Stray From The Path

Μερικές φορές απλά ένας δίσκος έρχεται την κατάλληλη στιγμή να σε πάρει σβάρνα με την ορμητικότητα και την αιχμηρότητά του. Κάθε χτύπημα μοιάζει τόσο στοχευμένο, κάθε στίχος ακούγεται σαν να είχε γεννηθεί στο μυαλό σου, σαν σκέψη, σαν παρόρμηση. Το "Clockworked", το κύκνειο άσμα των νεοϋορκέζων hardcore punks Stray From The Path είναι ακριβώς αυτό. Χωρίς promo, χωρίς φανφάρες, χωρίς social media hype, ο δίσκος κυκλοφόρησε ταυτόχρονα με την ανακοίνωση ότι η μπάντα θα κλείσει τον κύκλο της μετά και τις κλεισμένες της συναυλιακές υποχρεώσεις.

Με τις πρώτες νότες, η πρώτη σκέψη είναι: Πόσο δύσκολο είναι να έρχεσαι αντιμέτωπος με τη βλοσυρή πραγματικότητα που εκτυλίσσεται καθημερινά γύρω σου, αφιλτράριστα; Η αναισθησία και η ακρότητα που έγινε συνήθεια, φτύνεται με τρόπο ευθύ και ειλικρινή από τον μπροστάρη της μπάντας Αndrew Dijorio.

"Woah, they shot a guy? Yeah, just walk it off
Another genocide? Man, just walk it off…"

Δεν υπάρχει θέμα που μένει να υπονοείται η με μεταφορές να θίγεται πλαγίως. Από την πολιτική πραγματικότητα, τη μάστιγα των εξαρτησιογόνων ουσιών, την οργανωμένη θρησκεία, τίποτα δεν μένει στο απυρόβλητο. Η πρόθεση δεν είναι ούτε η πρόκληση, ούτε η δήθεν επαναστατικότητα. Κάθε σαρωτικό χτύπημα στα τύμπανα από τον δαιμονισμένο Craig Reynolds είναι ένα σοκ που θα σε κάνει να θες ταυτόχρονα να σπάσεις κάτι, αλλά και να προβληματιστείς για τα πράγματα που αφήνεις να περνάνε στο ντούκου μέσα στη φούρια της καθημερινότητας.

Σε δέκα κομμάτια, οι Stray From The Path δεν αφήνουν ούτε λεπτό για μια ανάπαυλα. Οι κιθάρες φαινομενικά απλοϊκές, δείχνουν να εξυπηρετούν με μαεστρία το σκοπό τους. Τι να ξεχωρίσεις ανάμεσα σε τόσα "bangers"; Το "Fuck Them All To Hell" που σφυροκοπά ανελέητα; Το ομότιτλο "Clockworked" που σε κάνει να θες να διαολοστείλεις όσους θα ήθελες αλλά δεν μπόρεσες; H το "Can I Have Your Autograph", που είναι ευθεία επίθεση στον David Draiman που υπέγραφε υπερήφανος τις βόμβες του IDF; Είπαμε, τίποτα δεν είναι εκτός ορίων, τίποτα δεν μένει ασχολίαστο, με αξιοζήλευτη επιθετικότητα και μια ευθύτητα που μοιάζει να χωλαίνει ολοένα και περισσότερο στην εποχή της πολιτικής ορθότητας.

Οι δυο guest εμφανίσεις στα φωνητικά από τους LANDMVRKS και Poison The Well έρχονται να δέσουν αρμονικά στον ανηλεή ρυθμό του δίσκου, που στη μισή ώρα διάρκειας του φαίνεται σαν μια στοχευμένη εκτόνωση ενέργειας. Σε μια βαθύτερη ανάγνωση όμως, δείχνει μια μπάντα που όχι μόνο δεν διστάζει να αξιοποιήσει το όποιο βήμα έχει για να θέσει ζητήματα και να προβληματίσει, αλλά το κάνει και με εμφατικό τρόπο, κλείνοντας εν τέλει τον κύκλο της βρισκόμενη πιθανότατα στο υψηλότερο δημιουργικά σημείο της.