Sodom

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο μέγας Tom Angelripper, σχολιάζοντας το τίτλο του νέου δίσκου των Γερμανών θρύλων, ανέφερε πως ο "Arsonist" θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε έβαζε φυτίλι στον κόσμο για να τον καταστρέψει. Όπως καθίσταται μονομιάς αντιληπτό, το 16^ο στούντιο άλμπουμ των Sodom, κυκλοφορεί σε μια περίοδο, που είναι περισσότερο επίκαιρο, από ότι συνήθως. Φυσικά, οι αντιπολεμικές θεματικές και η φρίκη της ολικής καταστροφής, ανέκαθεν ακολουθούαν το εμβληματικό witching metal (σύμφωνα με τους ίδιους) σχήμα. Έτσι, προσπερνώντας τον μεγενθυντικό φακό της επικαιρότητας, κατά βυθιζόμαστε στο "The Arsonist".

Το νέο άλμπουμ των Sodom, έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή, σε βάζει κατευθείαν στο κόλπο. Ακολουθεί την πεπατημένη των "Genesis XIX", "Bombenhagel EP", "Out Of The Frontline Trench EP", και γενικότερα του οίστρου που διακατέχει την μπάντα, έπειτα από την επιστροφή του Frank Blackfyre στις τάξεις της. Κουαρτέτο πλέον, οι thrash metal κολοσσοί, ηχογραφούν αναλογικά, με τα τύμπανα να αποτυπώνονται σε μαγνητική ταινία δίχως triggers, διευρύνουν το dynamic range, και με όχημα την σκόνη και την ομίχλη του πολέμου, ντύνουν τα 12+1 κομμάτια του άλμπουμ με μια σκουριασμένη, μα τόσο ταιριαστή, αισθητική πανοπλοία. Τα σχεδόν 50 λεπτά του "The Arsonist", κυλούν υποδειγματικά, η μπάντα δεν μασά σε τίποτα.

Οι Sodom, ξεδιπλώνουν ακόμη και στα γεράματα, ένα μεγάλο συνθετικό ταλέντο. Διακατέχονται, από τη σπάνια, σε επίπεδο βετεράνων, αρετή, του less is more. Κοινώς, έχουν φιλτράρει, με εμπειρία και ικανότητα, στον μέγιστο βαθμό, τα ουσιώδη και θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ήχου τους, και τα επικαλούνται κατά το δοκούν, με αποτέλεσμα να συνθέτουν πραγματικά αξιόλογα κομμάτια. Το "Battle Of Harvest Moon", έχει την απαραίτητη "Persecution Mania" πολεμική επικούρα, για να σε κάνει να προσέξεις. Το "Trigger Discipline" παίζει τρομερά με τις ταχύτητες και το τυμπανιστικό ποδοβολητό, ηχώντας ήδη κλασικό. Το "The Spirits I Called" φέρνει κατά νου τις κιθαριστικές lead πινελιές δίσκων σαν τα "Better Of Dead" ή "Tapping The Vein".

Να συνεχίσω; Πάμε. Το "Witchhunter", είναι φόρος τιμής στον αδικοχαμένο ντράμερ της μπάντας, και στα τρία λεπτά του σε πολιορκεί με riffs. Το "Taphephobia" θυμίζει περισσότερο τους Sodom του 21^ου αιώνα, και αυτό δεν μας χαλά καθόλου. Το "Sane Insanity" δε, βρίσκει έναν Angelripper να κλέβει τις εντυπώσεις με την ερμηνεία του, και τους σβέρκους να σπάνε. Αρκετά γραφικοί γίναμε. Προηγουμένως, το mid-tempo του "Scavenger", προσφέρει ανάσες, ενώ σε βυθίζει στη βρωμιά. Αν ακούσεις προσεκτικά, δεν γίνεται να μην εκτιμήσεις την προσήλωση της μπάντας στην συνθετική λεπτομέρεια. Ναι, τα riffs είναι σερβιρισμένα σφηνάκια από το μεγάλο μπουκάλι των Sodom και συχνά προκαλούν συνειρμούς, και τα leads εκρήξεις πόρωσης.

Ας είμεθα όμως ρεαλιστές, όχι πραγματιστές. Το "The Arsonist", δεν ηχεί όπως θα περίμενε κανένα τους Sodom να ηχούν εν έτει 2025. Ηχεί όπως θα ήλπιζε κανένα να είναι οι Sodom σήμερα, στην καλύτερη δυνατή τους εκδοχή. Το χαοτικό "A.W.T.F." αποπροσανατολίζει εν μέρει μεν, και το φινάλε του δίσκου, "Return To God In Parts", θυμίζει περισσότερο τους μετέπειτα κλώνους της μπάντας, παρά τους ίδιους. Οι Sodom όμως, διακατέχονται ακόμη από εκείνη την ανόθευτη μαγεία που τους έκανε να ορίζουν το extreme metal πριν από 40 χρόνια.

Στις σκιές και τις γωνίες του "The Arsonist", αυτή η παλαιομοδίτικη μεν, αλλά όχι δογματική, προσέγγιση, χαμογελά σαρδόνια. Στις συνθέσεις του νέου άλμπουμ των Γερμανών, θα βρείς άλλοτε στιγμές θύμησης, άλλοτε θα πανηγυρίσεις, και καθ’ όλη τη διάρκεια, θα χαμογελάς από ικανοποίηση. Οι Sodom επέστρεψαν με ένα δίσκο δυναμίτη, ένα ακόμη κρίσιμο λιθάρι στο πελώριο οικοδόμημά τους. Αυτό δεν είναι δεύτερη νιότη, είναι τιμημένα, μερακλωμένα, πάνσοφα γειρατιά. Και εμείς ακούμε προσεκτικά.

Bandcamp
Spotify