Mass Culture, Okwaho, Yovel @ Temple, 21/10/22

Ορισμένα συναυλιακά πακέτα του εγχώριου underground έχουν κάτι που σε τραβάνε. Προσωπικά μιλώντας, η ιδέα να περάσω το βράδυ της Παρασκευής στο Temple, αφοσιωμένος στο distortion και τις ατμόσφαιρες τριών άξιων εκπροσώπων του ευρύτερου εγχώριου ακραίου ήχου, ήταν ιδιαίτερα θελκτική. Έτσι, η, τυπικά headline εμφάνιση των, διαρκώς ενεργών, Mass Culture μαζί με τους ανερχόμενους Okwaho, έχοντας ως special guests τους δυναμικούς Yovel, ήταν μια ιδανική ευκαιρία υπενθύμισης των θεμελιωδών αρχών της metal κοινότητας.

Με μικρή απόκλιση στο ανακοινωμένο πρόγραμμα, η κολλεκτίβα των Yovel ανέβηκε στη σκηνή. Η περίσταση, ήταν βέβαια διαφορετική από την αντίστοιχη εμφάνισή τους μερικές ημέρες νωρίτερα στο Γεωπονικό, στα πλαίσια του, ιστορικού, πρώτου Metal Solid@rity (με όλες τις μπάντες της βραδιάς να εμφανίζονται και στην σχετική διαδικτυακή συλλογή που κυκλοφόρησε), παρόλο που η αύρα του, ήταν παρούσα το βράδυ με διαφορετικούς τρόπους. Επί 40 λεπτά, οι Yovel μοίρασαν το υλικό τους ανάμεσα στους δύο δίσκους τους, ισορροπώντας ανάμεσα σε υποβλητικές ατμόσφαιρες και καταιγιστικά black metal ξεσπάσματα, και με σύμμαχο, ένα σταθερά εξαιρετικό ήχο, υπενθύμισαν την κρισιμότητα του πολιτικού μηνύματός τους, καθώς και την ουσία που ενυπάρχει σε ξυραφένια riffs, τυμπανιστικό ποδοβολητό και μανιώδεις εξάρσεις. Black metal for the oppressed λοιπόν, το οποίο, θαρρώ, πως αγκαλιάζεται όλο και περισσότερο από το εγχώριο κοινό. Όχι και άδικα, όταν ακόμη και ζωντανά επιβάλλεται αβίαστα, από ένα σχήμα που διαρκώς εξελίσσεται.

Σειρά είχαν οι Okwaho, οι οποίοι, οφείλω να ομολογήσω πως με την εμφάνισή τους, έφυγαν από το Temple έχοντας κερδίσει νέους οπαδούς. Η τριάδα, ξεδίπλωσε τις doom καταβολές της με περίσσεια άνεση, ρίχνοντας τους ρυθμούς, και παρά τη διαφορετική της ηχητική προσέγγιση, διατήρησε έναν αέρα ομοιομορφίας στη βραδιά. Με έμφαση μεν στο υλικό του ομότιτλου ντεμπούτου τους από το 2018, το οποίο ξεδίπλωσε εμφανώς τα post/sludge στοιχεία τους, αλλά και με παρουσίαση συνθέσεων μέσα από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους, οι οποίες ανέδειξαν το μαύρο προσωπείο τους, οι Okwaho επέβαλλαν την πνιγηρή τους διάθεση μέσα από αργά και επίπονα riffs και ασήκωτα τύμπανα, χωρίς να παραμελούν σφήνες υψηλών ταχυτήτων. Το σχήμα παρουσιάστηκε ιδιαίτερα δεμένο, ενώ τα ολόσωστα φωνητικά, συμπεριλαμβανόμενων των δύο καλεσμένων τους, ενέτειναν πειστικά τον ακραίο χαρακτήρα της μουσικής τους. Αν δε, η σύμπραξη με την Alice W. των Breeding The Shadows άφησε ενδιαφέρουσες υποσχέσεις (ο έτερος guest ήταν ο frontman των black metallers Enthroned Serpent), αυτές ελπίζουμε να εκπληρωθούν στο προσεχές μέλλον και στουντιακά αλλά και ζωντανά, οπότε μείνετε συντονισμένα.

Με το κοινό να έχει έρθει εγγύτερα στη σκηνή, σε ένα σχετικά γεμάτο Temple, οι Mass Culture βγήκαν στη σκηνή. Κάθε μπάντα έμεινε στο σανίδι για περίπου 40 λεπτά, δίνοντας και νόημα στο αίσθημα αλληλοστήριξης που κυριαρχούσε υποσυνείδητα ανάμεσα σε παρευρισκόμενα και μπάντες. Το συγκρότημα, που συναυλιακά παραμένει σταθερά δραστήριο, έχει μια αύρα την οποία μεταφέρει κάθε φορά που θα ορμήξει στη σκηνή. Έχοντας προϊδεάσει πριν μερικούς μήνες και άτομα μη εξοικειωμένα με τον ήχο τους, για την δυναμική τους, πλέον τρόπον τινά «έπαιζαν εντός έδρας». Το post-metal των Mass Culture διαθέτει σε εξαιρετική αναλογία όλα τα χαρακτηριστικά του ήχου που τον καθιστούν ξεχωριστό. Αν αναλογιστείς και τις post-hardcore πινελιές, ειδικά στην προσέγγιση των φωνητικών και σύντομων ξεσπασμάτων, τότε αντιλαμβάνεσαι γιατί ο μαζικός τους ήχος είναι το δυνατό τους χαρτί.

Ένα χαρτί, που σε συνδυασμό με το πάθος που μετέδιδαν επί σκηνής, μετατρέπει κάθε τους συναυλία σε απολαυστική εμπειρία. Κιθαριστικά τσιτώματα, τυμπανιστικοί ρυθμοί και βρώμικες κραυγές, ογκώδης ήχος και γεμάτο μπάσο, όλα γέμιζαν τον χώρο. Το κοινό, που όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και πιο ένθερμο, συντονίστηκε, ανταποδίδοντας την ενέργεια, και το σκοτάδι, που με κάθε μια από τις τρεις εμφανίσεις αποκτούσε διαφορετική υπόσταση, εδώ πήρε μια αστική, η οποία χύμα αλλά και προσεγμένη μέχρι λεπτομέρειας (αλήθεια, ο επόμενος δίσκος αργεί;), ξεδίπλωνε τις αρετές της μπάντας, σε μια εμφάνιση που στιγμή δεν απώλεσε την έντασή της.

Το τέλος ήρθε με ένα έντονο χειροκρότημα, και χαμόγελα σε απανταχού παρόντα, πράγμα που πιστοποιεί ένα πράγμα. Τέτοιες εκδηλώσεις, αποτελούν το ιδανικό έδαφος ώστε κόσμος να μυηθεί σε αξιόλογες μπάντες της εγχώριας και ακμάζουσας σκηνής και να αφοσιωθεί, απερίσπαστος, στον ηχητικό τους κόσμο, στηρίζοντας τες έμπρακτα. Σε κάθε περίπτωση, η Παρασκευή που μας πέρασε αποτέλεσε μια μικρή λάμψη στην συναυλιακή δραστηριότητα της πόλης, και η θέληση για εντονότερη παρακολούθηση των πεπραγμένων των τριών σχημάτων, από σημαντική μερίδα του κοινού που παρευρέθηκε, πιστοποιεί την ποιότητα των εμφανίσεών τους. Εις το επανιδείν λοιπόν, και φυσικά, πάντα τέτοια, και καλύτερα.