Tindersticks @ Ηρώδειο, 13/07/19

Το «άνοιγμα» του μουσικού σκέλους του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου προς ένα πιο πλατύ ακροατήριο έχει ως επακόλουθο ολοένα και περισσότερες εμφανίσεις ροκ καλλιτεχνών (βλπτ. μέχρι στιγμής Foo Fighters, Sivert Hoyem, Calexico, Dead Can Dance) στον διεθνούς βεληνεκούς χώρο του Ωδείου Ηρώδου του Αττικού. Από αυτόν δεν θα μπορούσαν να λείψουν και οι μελωδίες ενός από τα πιο αγαπημένα μας σχήματα, των Tindersticks.

Παρ’ ότι η συναυλία δεν ανακοινώθηκε επισήμως ως sold out, οι λιγοστές κενές θέσεις στα ακριβά κάτω διαζώματα δεν ήταν αρκετές για να μην χαρακτηρίσουμε τον χώρο «γεμάτο». Το αθηναϊκό - και σίγουρα, όχι μόνο- κοινό έσπευσε να απολαύσει τη μαγική βραδιά κάτω από τον Αττικό ουρανό υπό τον ήχο της ιδιαίτερης και μοναδικής φωνής του Stuart A. Staples.

Χωρίς ορχήστρα εγχόρδων - την οποία μας υπόσχονται για την επόμενη συνάντησή μας -, με το κλασσικό πενταμελές συν μία κιθάρα στήσιμο, οι Άγγλοι βγαίνουν στην σκηνή δέκα λεπτά μετά τις 21:00 και λούζονται στο φως του φεγγαριού της Ακρόπολης και στα χειροκροτήματα του κόσμου.

Η εναλλαγή των εικόνων, χαρακτηριστικά καταιγιστική μέσα από τους ατμοσφαιρικούς στίχους, βρίσκει έναν επιπλέον σύμμαχο στην υποβλητική ατμόσφαιρα του Ηρωδείου, η τέλεια ακουστική του οποίου αναδεικνύει κάθε στιγμή την εξαίσια βαρύτονη μελαγχολία του Staples και το συνολικό αποτέλεσμα είναι μοναδικό. Η μπάντα επέλεξε έναν ήχο χωρίς ιδιαίτερα περίπλοκες ενορχηστρώσεις, αλλά καθόλου απογυμνωμένο και με αρκετά σύντομα jazzy ιντερμέδια.

Εκτός από αυτά που ανήκουν ήδη στην μακρά μουσική τους πορείας, μας παρουσιάστηκαν και αρκετά νέα τραγούδια, με τον frontman να έχει μεγάλη διάθεση να μας συστήσει καλά στο υλικό που βρίσκεται καθ’ οδόν. Έτσι μάθαμε ότι το «παλιό» καινούριο "The Amputees" είναι μεγαλύτερο σε ηλικία από τα παιδιά του και ότι το ρομαντικό και αφιερωμένο στην σύζυγό του "Pinky In The Daylight" γεννήθηκε κατά τον διάπλουν του Ιονίου, ενώ δεν δίστασε να ξεκίνησε τρις το "Old Man's Gait" για να είναι σίγουρος ότι το «πιάνει» εξ αρχής καλά στην κιθάρα.

Με τον ελεγχόμενο, λόγω χώρου, χαμό στις πρώτες νότες του "Blood", τη συναρπαστική εκτέλεση του "Medicine", την αναζωογονητική μαρίμπα και τα υπέροχα πλήκτρα του David Boulter, την θέρμη του "Her" και την ανατριχιαστική σχεδόν απαγγελία των στίχων του "Willow" να ξεχωρίζουν, δεν μπορούμε να παραλείψουμε από τις τόσες καλές στιγμές τα επίσης αξιομνημόνευτα "We Are Dreamers" και "Tiny Tears" (κατά τις πρώτες νότες του οποίου ακούστηκε ένα επικό «Μπράβο Στιούαρτ!»). Δικό μου αποκορύφωμα το πιάνο του "Something For The Beauty" που συνδιαλέγεται απευθείας με τον Σατί, σε ένα εξαίρετο νέο δείγμα του ειδυλλιακού είδους που οι Tindersticks πρεσβεύουν, της chamber pop.

Παρά τις επευφημίες και το μπιζάρισμα από τον κόσμο, τα δύο τραγούδια του ενός και μοναδικού encore έμελλε να είναι και τα τελευταία μιας μεστής εμφάνισης, που έληξε ένα τέταρτο πριν τις 23:00, αφήνοντας έντονη την επίγευση ενός στιβαρού όσο και σκοτεινού νεορομαντισμού.

Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης