Mammothfest Day 1: Hällas, Sonja, Burst, Universe 217, The Temple, Saturday Night Satan, Decipher @ Mylos, 11/10/24

Με τις συναυλίες σε πολλές πλέον πόλεις της Ελλάδας και κυρίως την πρωτεύουσα να έχουν πληθύνει επικίνδυνα, η δυσκολία των επιλογών που θα κάνει κανείς σχετικά με το που θα καταφέρει να παρευρεθεί έχει αρχίσει να μοιάζει με επίλυση διαφορικής εξίσωσης. Αφού έβαλα κάτω ένα τεράστιο σχεδιάγραμμα και με δεδομένη την κατανομή του line-up του φετινού Mammothfest, η παρουσία μου στην πρώτη μέρα του φεστιβάλ τουλάχιστον έμοιαζε αναπόφευκτη. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε ένας εικοσιτετράωρος και βάλε μαραθώνιος για να ζήσουμε αυτή την εντυπωσιακή εμπειρία που το φεστιβάλ μας υποσχέθηκε.

Ας δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα τι συμβαίνει με το φετινό Mammothfest. Το φεστιβάλ που επικυρώθηκε με βάση του κυρίως αλλά όχι μόνο την εγχώρια σκηνή που για τα πρώτα του χρόνια είχε ως βάση του την πόλη της Καβάλας, αποφάσισε να μεγαλώσει. Φέτος λοιπόν σε τρεις μέρες και δύο χώρους, το Mammothfest μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη και ανακοίνωση την ανακοίνωση, μας άφηνε με το στόμα ανοιχτό, καθώς έμοιαζε ταυτόχρονα να εντοπίζει τις δυνατές μπάντες της εγχώριας μουσικής παραγωγής αλλά και άλλες του εξωτερικού που έχουν σύγχρονες και επίκαιρες μουσικές προτάσεις να προσφέρουν. Περισσότερα για το ολοκληρωμένο line-up μπορείτε να βρείτε εδώ, ήρθε όμως επιτέλους η στιγμή που όλα αυτά θα γινόντουσαν πραγματικότητα.

Φτάνοντας στον πολύ όμορφο χώρο των Mylos και Principal, ήταν αδύνατον να μην παρατηρήσουμε το στήσιμο του φεστιβάλ, που είχε εύκολη πρόσβαση, πληθωρικό merch table τόσο του φεστιβάλ όσο και των παρευρισκόμενων καλλιτεχνών αλλά και πολλά σημεία εξυπηρέτησης για φαγητό και ποτό - φυσικά ο κεντρικός υπαίθριος χώρος αποτέλεσε το βασικό σημείο συνάντησης των παρευρισκόμενων που με χαρά διαπίστωσα ότι προσήλθαν από πάρα πολλές πόλεις, κοντινές και μακρινές. Σημαντικός αρωγός και ο καιρός, πλήρως ιδανικός - ηλιόλουστος, με ελάχιστη δροσιά ευνοούσε τη συνθήκη για αυτές τις εξωτερικές των χώρων συναντήσεις. Πολύ καλή εντύπωση επίσης μου έκανε η μεγάλη οθόνη που έδειχνε καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ στον εξωτερικό χώρο σε live μετάδοση το εκάστοτε συγκρότημα που βρισκόταν στη σκηνή, για όσους επέλεγαν τη δεδομένη στιγμή να περάσουν λίγο χρόνο έξω για ξεκούραση, τσιγάρο ή όποιον άλλο λόγο. Πάμε όμως και μέσα στις σκηνές, για το κυρίως πιάτο.

Έναρξη για το φεστιβάλ πέφτει στην πλάτη των Αθηναίων Decipher, ώστε να μας ξυπνήσουν λίγο από το ταξίδι με το άκρως ενδιαφέρον death/ black τους. Οι Decipher ιδιαίτερα ορεξάτοι, ανέβηκαν στη σκηνή για τους πρώτους παρευρισκόμενους, με την παράσταση να κλέβει εκτός από την ίδια την ποιότητα της μουσικής τους που πήρε πολύ ενθαρρυντικά σχόλια από κόσμο που μέχρι την Παρασκευή δεν τους γνώριζε, και ο εξαιρετικός ήχος που ήρθε για να μείνει σε όλο το φεστιβάλ. Φυσικά, το περσινό "Arcane Paths To Resurrection" είχε την τιμητική του ως ο πρώτος τους δίσκος και οι Decipher μοιάζουν να έχουν την απαραίτητη άνεση στη σκηνή για να του αποδώσουν δικαιοσύνη. Ένα σχήμα συγκροτημένο και με ενδιαφέρουσες μουσικές ιδέες που σίγουρα κέρδισε οπαδούς με τη συγκεκριμένη εμφάνιση, και αν συνεχίσει έτσι θα απασχολήσει αρκετά τους κύκλους του ακραίου ήχου στην ελληνική σκηνή. Ιδανικό ξεκίνημα μιας ημέρας που αναμενόταν να μας αφήσει πολλές συγκινήσεις.

