The Haunted

Το ανεπίσημο hiatus των Haunted τερματίστηκε οριστικά, όταν τον Μάρτιο ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του δέκατου στούντιο άλμπουμ τους, "Songs Of Last Resort". Μια είδηση που προκάλεσε αίσθηση, ειδικά μετά την παρατεταμένη σιωπή που ακολούθησε το "Strength In Numbers" και έμοιαζε να προμηνύει το τέλος. Χωρίς να γνωρίζουμε τα ενδότερα, φαίνεται πως καταλυτικό ρόλο στην επιστροφή έπαιξε η σταθεροποιητική παρουσία του Ola Englund, ο οποίος πλέον αναδεικνύεται ως ηγετική μορφή στη νέα εποχή της μπάντας.

Για πρώτη φορά στην καριέρα τους, οι Haunted διατηρούν σταθερό line-up για πάνω από μια δεκαετία. Και με το μεγαλύτερο δισκογραφικό κενό τους πλέον πίσω τους, επιστρέφουν με ένα άλμπουμ που ακολουθεί πιστά τη συνταγή των δύο προηγούμενων κυκλοφοριών - ίσως και λίγο πιο συνειδητά.

Η αρχή με το "Warhead" θυμίζει εποχές ντεμπούτου και γεννά ελπίδες για μια επιστροφή στις ρίζες. Το "In Fire Reborn" δεν θα ακουγόταν παράταιρο ούτε στο "Made Me Do It" - αν η παραγωγή ήταν ελαφρώς πιο ωμή. Δύο στα δύο για τους Σουηδούς και η πραγματικότητα δείχνει καλύτερη απ’ ό,τι θα τολμούσαμε να ελπίζουμε.

Ο thrash χαρακτήρας των πρώιμων Haunted επιστρέφει με το "Death To The Crown", ενώ το "Bleed Out" κινείται σε πιο mid-tempo, μελωδικές γραμμές - ευπρόσδεκτες και απαραίτητες για τη ροή του δίσκου. Το hardcore-ίζον "Unbound" και το "Hell Is Wasted On The Dead" κλείνουν το πρώτο μισό με γνώριμο, αλλά αποτελεσματικό, ύφος.

Το "Through The Fire" συνεχίζει στον ίδιο ρυθμό, με το groovy "Collateral Carnage" να φέρνει στο μυαλό το Versus. Το instrumental "Blood Clots" λειτουργεί ως καλή προθέρμανση για το "Salvation Recalled", ίσως το highlight του δίσκου, όπου η μελωδικότητα συναντά την ακραία πλευρά των Haunted με τον πιο ισορροπημένο τρόπο.

Το "Labyrinth Of Lies" επαναφέρει τη mid-tempo προσέγγιση, με το πιο μελωδικό σόλο του άλμπουμ, ενώ το φινάλε με το "Letters Of Last Resort", αν και στιβαρό, δεν καταφέρνει να λειτουργήσει ως πραγματική κορύφωση - αφήνοντας μια ελαφρώς ημιτελή επίγευση.

Συνοψίζοντας, οι Haunted επιστρέφουν δυναμικά, χωρίς να επιχειρούν κάποια ουσιαστική εξέλιξη στον ήχο τους. Αντιθέτως, δείχνουν να αναζητούν σταθερότητα - και ίσως δικαίως. Άλλωστε, κάθε φορά που προσπάθησαν να πειραματιστούν ("rEVOLVEr", "Unseen"), μεγάλο μέρος του κοινού τούς γύρισε την πλάτη. Προσωπικά, θεωρώ και τους δύο εκείνους δίσκους αξιόλογες και ενδιαφέρουσες προσπάθειες, όμως δεν είναι λίγοι όσοι τους αντιμετώπισαν με σκεπτικισμό - και όχι αδικαιολόγητα.

Η προσθήκη του Ola Englund φαίνεται να έχει λειτουργήσει ευεργετικά. Κιθαριστικά και συνθετικά, στέκεται επάξια στη θέση του Anders Björler, προσδίδοντας μια νέα δυναμική, χωρίς να αλλοιώνει την ταυτότητα του συγκροτήματος.

Το "Songs Of Last Resort" μπορεί να μην είναι ο δίσκος που περιμέναμε τόσα χρόνια, αλλά είναι η πιο ασφαλής και συνεπής επανεκκίνηση που θα μπορούσαν να προσφέρουν. Και, τελικά, αυτή η προσήλωση στις ρίζες ίσως είναι ακριβώς ό,τι χρειάζονταν - τόσο οι ίδιοι όσο κι εμείς.