Anna B Savage

Ορισμένοι δίσκοι κάνουν το κλικ από τις πρώτες νότες. Το "in|Flux" της Βρετανίδας μουσικού Anna B Savage, για παράδειγμα. Το όνομά του παραπέμπει , παίζοντας με τις λέξεις, στην απότομη εισροή (influx) αμφιθυμικών συναισθημάτων που σε κατακλύζουν στο τέλος μίας σχέσης, την απότομη διακοπή άλλων, αλλά και την εύρεση ξανά μίας ροής (in flux) στη ζωή και την καθημερινότητά μας.

Το μεταβατικό ταξίδι από τον χωρισμό στην μονήρη κατάσταση δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή υπόθεση. Πολλοί δίσκοι, διαφόρων ειδών, έχουν γραφτεί και θα συνεχίσουν να γράφονται γύρω από αυτό (εξαιρετικά παραδείγματα είναι το "Red" της Taylor Swift, το "For Emma, Forever Ago" του Bon Iver, το "Rumours" των Fleetwood Mac, το "Are We There?" της Sharon Van Etten, κοκ). Η Anna B Savage έχει ήδη βάλει το χεράκι της να γιγαντωθεί αυτή η λίστα, με το ντεμπούτο της "A Common Turn". Σύμφωνοι, δεν είναι τόσο γνωστό όσο όλα τα προηγούμενα, ωστόσο άφηνε πολλές υποσχέσεις ότι η Savage θα μπορούσε να έρθει στο επίπεδο των προηγούμενων. Ε, με το "in|Flux" πιστεύω είμαστε πολύ πιο κοντά σ’ αυτό το σημείο - αν δεν βρισκόμαστε ήδη εκεί.

Τα φαντάσματα της σχέσης στοιχειώνουν το μυαλό της Savage στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, "The Ghost". Από το σπαρακτικό stop haunting me που τραγουδάει στην αρχή, ως το απελευθερωμένο I think I'm going to be fine, if this is all that there is στο "The Orange", η Savage πενθεί, λυσσάει, χάνει και ξαναβρίσκει τον εαυτό της, τον επινοεί, παρακαλεί, και εν τέλει προχωράει μπροστά. Στίχοι πρωτοπρόσωποι, αλλά και σε συνάρτηση με το εσύ που έχει πια εξαφανιστεί από το κάδρο, που δημιουργούν εικόνες, χωρίς να βαραίνουν ούτε από μελιστάλαχτη ποιητικότητα, ούτε από οργή. Ο αποστασιοποιημένος κυνισμός (no pun intended) της σεξουαλικής επιθυμίας σε κομμάτια όπως το ερεθιστικό "Pavlov’s Dog" για παράδειγμα, η ήπια ποιητικότητα του "Crown Shyness", ή το στεγνό χιούμορ του ομώνυμου, δείχνουν μία less is more στιχουργική νηφαλιότητα, και επιτρέπουν στον δίσκο να υπάρχει χωρίς τον τετριμμένο συναισθηματισμό που συχνά βαραίνει τέτοια έργα, διατηρώντας παράλληλα την διαφάνεια και την ειλικρίνεια του μηνύματος.

Πολύ πιο σύνθετο και πλούσιο μουσικά από τον προκάτοχό του, το "in|Flux" δείχνει μία ωρίμανση στην ενορχηστρωτική προσέγγιση, που έλειπε από το πιο σπαρτιατικό ντεμπούτο, που επαναπαυόταν σε κλασικές singer-songwriter φόρμες, θυμίζοντας το "Party" της Aldous Harding. Υπάρχει πολύ περισσότερο το ηλεκτρονικό στοιχείο, ένα προσεγμένο sound design, ντραμς, φωνητικές προσθήκες, και πνευστά, που δίνουν σάρκα και ζωή στις συνθέσεις, στο σημείο που να μην μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς τις διανθίσεις. Σκέφτομαι το κρεσέντο στο αποπνικτικό "Say My Name", στο οποίο οι διάλογοι των σαξοφώνων, τα ηχητικά εφέ, τα διστακτικά τύμπανα, και το πιάνο, περιστρέφονται γύρω από την κρυστάλλινη φωνή της Savage και εκρήγνυνται σε ένα post-rock κρεσέντο που θα το ζήλευαν οι πρωτοπόροι του είδους. Αντίστοιχα, στο ομώνυμο, έχουμε μία διπροσωπία, που η Massive Attack ατμόσφαιρα διακόπτεται από μία funky μπασογραμμή (παιγμένη με synths), και αναδύεται από το πουθενά μία πιο gospel διάθεση, με την φωνή της Anna να κλέβει άνετα την παράσταση, σε μία στιγμή που ξεχειλίζει χαρά και ανακούφιση.

Όλες αυτές οι λεπτομέρειες, που κρύβονται ακόμη και στο πιο λιτό κομμάτι, μπορούν να σταθούν λόγω της πεντακάθαρης παραγωγής, της έμπνευσης που υπάρχει σε κάθε νότα που παίζεται, αλλά και λόγω του πιο δυνατού χαρτιού, της ίδιας της φωνής της Anna B Savage. Η μπάσα χροιά της αποπνέει έναν δροσερό αέρα, και οι υπόκωφοι ήχοι που έχουν πιαστεί από το μικρόφωνο - η τονισμένη εκφορά, οι εισπνοές, ένα πλατάγισμα της γλώσσας - δίνουν την αίσθηση ότι τραγουδάει δίπλα στο αυτί σου. Τα θετικά λόγια που μπορούν να ειπωθούν για το συναισθηματικό εύρος που χωράει μέσα στο λαρύγγι της είναι ατελείωτα, και παράλληλα είναι από τις λίγες φωνές στις οποίες ταιριάζει ακριβώς αυτή η ψυχρή και αποστασιοποιημένη φανέρωση της ευαλωτότητας. Οι εξάρσεις υπάρχουν, κερδίζονται, χτίζονται, επανέρχονται στα μουσικά μοτίβα, όμως ακόμη και τότε νιώθεις ότι σπάνια χάνεται ο έλεγχος και εξαφανίζεται το μούδιασμα.

Στο "in|Flux" η υπόσχεση που είχε εκφραστεί με την πρώτη της δουλειά, εκπληρώνεται. Μπορεί να προτρέχω, δεν είναι παρά μόλις ο δεύτερος δίσκος της, όμως πιστεύω ότι είναι καθόλα ολοκληρωμένος, και ουσιαστικός ως πρόταση. Με όχημα μία συνηθισμένη θεματική, στάλες πειραματισμού, pop αντίληψη της μελωδίας, και την κρυστάλλινη φωνή της, η Anna B Savage φτάνει απότομα σε πολύ υψηλές κορυφές. Δίχως τα βοηθήματα της σκοτεινιάς, της πολυπλοκότητας, του θεατρινισμού, και του ρομαντισμού, η Savage ποντάρει στο ξεγύμνωμα του πόνου, και θρηνεί μέχρι να το βγάλει όλο από μέσα της. Στην ζωή δεν θα κλάψουμε μόνο για τους νεκρούς μας, και δεν θα ευτυχούμε μόνο ως ετερόφωτοι. Καμιά φορά, κλαίμε και για τους ζωντανούς που δεν είναι πια εδώ, και πότε πότε συνειδητοποιούμε ότι περνάμε και μόνα μας καλά - ενίοτε τότε είναι που περνάμε και καλύτερα.

Bandcamp