Ο δρόμος για τη σκηνή του Principal είναι κοντινός με την ανάβαση σκάλας, και βρισκόμαστε ξάφνου σε έναν πολύ μεγαλύτερο χώρο με εξίσου αψεγάδιαστο ήχο. Για τη σκηνή του Principal, η έναρξη βρίσκεται στα μαγεμένα χέρια των επίσης Αθηναίων Saturday Night Satan. Με κάποιον παράδοξο τρόπο μιας που το ήθελα πολύ, κατάφερα να δω για πρώτη φορά τους Saturday Night Satan ζωντανά στη Θεσσαλονίκη - ίσως και να ήταν για καλό μιας που έδωσαν μια εξαιρετική εμφάνιση. Με ήχο τους το occult rock, οι Saturday Night Satan είναι ένα συγκρότημα ιδιαίτερα δεμένο με στιβαρό στήσιμο στη σκηνή και ευθεία επαφή με τον κόσμο. Βοηθά σίγουρα και το γεγονός ότι τα μέλη τους φέρουν πολύχρονη εμπειρία σε πολυάριθμα μουσικά σχήματα στο παρελθόν. Με το "All Things Black" φυσικά στο επίκεντρο και αγαπημένη στιγμή το "Witches Dance", οι Saturday Night Satan έβαλαν το στίγμα τους και φαίνεται ότι παρά τη σύντομη ύπαρξή τους, έχουν χτίσει κοινό και ετοιμάζονται για μεγάλα πράγματα.

Κάθοδος για να μεταλάβουμε τη θεία κοινωνία στη σκηνή του Μύλου, αφού οι The Temple άναψαν τα κεριά τους αλλά και τους ενισχυτές τους, και το doom ήρθε για να μείνει. Πρώτη μπάντα με βάση της την τοποθεσία του φεστιβάλ, οι The Temple έπρεπε να δικαιώσουν και τη σκηνή της συμπρωτεύουσας και αυτό επέτυχαν αναμφίβολα. Μια διαφορετική, περισσότερο παγανιστική έκφανση της μαγείας συνεχίζει ό,τι ξεκίνησε στον επάνω όροφο, σε ένα κλίμα μυσταγωγίας αργό και μακρόσυρτο. Ιδανική ίσως στιγμή γαλήνης και περισυλλογής ανάμεσα στις εντάσεις που προηγήθηκαν και θα ακολουθούσαν, οι The Temple μονολιθικοί, επιδίωξαν και πέτυχαν να παρουσιάσουν μεγάλο μέρος του υλικού τους από τα "Forevermourn" και "Of Solitude Triumphant". Μονολιθικοί και άξιοι συνεχιστές της πλούσιας doom παράδοσης του ελλαδικού χώρου, οι The Temple δικαίωσαν τη Θεσσαλονίκη αλλά και τους εαυτούς τους. Αναμένουμε σύντομα οι Αθηναίοι δική τους εμφάνιση εδώ.

Σωνόντουσαν όμως τα λεπτά και τα δευτερόλεπτα, για τη στιγμή που προσωπικά ανυπομονούσα και υπήρξε καταλυτική λεπτομέρεια για την απόφασή μου να παρευρεθώ στο φεστιβάλ. Οι Burst είναι από αυτές τις καταραμένες περιπτώσεις συγκροτημάτων για μένα που τους άκουσα και τους αγάπησα μετά τη διάλυσή τους λόγω προφανών ηλικιακών περιορισμών. Ζούμε όμως τις εποχές του χρυσού reunion και, μετά από την απρόσμενη εμφάνισή τους στο Roadburn του 2023 και άλλες ακόμη εμφανίσεις ανά τον κόσμο, δεν μπορούσα παρά να ελπίζω για τη στιγμή που θα πατούσαν και τα δικά μας τα χώματα. Τη στιγμή αυτή μας την προσέφερε το Mammothfest, και φυσικά πήρα αγκαλιά το κάγκελο του Principal με τις προσδοκίες μέχρι τη γενέτειρα των Burst Σουηδία.

Πως είναι δυνατόν να έχεις τεράστιες προσδοκίες και ένα συγκρότημα να τις ξεπερνάει; Τόσα χρόνια συναυλιάκιας, ακόμη αυτό δεν το έχω κατανοήσει. Γνωρίζω όμως ότι το έζησα με την εμφάνιση των Burst. Ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές ότι το συγκρότημα έχει αποφασίσει να επανενωθεί γιατί περνάει καλά πάνω στη σκηνή. Πέντε άτομα με απύθμενο μουσικό ταλέντο, αυτά τα ίδια άτομα που κάποτε έγραψαν αυτό το μνημείο που ακούει στο όνομα "Lazarus Bird", οι αγαπημένοι ήρωες όσων εξ ημών αγαπάμε τα περίτεχνα είδη όπως αυτό το πειραγμένο progressive metallic hardcore τους, με τα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά, μας προσέφεραν αυτό που αποζητούσαμε. Την προσωπική λύτρωση μας μετά από τόσα χρόνια. Το θάνατο του εγώ με το "I Exterminate The I". Νομίζω ότι δεν ήταν εύκολο να συγκεντρωθείς κάπου. Στις δικές σου σκέψεις, στους πολύ δύσκολους ρυθμούς του Patrik Hultin, στον σε έκσταση Linus Jägerskog ή στο λαρύγγι του ή στα αστεία του, ή στο γεγονός ότι κατέβηκε κι έπινε μαζί μας μπύρα όσο απολάμβανε τα υπόλοιπα αγόρια του; Μήπως στον διακριτικό αλλά κινητήρια δύναμη της μπάντας Robert Reinholdz που η κιθάρα και η φωνή του μας μάγευαν; Στο γεγονός ότι ακούσαμε τα "(I Wached) The Silver Rain", "Cripple God" και το προσωπικό μου αγαπημένο "I Hold Vertigo"; Ήταν όλα σαν σε ένα πυρετώδες όνειρο και μάλλον - και παρά τις προσωπικές αδυναμίες - η πιο δυνατή εμφάνιση της πρώτης μέρας του φεστιβάλ. Από κουβέντες τριγύρω, άφησαν με ανοιχτό το στόμα και πάρα πολύ κόσμο που δεν αποτελεί οπαδό του είδους τους. Το άξιζαν και το αξίζαμε να ζήσουμε μαζί αυτές τις στιγμές.

Πως μετά από κάτι τέτοιο μαζεύεις τα κομμάτια σου να συνεχίσεις; Ευτυχώς, με μερικά συγκροτήματα που επίσης αγαπάς παράφορα. Η αλήθεια είναι πως το άστρο των Sonja και της Melissa Moore έλαμψε απότομα και πως να μην το καταφέρει άλλωστε έπειτα από την κυκλοφορία ενός δίσκου σαν το "Loud Arriver". Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από την καταιγιστική τους εμφάνιση στην Αθήνα, ήρθε λοιπόν και η στιγμή της βορείου Ελλάδος να γευτεί μια δόση από το φάρμακο των Sonja. Η τριάδα παρότι βρέθηκε στη μικρότερη σκηνή του φεστιβάλ, ήταν σίγουρα ένα από τα δύο ονόματα που κέντρισαν το ενδιαφέρον για την προσέλευση. Με ατόφιο rock and roll ύφος και την πρόζα της Melissa, κομμάτια σαν τα "Fuck, Then Die" αλλά και "Nylon Nights" κέρδισαν τις φωνές μας και τραγουδήθηκαν από μεγάλο μέρος του κοινού.

Φυσικά, ο άσσος στο λευκό δερμάτινο μανίκι της Melissa όσων αφορά τις ζωντανές τους εμφανίσεις είναι και οι διασκευές που επιλέγουν. Τη μία τη γνωρίζαμε ήδη από τα προηγούμενα, και απ’ ότι φαίνεται και αυτή τη φορά οι Sonja επιλέγουν να κλείσουν την εμφάνισή τους με το επικό "Bridge Od Death" των Manowar που παρέσυρε όσους δεν γνώριζαν τη μουσική τους σε έναν παράφορο αλαλαγμό. Και προηγουμένως όμως, οι διασκευές των "Déjà vu" των Iron Maiden και "Devil’s Plaything" των Danzig νομίζω ότι κέρδισαν ανθρώπους όλων των γούστων. Αν είχα ένα παράπονο, είναι πως τα φωνητικά της Melissa βρισκόντουσαν χαμηλά σε ένταση. Δεν έμοιαζε να μας επηρεάζει και πολύ όμως, αφού τους στίχους οι περισσότεροι εκεί μέσα τους γνωρίζαμε και δεν διστάσαμε να τους γκαρίξουμε ψιλοπαράφωνα κι εμείς. Ίσως να ήθελα τη δεύτερη φορά που έβλεπα τους Sonja να το έκανα ενώ είχαν καινούριο υλικό, δεν πειράζει όμως, και τότε εδώ θα είμαστε. Η νέα κομματάρα "Discretion For The Generous" άλλωστε απέδειξε ότι είναι άκρως συναυλιακή και αν ο επόμενος δίσκος τους κινείται σε τέτοια δεδομένα, έχουμε μια σίγουρη λαμπρή πορεία. Οι Sonja είχαν ένα πολύ δύσκολο έργο, αυτό του να κρατήσουν τα μπόσικα μεταξύ δύο τεράστιων εμφανίσεων, και ο ανταγωνισμός αυτός ίσως να είναι ο μοναδικός παράγοντας που τους στέρησε το έπαθλο της καλύτερης εμφάνισης. Ελπίζω να πέρασαν το ίδιο καλά και οι Αθηναίοι.

Μπορεί ήδη να είχε κλείσει λίγο ο λαιμός από το τραγούδι, κρατήσαμε όμως στρατηγικά απόθεμα ανασών για μια ακόμη πολυαναμενόμενη κορύφωση. Σε μια εντελώς διαφορετική μεριά της μουσικής σκηνής της Σουηδίας από το σοκ των Burst, άλλη μια πρώτη επί ελληνικού εδάφους εμφάνιση θα ήταν κι εκείνη των Hällas. Δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που μπορούν να χαρακτηριστούν απλά, λιτά και απέριττα μόνο από τη λέξη «ομορφιά», οι Hällas όμως τυχαίνει να είναι ένα από αυτά. Σε μία αστρική συνάντηση όπου το progressive και το kraut rock συναντούν το heavy metal και μια δόση μεθυστικών πλήκτρων, οι Hällas σαν άλλοι σερίφηδες του διαστήματος μας φόρτωσαν στα άλογά τους, και μας πήγαν μια βόλτα σε άλλους γαλαξίες.

Είναι εντυπωσιακό αρχικά να βλέπεις ένα συγκρότημα τόσο καλογυαλισμένο σε κάθε του πτυχή. Ήχος, συγχρονισμός μεταξύ τους, ενδυματολογικές επιλογές, κινησιολογία, επαφή με τον κόσμο - ένα συγκρότημα που υπάρχει λίγο περισσότερο από δέκα χρόνια που μοιάζει λες και κάνει αυτή τη δουλειά πάνω από σαράντα. Έπειτα, η ποιότητα της μουσικής τους που συνδυάζει τόσα πολλά κυρίως παλαιακά είδη κάνοντας τα να μοιάζουν κάτι που ανακαλύφθηκε χθες, απαιτεί αρκετό ταλέντο. Οι Hällas χτίζουν σιγά σιγά τις επιλογές των κομματιών τους, με πρώτα να ξεσηκώνουν το πλήθος που εμφανώς βρισκόταν εκεί για αυτούς τα "Stygian Depths και "Shadow Of The Templar". Η κιθαριστική μαεστρία των Rickard Swahn και Marcus Petersson να συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον - απόλυτα λογικό με ένα κυρίως δεξί κι ένα αριστερό χέρι ο καθένας - δημιουργεί μεθυστικούς ήχους στο Principal που έχει γεμίσει. Βασικός πρωταγωνιστής, η πανέμορφη φωνή του Tommy Alexandersson που με το μπάσο στο χέρι και κινήσεις μεθυστικές, μας καθοδηγεί σε όλα τα μήκη και πλάτη του διαστήματος. Ο κόσμος χορεύει, τραγουδά, φωνάζει ρυθμικά τις μελωδίες. Αδιαμφισβήτητες κορυφώσεις του κυρίως μέρους του set τα μεγάλα τους κομμάτια "Starider" και "Carry On", όπου υπάρχει και περίπτωση να έκαναν όλο το κοινό να κάνει αγκαλιές με αγνώστους. Φυσικά επιστρέφουν για να μας δώσουν κι άλλο γιατί μοιάζαμε να μη χορταίνουμε, και η διαγαλαξιακή μας πορεία, κλείνει με τα "The Astral Seer" και "Hallas". Έχω σκεφτεί πως αν η cult πλέον σειρά anime "Cowboy Bebop" είχε ένα soundtrack στη σύγχρονη εποχή, τότε αυτό σίγουρα είναι η μουσική των Hällas. Με αυτή την εμφάνιση, το επιβεβαίωσα. Μακάρι σύντομα να βιώσουμε αυτή τη μπαντάρα στο απόγειό της και στην Αθήνα. (E.T.)

