ProgSession #27: Titus Groan

Όση χαρά προσφέρει στους απανταχού μουσικόφιλους η παρακολούθηση της επικαιρότητας και η βιωματική συναίσθηση του παρόντος, άλλο τόσο, και ίσως και περισσότερο, ενδιαφέρον έχει η ενασχόληση με το άγνωστο παρελθόν, με το σκάλισμα της Ιστορίας, με τις πιο αφώτιστες γωνιές της. Στα πλαίσια αυτής της διαστροφής, το Rocking.gr κάθε μήνα θα παρουσιάζει, μέσω μίας στήλης που καθόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, ένα δίσκο από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε ποτέ να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 27:

Titus Groan - Titus Groan
Dawn
1970

Οι φανατικότεροι αναγνώστες της ταπεινής αυτής στήλης θα έχουν πιθανόν προσέξει την αγάπη μου για το πρώιμο progressive rock, αυτό που δεν έκρυβε την ψυχεδελική καταγωγή του, αυτό που αγκάλιαζε την jazz ως μεγάλη του αδερφή. Νομοτελειακά λοιπόν θα ερχόταν και η ώρα που οι Titus Groan θα έκαναν την εμφάνισή τους στο Progsession αφού λίγο ως πολύ αποτελούν, εκτός των άλλων, και συγκρότημα που ο ήχος του ορίζει μία κατηγορία.

Πήραν το όνομά τους από την νουβέλα του Mervyn Peake, τον πρώτο τόμο μία φανταστικής γοτθικής τριλογίας. Ηγούνταν κατά μία έννοια από τον Stuart Cowell που κάνει τα πάντα στο συγκρότημα. Παίζει κιθάρα, πλήκτρα, τραγουδάει και φυσικά συνθέτει. Ακολουθεί από κοντά ο Tony Priestland που με τα πνευστά του είναι αυτός που δίνει τον χαρακτηριστικό ήχο στο συγκρότημα και συνθέτει και αυτός. Ολοκληρώνουν την τετράδα οι John Lee και Jim Toomey σε μπάσο και τύμπανα αντίστοιχα. Η υπογραφή τους στην Dawn  (το καλλιτεχνικό-τολμηρό παρακλάδι της Pye στο στυλ της Harvest για την ΕΜΙ ή της Deram για την Decca) τους βρίσκει να παίρνουν μέρος, πριν καν κυκλοφορήσουν οτιδήποτε, στο Hollywood Pop Festival  το οποίο ήταν ένα όχημα για τις τότε φρέσκιες μπάντες της εταιρίας να ακουστούν δίπλα σε κάποια ήδη γνωστά συγκροτήματα της εποχής όπως οι Family, οι Pretty Things και οι Traffic αλλά και για πρώτη φορά στην Αγγλία οι Grateful Dead. Παραδόξως (;) από το φεστιβάλ αυτό ξεχώρισαν, αποθεώθηκαν και εν συνεχεία κατέκτησαν και τα charts οι εκτός κλίματος Mungo Jerry των οποίων το τραγούδι "In The Summertime" και τις περίφημες φαβορίτες του τραγουδιστή γνωρίζουν και οι πέτρες.

Και τα άλλα συγκροτήματα της Dawn βρήκαν σταδιακά το δρόμο προς το στούντιο και κάποια άφησαν μερικά μικρά αριστουργήματα, για όσους τα ονόματα των Comus, Demon Fuzz και Heron λένε κάτι. Παρέα και με ταυτόχρονη προώθηση με αυτούς οι Titus Groan θα ηχογραφήσουν αρχικά ένα single τριών τραγουδιών τα οποία έκτοτε βρίσκονται στις επανακυκλοφορίες του άλμπουμ. Πρώτο σε αυτά το "Open The Door Homer" που έχει το παράδοξο να αποτελεί ακυκλοφόρητη σύνθεση του Dylan, από αυτές που κατά κόρον κυκλοφόρησαν την εποχή εκείνη ως bootleg και αργότερα κανονικά ως "The Basement Tapes". Αποτελεί μία απόλυτα επιτυχημένη προσπάθεια να αναδείξουν την pop πλευρά του τραγουδιού και να το μετατρέψουν στο σουξεδάκι που του άξιζε να είναι. Τα άλλα δύο τραγούδια του δίσκου είναι το πιο κοντά στο rhythm 'n' blues και συμπαθέστατο "Woman Of The World", ενώ το παιχνιδιάρικο "Liverpool" είναι αυτό που υπονοεί το τι θα επακολουθούσε στο κανονικό άλμπουμ...

...το οποίο ήρθε την ίδια χρονιά. Ξεκινώντας με το "It Wasn't For You" που είναι ως η progressive εκδοχή των Blood, Sweat & Tears και με αποκορύφωμα το 11-λεπτο "Hall Of Bright Carvings" η πρώτη πλευρά του δίσκου αποδεικνύεται και η πιο συναρπαστική. Οι Titus Groan αποδεικνύουν αστείρευτοι στην μελωδικότητα τους και, αν και δε θα αποδειχθούν ελκυστικοί στους φίλους του αλλάζω-ρυθμό-κάθε-λεπτό prog rock, είναι σαφές ότι δεν υπολείπονται και σε τεχνική τόσο με τη ρυθμική βάση που αδυνατεί να περιορισθεί σε ρόλο κομπάρσου όσο και με τους σολίστες, με τον Cowell ειδικά να αποδεικνύεται απρόσμενα ολοκληρωμένος τόσο στα πλήκτρα όσο και στην κιθάρα. Οι φράσεις που όλοι οι μουσικοί ανταλλάζουν τους περνάν από διάφορες ηχητικές περιοχές, με την jazz να είναι μία μόνο από αυτές αφού τόσο τα λευκά blues όσο και το βρετανικό folk εμφανίζονται σε σόλο της κιθάρας και των πνευστών αντίστοιχα. Η δεύτερη πλευρά υστερεί σε σχέση με την πρώτη αλλά η προσωπικότητα των μουσικών και του ήχου που μαζί εμπνεύστηκαν λάμπει και πάλι είτε πρόκειται για το πιο φευγάτο αλλά λιγότερο προσανατολισμένο "I Can't Change", την ψυχεδελική μπαλάντα "It's All Up With Us" ή το a la Moody Blues "Fuschia".

Δυστυχώς, ακολουθώντας τα περισσότερα από τα συγκροτήματα με τα οποία ξεκίνησαν μαζί, η πορεία τους έμελλε να είναι σύντομη και περιορισμένης απήχησης. Μόνο σταδιακά θα βρουν συλλεκτική αξία και αργότερα θα αναγνωριστούν ως ένα από τα πραγματικά πρωτότυπα και ξεχωριστά συγκροτήματα της πρώτης βρετανικής σκηνής. Δυστυχώς τα μέλη τους δεν θα εμφανιστούν ποτέ ξανά σε ολοκληρωμένες δουλειές παρά κάποιες session συμμετοχές κυρίως σε κυκλοφορίες της Dawn.

Τον επόμενο μήνα ετοιμαστείτε για Σπανιόλες στο διάστημα.