Yovel, Zakula, Volynka @ Ίλιον Plus, 06/05/22

Ένα από τα «θετικά» της τακτικής επιστροφής συναυλιακών δρώμενων, είναι η διάθεση πολλών εγχώριων σχημάτων να εμφανιστούν στο σανίδι. Καλώς ή κακώς, ένα από τα στοιχεία που καθορίζουν και διαμορφώνουν μια τοπική σκηνή, είναι σε μεγάλο βαθμό οι συναυλίες και η κοινωνική τους φύση. Συνεπώς, η συναυλία των Yovel, αποτέλεσε μια ιδανική αφορμή για κοινό που ήρθε κοντά τους στα χρόνια της πανδημίας να δει το υλικό τους να αποδίδεται ζωντανά. Η ειδική μεταχείριση που επιφύλασσαν στο "Forthcoming Humanity", όπως μας την περιέγραψαν στην πρόσφατη συνέντευξή μας, ήταν ένας (πολύ σημαντικός) λόγος παραπάνω. Ελισσόμενοι ανάμεσα στα χρονοδιαγράμματα λοιπόν, κατευθυνθήκαμε από νωρίς στο Ίλιον Plus γιατί Zakula και Volynka προϊδέαζαν για μια άκρως ενδιαφέρουσα βραδιά, η οποία οφείλει να σημειωθεί πως ήταν sold out μιας και εν τέλει δεν υπήρχαν διαθέσιμα εισιτήρια ούτε στο ταμείο!

Όπως μας είχαν πει και οι Yovel, αυτή θα ήταν και η πρώτη εμφάνιση των Volynka. Αν βέβαια κάποιο άτομο δεν το γνώριζε αυτό, δεν θα το αντιλαμβανόταναπό την άνεσή τους στο stage. Έπειτα από ελαφριά καθυστέρηση της έναρξης του live, και για περίπου 35 λεπτά, η μπάντα παρουσίασε με νεύρο το alt rock υλικό της, το οποίο περιελάμβανε αρκετά πιο post/noise ξεσπάσματα. Παρόλα αυτά όμως, η εναλλακτική τους φύση δεν εμπόδισε από το να μεταδώσουν σε μερίδα κοινού μια ευδιάθετη rock and roll αίσθηση, η οποία ομολογουμένως ήταν πέραν του δέοντος καλοδεχούμενη. Ο ήχος ήταν σύμμαχος, ενώ η χροιά και το νεύρο των φωνητικών της frontwoman θύμισαν όμορφα ‘90s σε ένα ιδανικό ξεκίνημα.

Σε εντελώς διαφορετικό ύφος, έπειτα από το προβλεπόμενο διάλειμμα, οι Zakula ανέβηκαν στη σκηνή. Το κουαρτέτο, αποτελούμενο από έμπειρα μέλη της εγχώριας σκηνής, κατάφερε να κεντρίσει το ενδιαφέρον ενός ιδιαίτερα ετερόκλητου, αναμενόμενα, κοινού. Το extreme metal της μπάντας δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο εξαιτίας των ακροβασιών του ανάμεσα σε ύφη, όμως η ενεργητική τους παρουσία, και ειδικά του τραγουδιστή που έκλεψε τις εντυπώσεις με τις κινήσεις και τα βλέμματά του, κέρδισε τον θαυμασμό όλων των παρευρισκομένων. Συνδυασμός black/thrash και αρκετού μελωδικού death metal, τεχνικός παρά τις σύντομες διάρκειες των κομματιών, ενώ τα παρανοϊκά φωνητικά έβγαζαν μια πιο screamo αύρα, η οποία έδινε έντονη προσωπικότητα στα ξεσπάσματα των συνθέσεων, και έτσι το ενδιαφέρον διατηρήθηκε στο ακέραιο για τα σχεδόν 50 λεπτά που εμφανίστηκαν, σε μια άψογη εμφάνιση. Το ομότιτλο ντεμπούτο τους αξίζει της προσοχής σας και αν τους πετύχετε πουθενά live μην τους χάσετε. Δεν θα το μετανιώσετε.

Το σκηνικό για την εμφάνιση των Yovel είχε στηθεί. Έπειτα από λίγη ώρα, μέσα από το κοινό, η Αντριάνα Ανδρέοβιτς έδωσε το έναυσμα. Σε συνδυασμό με τα projections πίσω από την μπάντα, που παρά τα μικρά τεχνικά ζητήματα κατά τη διάρκεια της εμφάνισης του σχήματος, ήταν απολύτως ταιριαστά, αυτά τα δύο στοιχεία συνέβαλαν καθοριστικά στην μεταφορά επί σκηνής ολόκληρου του "Forthcoming Humanity". Οι Yovel το παρουσίασαν ολόκληρο, και η ιδιαίτερη μουσική του φύση συντέλεσε τα μέγιστα ώστε τα παρευρισκόμενα άτομα, που αξίζει να σημειωθεί πως δεν θύμιζαν το τυπικό κοινό μιας black metal συναυλίας, να μαγνητιστούν.

Μπορεί ο ήχος να είχε σκαμπανευάσματα, αλλά η υποβόσκουσα ένταση του έργου έκανε νωρίς την εμφάνισή της, στο πρώτο «Ειρήνη» του "Peace". Τα δύο χρόνια ήταν αρκετά και αυτός ο δίσκος όφειλε να ακουσθεί ζωντανά. Στη σημερινή εποχή η ατομική ακρόαση ενός δίσκου είναι συνηθισμένη, και αναμενόμενα η ενδεδειγμένη. Μερικές φορές όμως, και αυτή η Παρασκευή ήταν μια τέτοια, κάποιες μουσικές οφείλουν να επιδράσουν συλλογικά, να συζητηθούν και να προπαγανδιστούν, να αλληλεπιδράσουν. Με τους Yovel, είναι αναμενόμενο πως το μήνυμα, η άποψη και η αισθητική συχνά θα υπερβαίνουν το καθαρά μουσικό σκέλος. Έτσι και στη συναυλία, όταν ακούστηκε το πρώτο «στα όπλα», το κοινό απάντησε. Το ξέσπασμα μετά τη σειρήνα, και ενώ από πίσω έπαιζαν πλάνα από μια πολύ συγκεκριμένη συμφωνία, ήταν ένα από τα highlight της βραδιάς. Το "Τo Arms" είναι μια από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας επειδή δίνει επική και πολεμική (όχι γενικά και αόριστα) χροιά στο black metal, και έτσι εξαπλώθηκε και στον χώρο.

Με τις διασκορπισμένες απαγγελίες και samples να συνδυάζονται τις εναλλαγές ήρεμων ηλεκτρακουστικών μερών με πιο βαριά ξεσπάσματα, η επί σκηνής απόδοση του "So Our Flags Were Born", προσωπικά αποτελούσε το μεγάλο στοίχημα. Αν και η ηχητική ανισορροπία απέτρεψε από τη μεταφορά να αγγίξει το τέλειο, είναι ξεκάθαρο πως εκείνες τις στιγμές όλα, επί σκηνής και μη, είχαμε συντονισθεί. Σε αυτό το σημείο, έγινε ξεκάθαρο πως οι παρευρισκόμενοι/ες δεν αντιμετώπιζαν τη συναυλία ως ένα καθαρά μουσικό δρώμενο, ευτυχώς. Το "Forthcoming Humanity" είναι παθιασμένος δίσκος, και αυτό ήταν το επιμύθιο και της εμφάνισης της μπάντας. Όταν το "Love" ολοκλήρωσε το main set της μπάντας, προσπερνώντας ενδιάμεσα τεχνικά ζητήματα, θαρρώ πως μια ανακούφιση εξαπλώθηκε. Ο σκοπός, επετεύχθη.

Το σχήμα επέλεξε να προχωρήσει, υπερβαίνοντας κάποιες επί μέρους δυσκολίες, σε ένα encore βασισμένο στο ντεμπούτο του. Σε αυτό το σημείο, η βραδιά απέκτησε μια πιο oldschool τροπή. Αρχής γενομένης από το "Voices Of Self", τα πιο παραδοσιακά black metal riffs καθώς και φωνητικά του "Hɪðəˈtu" βρήκαν πιο εκδηλωτική αποδοχή από το κοινό. Η σφήνα του "Manderlay" ενέτεινε την πίεση, ενώ το πιθανώς αγαπημένο κομμάτι της μπάντας, "Centennial" μάλλον θα αποτελεί πλέον μόνιμο σημείο αναφοράς για τις εμφανίσεις της μπάντας. Το extreme metal εσωκλείει μέσα του οργή, η οποία φυσικά, ανάλογα την κατεύθυνσή της, αποκτά και το όποιο πρόσημο. Όφειλε μια τέτοια συναυλία να αφήσει μια οργισμένη επίγευση. Έπειτα από διάλογο με το κοινό και απόφαση να μην ολοκληρωθεί «πρόωρα» το σετ, η εμφάνιση ολοκληρώθηκε με το "(Too) Late Capitalism".

Ας μου επιτραπεί σε αυτό το σημείο ένα προσωπικό σχόλιο. Το εν λόγω κομμάτι, ήταν το πρώτο που άκουσα από τους Yovel και ακόμα και σήμερα το θεωρώ ιδιαίτερα θαρραλέο ως προς την υλοποίηση του. Για το μήνυμα και την ουσία του, την διάρκεια και την εντατικοποίηση του αντιφασιστικού αγώνα (σε όλα τα μέτωπα), ευελπιστώ πως θα πρέπει να είναι αυτονόητα, ειδικά σε αυτόν τον τόπο. Με το νορβηγικό riff των τελευταίων δύο λεπτών του να ρίχνει αυλαία, το κομμάτι επισφράγισε την αίσθηση πως αυτή η νύχτα πιθανώς και να αποτελεί έναν σταθμό σε μια διαρκή πορεία εξέλιξης και βελτίωσης. Ακόμη και αν ζητήματα όπως οι συζητήσεις του κοινού κατά τη διάρκεια απόδοσης των ποιημάτων, ή τα προαναφερμένα τεχνικά πιθανώς να αφήνουν αστερίσκους, το μόνο βέβαιο είναι πως οι Yovel οφείλουν (πρώτα σε αυτούς), να συνεχίσουν να εμφανίζονται ζωντανά.