Η αλήθεια είναι ότι μετά την καταιγιστική εμφάνιση των Hällas, ήταν αρκετά αμφίβολο αν οτιδήποτε θα μπορούσε να μας κεντρίσει την προσοχή. Οι Universe217 όμως κατάφεραν να το κάνουν κι αυτό, παρ' όλες τις αντίξοες συνθήκες που κυρίως ήταν η αρκετά περασμένη (αλλά εντός προγράμματος) ώρα και η σωρευτική κούραση όλης της ημέρας. Τα μεσάνυχτα είχαν περάσει προ πολλού, αρκετός κόσμος όμως παρέμεινε στο Mylos Club και, δεν έχασε. Εμείς μπήκαμε ενώ το set των Universe217 είχε ήδη ξεκινήσει και διαπιστώσαμε από την αρχή ότι η Τάνια είχε μάλλον τα μακρύτερα μαλλιά και σίγουρα την καλύτερη φωνή ολόκληρου του φεστιβάλ.

Ο ήχος τους είναι πια αρκετά χαρακτηριστικός, ενώ και οι ίδιοι φαινόντουσαν καλόκεφοι και χαρούμενοι που έπαιζαν στο φεστιβάλ. Τα κομμάτια τους τα ξέρουμε πια αρκετά καλά (σ.σ. και καλά συντακτική αιχμή μήπως δούμε σύντομα νέο υλικό!) και μας ακούγονται οικεία, ενώ η δική τους απόδοση ήταν και πάλι από το πάνω ράφι. Μετά από σχεδόν μία ώρα μας αποχαιρέτησαν, αλλά τελικά δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στις ψυχωμένες μας δια βοής απαιτήσεις και επέστρεψαν για να μας δώσουν μια γρήγορη και βαριά εκτέλεση του "Nothing", αν δε με απατά τραγικά η φθίνουσα λόγω κούρασης και αλκοόλ μνήμη μου. Με αυτόν τον τρόπο έκλεισε πανηγυρικά η πρώτη μέρα ενός σοβαρού φεστιβάλ με πολλά ωραία ονόματα και σωστή οργάνωση. Είχαμε δύο ακόμα επεισόδια μπροστά μας. (Π.Κ.)

Σαν μικρό επίλογο της πρώτης μέρας, μιας που εγώ δεν θα κατάφερνα να παρευρεθώ στο υπόλοιπο φεστιβάλ γιατί η Αθήνα με καλούσε πίσω και πριν σας αφήσω στα έμπιστα χέρια του Γιάννη και του Παντελή, θα πω λίγες παρατηρήσεις. Αρχικά, η πρώτη μέρα του Mammothfest είχε κόσμο, αλλά θα μπορούσε να έχει και περισσότερο. Είναι εμφανώς αυτή η κίνηση του να μεγαλώσει σε πόλη, χώρο και lineup το φεστιβάλ ένα καλομελετημένο ρίσκο, που τροφοδοτείται από ένα όραμα. Μακάρι οι επόμενες μέρες και λόγω Σαββατοκύριακου να είχαν ακόμη μεγαλύτερη προσέλευση, αλλά όπως και να χει, το Mammothfest είναι εμφανές ότι στοχεύει να γίνει ένα σημείο συνάντησης στη Βόρεια Ελλάδα αλλά και τα ευρύτερα Βαλκάνια, και νομίζω ότι με τις μουσικές του επιλογές, τον ήχο και το στήσιμό του - να πούμε επίσης ότι και το ανακοινωθέν πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα - αλλά και φυσικά τα σχόλια που θα αποσπάσει, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα είδα και βίωσα κι εγώ, κάτι τέτοιο δεν είναι παρά θέμα χρόνου. Μέχρι τότε, να στηρίζετε τις συναυλίες στις πόλεις της επαρχίας για να έχουν και όσοι τις στήνουν, κάτι να υπολογίζουνκαι να συνεχίζουν, αλλά και να περιμένετε τα λόγια για τις επόμενες δύο ημέρες της εκπληκτικής αυτής προσπάθειας του φετινού Mammothfest. (Ε.Τ)

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας