The Haunted, Acid Death @ Κύτταρο, 14/03/15

Πάνε σχεδόν τέσσερα χρόνια από την τελευταία εμφάνισή των Haunted στην Ελλάδα, η οποία είχε ακολουθήσει την κυκλοφορία του εξαιρετικού "Unseen". Σε αυτή την τετραετία συνέβησαν πολλά στην μπάντα, που θα μπορούσαν να της στοιχήσουν ακριβά. Ωστόσο, μέσα από τις δυσκολίες, οι Σουηδοί κατάφεραν να επανέλθουν δισκογραφικά με έναν πολύ δυνατό «back to the roots» δίσκο αλλά και στη χώρα μας, όπου έχουν αγαπηθεί όσο λίγες μπάντες. Πάμε λίγο όμως από την αρχή...

...όπου και βρίσκουμε τους δικούς μας, Acid Death, Εγγλέζους στο ραντεβού τους, να προσπαθούν να ζεστάνουν το ελάχιστο, για την ώρα, κοινό που ενδιαφέρθηκε για το σχήμα που θα άνοιγε το live. Ως ένα από τα ιστορικότερα εγχώρια σχήματα του ακραίου ήχου, οι Acid Death δυστυχώς δεν είχαν σύμμαχο τον ήχο στο 40-λεπτο που είχαν στη διάθεσή τους. Παραδόξως έμαθα εκ των υστέρων ότι η εμφάνιση βιντεοσκοπήθηκε για μελλοντική χρήση.



Έπαιξαν κομμάτια από όλη τη δισκογραφία τους, ξεκινώντας  από το 1994 και το "Misled" - το οποίο και επανηχογραφήθηκε πριν δυο χρόνια και φτάνοντας στον επερχόμενο δίσκο τους, το "Hall Of Mirrors". Το τελευταίο, προσωπικά, δεν μου προκάλεσε κάποιο ενδιαφέρον, αλλά συνολικά  η παρουσία της μπάντας ήταν θετική, αν και το κοινό ανυπομονούσε για το κυρίως πιάτο...

...που δεν ήταν άλλο από τους κατά τα πέντε πέμπτα Σουηδούς -πλέον μετά την αποχώρηση του Δανού Per Möller Jensen- Haunted σχεδόν ένα μισάωρο μετά το «ορεκτικό» των Acid Death. Ο κόσμος όντας ενήμερος για το ακριβές πρόγραμμα του live -αξίζουν συγχαρητήρια τόσο στη διοργάνωση όσο και στις μπάντες για την πιστή τήρησή του- είχε ήδη αρχίσει να κάνει πιο έντονη την παρουσία του, χωρίς ωστόσο τα πράγματα να είναι ασφυκτικά. Αντιθέτως θα μπορούσε να πει κανείς ότι το να μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να πας τουαλέτα και να βρεθείς μετά πρώτη γραμμή - κάγκελο δεν είναι και ότι πιο τιμητικό για ένα thrash metal live. Προσωπικά το εκτίμησα τις κρίσιμες στιγμές, όταν δηλαδή τα moshpit διαδέχονταν το ένα το άλλο.



Έναρξη με το ορχηστρικό "317" από το "Exit Wounds" και «καπάκια» "Cutting Teeth" με τον Aro να ακούγεται αρκετά χαμηλότερα από τα όργανα. Ευτυχώς σε ελάχιστο χρόνο αυτό έγινε αντιληπτό και η κατάσταση διορθώθηκε, οπότε και εμείς καταφέραμε να διαπιστώσουμε την καλή κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο αρκετά υποτιμημένος Σουηδός frontman. Μπορεί να μην έχει την ιδιορρυθμία του Dolving, ή να μην έχει δουλέψει τόσο τα καθαρά του, αλλά έχει πάθος για αυτό που κάνει και αυτό το βγάζει στη σκηνή. Με λίγα λόγια, ματώνει τη φανέλα μεταφορικά και κυριολεκτικά, όπως μαρτυρούν και οι κηλίδες αίματος στο μέτωπό του σχεδόν από την έναρξη της εμφάνισής τους.



Ο νέος κιθαρίστας, Ola Englund, φάνηκε να καλύπτει και ζωντανά το κενό που άφησε ο έτερος δίδυμος Björler, πέραν των συνθέσεων στις οποίες συμμετείχε στον τελευταίο δίσκο της μπάντας. Διακριτικός στο ρόλο του ο Jensen, άφησε τα φώτα να πέσουν στο «νέο», ενώ οι ενδυματολογικές επιλογές του μόνο ως ατυχείς θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν, αφού ο συνδυασμός αμάνικου με το σήμα της Wehrmacht με αυτοκόλλητο St.Pauli στην κιθάρα δεν ενδείκνυται.



Μέσα σε μιάμιση περίπου ώρα, οι Σουηδοί πρόσφεραν αρκετές συγκινήσεις στο κοινό παίζοντας κυρίως κομμάτια από την περίοδο που ο Aro ήταν μέλος της μπάντας ("Made Me Do It", "One Kill Wonder", "Exit Wounds") αλλά δεν παρέλειψαν να τιμήσουν και κάποια από τα υπόλοιπα -λιγότερο thrash- άλμπουμ με εμφανέστατη και συνειδητή περιφρόνηση στα "Versus" (δικαίως) και "Unseen" (αδίκως).



Σε ένα καθόλα εξαιρετικό live από μια μπάντα που σέβεται τους οπαδούς της, υπήρξαν αρκετές στιγμές έξαρσης, όπως στο άκουσμα του "Undead" ή του "Trespass", ενώ παρόμοιες αντιδράσεις προκάλεσαν και τα "Bury Your Dead" και "No Compromise". Τα νέα κομμάτια αγκαλιάστηκαν από το κοινό, ενώ προσωπικά ευχαριστήθηκα την επιστροφή του "Bullet Hole" στο setlist και την «μπαλάντα» της βραδιάς "Hollow Ground". Μέχρι την επιστροφή τους, θα μπορούμε να μιλάμε για την καλύτερη ίσως εμφάνισή τους στη χώρα μας από το 2002 και πέρα - αν δεν κάνω λάθος.

Φωτογραφίες: Dorina Dragon