(0)

Ύστερα από το φοβερό ντεμπούτο των Konvent, η Napalm συνεχίζει την εκσκαφή της στο underground της Δανίας, αναδεικνύοντας αυτήν τη φορά ένα εντελώς διαφορετικό σχήμα. Η μπάντα με το παράξενο όνομα (προφέρεται parentes zero parentes) επιθυμεί με το ντεμπούτο της "SkamHam" να διεκδικήσει μια θέση στο progressive black metal στερέωμα. Ο όρος σηκώνει ψηλά τον πήχη με το καλημέρα, εξάπτει την περιέργεια και ποτίζει τις απαιτήσεις.

Ο ήχος των (0) κουβαλάει ακόμα την αύρα του underground, μέσα στη ζωντανή και αρκετά lo-fi παραγωγή του. Αυτό από μόνο του δεν θα έλεγε τίποτα, αν η καλλιτεχνική τους έκφραση ήταν ολοκληρωμένη, σε αυτή την περίπτωση όμως αισθανόμαστε περισσότερο, ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας δημιουργικής διαδικασίας εν εξελίξει. Κοινώς, οι (0) θέλουν να κάνουν πολλά πράγματα και δεν φαίνεται να έχουν βρει ακόμα την ιδανική φόρμα.

Αν πιάσουμε τα μουσικά επίθετα, θα διαπιστώσουμε καταρχήν ότι, πέραν των φωνητικών που είναι αρκετά κοντά στο black metal καθόλη τη διάρκεια του, το "SkamHam" δεν είναι ιδιαίτερα μαυρομεταλλική πρόταση, σε ότι αφορά το συναισθηματικό του περιεχόμενο. Αντίστοιχα, δεν αισθάνομαι ότι αποτελεί και progressive πρόταση, με οποιαδήποτε τρόπο. Πρόκειται εμφανώς για σχήμα με διευρυμένους ορίζοντες - πάντα βέβαια σε metal μονοπάτια - κι εκλεκτικό στις αναφορές του. Στο "SkamHam" θα βρεις αρκετή post metal και black riff-οπλασία, λίγο post rock/shoegaze, λίγο doom, λίγο death metal και πάει λέγοντας. Το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον αλλά άγουρο ως προς της συνεκτικότητα του.

Αν η μπάντα είναι πολύ καλή σε κάτι είναι στα riffs της: άλλοτε μελωδικά κι άλλοτε τραχιά, είναι πάντα εύστοχα ως προς την ορμή και τη μελωδικότητα τους. Έχουν τη διάθεση να δοκιμάσουν πράγματα, να πειραματιστούν με μέτρο, να είναι λειτουργικά στα live. Δεν μπορώ να πω το ίδιο για κάποια εντελώς παράταιρα lead - όχι πολλά ευτυχώς - και για τα αρκετά απλοϊκά στη σκέψη τύμπανα, που μάλλον κάνουν τα τραγούδια να ακούγονται ελαφρώς πιο επίπεδα απ' ότι αξίζουν.

Δεν λείπει το ταλέντο ή οι εικονοπλαστικές δεξιότητες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το τελευταίο track "Alle Renses", σύνθεση που μπαίνει σε ένα ambient κι ανεπαίσθητα ηλεκτρονικό περιβάλλον με μεγάλη επιτυχία. Οι ανήσυχοι, ήπιοι θόρυβοι και οι κιθαριστικοί πειραματισμοί εδώ, είναι πλήρεις έντασης και νοημάτων. Θα έλεγα ότι μου δημιούργησε μια ανυπομονησία να ακούσω τη μουσική των (0) στο μέλλον, να πλημμυρίζει από τέτοιες ηχητικές εξερευνήσεις.

Το υλικό του "SkamHam" τελικά, βρίσκεται κοντά σε κάποιο είδος ημι-μελωδικού post/black κι εξυπηρετεί ικανοποιητικά τις βασικές μουσικές του αιτιάσεις, οι δε φίλοι αυτού του ήχου δεν θα χάσουν τσεκάροντας το. Για να γίνει το αξιόλογο όμως εξαιρετικό, θα χρειαστούν ακόμα κάποια βήματα και κάποιες βασικές καλλιτεχνικές αποφάσεις. Η πρώτη κίνηση μοιάζει αναγνωριστική, η πρώτη γεύση υποσχόμενη.