορετικό.

Το "Metal Kingdom" φαντάζει σαν μια ροκ όπερα έτσι πομπώδης και θεατρικό όπως ακούγεται. Πάντα χαρακτήριζε τον ήχο τους η τεχνική και το blast των μουσικών που τις συνοδεύουν και έτσι και τώρα τα φρενήρη beats της μπάντας ακούγονται όπως πάντα με λίγο κατεβασμένα τα metal στοιχεία και περισσότερα στραμμένα σε j-pop κοινά. To "Divine Attack - Shingeki" είναι ένα τέτοιο δείγμα με τα "Mirror Mirror" και "Time Wave" να ακούγονται όπως φαντάζομαι θα ήταν αν πήγαινε η Ιαπωνία στη Eurovision. Δεν θα δίναμε 12 points αλλά ένα τίμιο 7 θα το έπαιρναν. Το "MAYA" έχει thrash αποχρώσεις αλλά όπως και ιστορικά αποδεικνύεται, το στιχουργικό κομμάτι δεν είναι το φόρτε των εν λόγω κοριτσιών. Ενδιαφέρον break στο "Believing" όπου πάλι δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι οι συγκεκριμένοι μουσικοί σίγουρα θα έπρεπε να κάνουν ένα side-project. Καταλαβαίνει κανείς ότι πλέον δεν είναι και πολύ ‘Baby’ αν και κομμάτια όπως τα "METALIZM" και "Light And Darkness" σε κάνουν να το ξανασκεφτείς αυτό, ενώ σίγουρα το highlight του δίσκου είναι ίσως από τα δυνατότερα και ωριμότερα κομμάτια τους και αναφέρομαι στο πολύ ενδιαφέρον "Monochrome" το οποίο είναι όσο pop και όσο metal χρειάζεται πετυχαίνοντας τη τέλεια ισορροπία με τις φωνές τους.

Το ταξίδι τους στο… metalverse τελειώνει με το "THE LEGEND" (ωραίο σαξόφωνο) όπου μας λένε ότι αυτές είναι ‘οι θρύλοι’. Μπορούμε να κατανοήσουμε πλήρως αυτό το coming of age album και ότι πλέον θέλουν να ακολουθήσουν έναν ελαφρώς διαφορετικό δρόμο που εικάζω θα απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από το metal και θα τείνει περισσότερο προς το j-pop με κάποια ίσως metal στοιχεία τιμής ένεκεν. Μπορεί πάλι να μας διαψεύσουν. Καλώς ή κακώς είναι ότι πει το τμήμα μάρκετινγκ εν προκειμένω και στην Ιαπωνία αυτά τα προσέχουν πολύ.