The Killers, Sam Fender @ London Emirates Stadium, 04/06/22

Τους Killers τους αγαπάει ο κόσμος στη Βρετανία. Διόρθωση. Τους λατρεύει, ίσως περισσότερο από οπουδήποτε αλλού στο κόσμο. Άλλωστε το δήλωσε το Brandon Flowers, εκεί κουρασμένος και ιδρωμένος αλλά συγκινημένος κοντά στο τέλος της συναυλίας. Λίγο πριν το "All These Things That I've Done" όπου 60.000 κόσμου τραγουδούσαν για δέκα λεπτά το "I've Got Soul But I'm Not A Soldier". «Στην Αμερική δεν μας πίστευαν το 2001, δεν μας υπέγραφε κανείς. Έπρεπε να παίξουμε στην Αγγλία για να μας αγαπήσει ο κόσμος εδώ και να υπογράψουμε με τη πρώτη μας δισκογραφική (σ.σ. στη Lizard King Records). Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πως εξαιτίας της δικής σας αγάπης είμαστε τώρα εδώ.» Και το ανταποδίδουν με μια εκτενή περιοδεία στις βρετανικές νήσους και δύο βραδιές στο Emirates Stadium, το γήπεδο της Arsenal στο βόρειο Λονδίνο.

Εγώ πήγα τη δεύτερη βραδία έχοντας ήδη διαβάσει τις διθυραμβικές κριτικές για την πρώτη βραδιά και πώς μάγεψαν 60.000 κόσμο. Προετοιμασμένος με την 'κακιά' συνήθεια να διαβάζω το setlist από πριν για να ξέρω τί να περιμένω. Και χάρηκα ιδιαιτέρως που ανακάτεψαν το setlist και βάλανε καινούργια γιατί έτσι υπήρχε ένα σχετικό element of surprise. Έκπληξη προκάλεσε -δυσάρεστη- και η διοργάνωση. Κάτι που έχοντας εμπειρία και από Ελλάδα και από Αγγλία θεωρούσα τον εαυτό μου πάντα τυχερό σε αυτό το κομμάτι ότι θα τα στάξεις αλλά τουλάχιστον θα σου φερθούν σαν πελάτη στις συναυλίες και οχι σαν πρόβατο. Και δέκα χρόνια τώρα είναι η πρώτη φορά που πηγαίνω σε μεγάλο event και είχε τόση ταλαιπωρία και χαμό. Να φταίει το Brexit που δεν έχουν υπαλλήλους; Να φταίει απλά το Emirates; Πάντως τέτοιες ουρές, τέτοιο χάος, τόση απίστευτη ταλαιπωρία με τις συγκοινωνίες δεν το περίμενα. Και φυσικά διαβάζοντας με από Ελλάδα θα αναρωτιέστε γιατί τα γράφω αυτά. Ίσως για να τα βγάλω από μέσα μου, ίσως για να δείξω ότι και εδώ γίνονται τέτοια πράγματα. Έχω μια δεκαετία να πάω σε live στην Ελλάδα αλλά οι αναμνήσεις μου είναι ανάλογες με αυτά που έζησα στο Emirates.

Σιγά-σιγά άρχισαν όλα να ξεχνιούνται με τη μουσική. Ζέσταμα με τον ανερχόμενο Sam Fender με την παχιά προφορά του Newcastle να σκεπάζει οτιδήποτε έλεγε που μάλλον ήταν αστεία γιατί όλοι γελούσαν. Σαν σετάκι, ήταν κλασσικό pop-rock νέας κοπής, παίρνουμε δηλαδή ένα ακόρντο και το παίζουμε με διαφορετικές ενορχηστρώσεις και σε διαφορετικό τέμπο. Αποκορύφωμα το single "Seventeen Going Under" όπου έτυχε ιδιαιτέρως θερμής υποδοχής. 45 λεπτά μετά το Emirates είχε γεμίσει και στις 8.45 ακριβώς 60.000 κόσμου αποθέωσαν τον Flowers και τη μπάντα του. Φορώντας ένα χρυσό κοστούμι, αγέραστος και με ένα πλατύ χαμόγελο στο πρόσωπο του έλαμπε όπως ολόκληρη η σκηνή που μας μετέφερε με τη λάμψη της στο 'Fabulous, Las Vegas, Nevada'.

Έχουν πλέον -εδώ και καιρό- να έχουν τόσα πολλά hits που άνετα γεμίζουν setlist με 40 κομμάτια και οχι 23 όπως έπαιξαν. Το arena-rock τους, τα ανθεμικά choruses, το όλο στυλ και ταλέντο σαν showman του Flowers ήρθε και έδεσε με ένα δεκτικό και ενθουσιώδες κοινό που τραγουδούσε και χόρευε επί 2.30 και ώρες όπου οι Killers ήταν ασταμάτητοι. Πέρα από τα κλασσικά "When You Were Young", "Spaceman" και "Somebody Told Me" που για άλλες μπάντες θα ήταν στο encore σαν τα best μας άρεσε πολύ το "Cody" από το "Pressure Machine" όπου έπεσαν λίγο οι ρυθμοί μέχρι να ξανανέβουν με το "For Reasons Unknown" όπου όπως συνηθίζουν διάλεξαν έναν από το κοινό για να παίξει τα drums ενώ ο Ronnie Vanucci έπαιζε κιθάρα και ο Flowers μπάσο. Ο τυχερός ήταν ένας νεαρός ονόματι Josh που τον διάλεξε ο Flowers επειδή έβαλε προσπάθεια στον πανό του. Και ο κόσμος τρελάθηκε με τον Josh. Ένιωθες ότι για το κοινό ο Josh ήταν ο φίλος τους και όλοι ήταν χαρούμενοι για αυτόν που έμοιαζε να μην το πιστεύει. Μια χαρά το έπαιξε το κομμάτι και όποτε η κάμερα εστίαζε πάνω του στο Emirates γινόταν μια έκρηξη χαράς. Τυχερός ο Josh θα το θυμάται για όλη του τη ζωή.

Στο "Dustland Fairytale" που αφιέρωσε στη μητέρα του ο Flowers το Emirates φωτίστηκε από το φακό των κινητών σε μια συγκινητική στιγμή, άρεσε το "My God" και το "Caution" από τα καινούργια τους αλλά ο πανικός έγινε προς το τέλος με το "All These Things That I've Done", το sassy "The Man" και φυσικά στο φινάλε με το "Mr. Brightside" που παίχτηκε μισό το dance remix και μισό το κανονικό και έγινε όπως αναμενόταν ο σχετικός χαμούλης με τα πυροτεχνήματα στο τέλος. Οι Killers τα έδωσαν όλα, ήταν αυθεντικοί, ορεξάτοι και έγιναν ένα με το κόσμο που τους ανταπέδωσε την αγάπη του. Από τα μεγαλύτερα arena rock ονόματα αυτή τη στιγμή με όλο το show και φαντασμαγορία που αυτό συνοδεύεται αλλά και με όμορφα τραγούδια που ξεσηκώνουν και συγκινούν. Την επόμενη φορά εύχομαι σε ένα σοβαρότερο venue όπως το Wembley.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μωυσίδης, The Killers - Facebook