The Dandy Warhols, Sisters Of Your Sunshine Vapor, The Callas @ Universe, 09/07/25

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που όσα χρόνια και αν περάσουν, η μουσική έχει την δική της δυναμική και μπορεί να σε ταξιδέψει στον χωροχρόνο. Αισίως, έχει παρέλθει ένα τέταρτο του αιώνα από το την εποχή της μεγάλης δημοφιλίας για τους Dandy Warhols. Με κάποιο μαγικό τρόπο, αν και αυτό φαινόταν στα πρόσωπα των περισσότερων που γέμισαν με άνεση το Universe, σαραντάρηδων και πενηντάρηδων δηλαδή, η διάθεσή τους θα μαρτυρούσε ότι δεν ξεχωρίζουν από τους εικοσάρηδες.

Τα χρόνια ήταν πάρα πολλά, από το 2006, οπότε η επιστροφή των Αμερικανών στην χώρα μας με την ίδια και απαράλλαχτη σύνθεση, για τρεις συναυλίες σε Αθήνα, Πάτρα και Ιωάννινα ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενη. Για να θυμίσουν μεταξύ άλλων ότι το "Get Off" θα μπορούσε να είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών. Αλλά και ότι ευτυχώς απέχουν ακόμη αρκετά από το να χαρακτηριστούν στεγνά ως nostalgia act.

Η βραδιά άνοιξε με τους «δικούς μας» The Callas και αρκετό κόσμο να βρίσκεται ήδη στον χώρο. Διαθέτοντας πυκνή δισκογραφία που εκτείνεται ήδη σε δύο γεμάτες δεκαετίες με το τελευταίο άλμπουμ "Ανατολή" να μην έχει κλείσει ακόμη χρόνο και τακτική παρουσία στα συναυλιακά δρώμενα εντός και εκτός Ελλάδος, γεγονότα που συνεπάγονται και την αντίστοιχη εμπειρία, η τετράδα δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις και δεν επεφύλασσε εκπλήξεις με δυνατό, alternative rock ή post-punk να κυριαρχεί σε όλη τη διάρκεια του σετ.

Θεωρώ ότι ο κάπως εκκωφαντικός και βαθύς ήχος, ο οποίος στην πορεία και τα επόμενα σχήματα θα βελτιωνόταν σταδιακά, αφαίρεσε κάποιους πόντους, όλα τα υπόλοιπα όμως ήταν μαλλον όπως έπρεπε. Vintage οργανα, σημαία της Παλαιστίνης σε περίοπτη θέση με ειδική αναφορά, πειστική απόδοση και προσήλωση στο έργο με μπροστάρη τον Άρη Ιωνά. Αν και τις περισσότερες φορές που οι εγχώριοι καλλιτέχνες ξεκινούν με αγγλικό στίχο και κατόπιν στρέφονται στον ελληνικό φαίνεται ότι χάνουν πόντους, ίσως λόγω οικειότητας τα "Είμαι Ένα Ξενοδοχείο", "Παγκράτι, Βράδυ" και "ΑΝΤΕΓΜΣΡΕΜΛΚ" φάνηκαν απολύτως εντός κλίματος, προσδίδοντας νέο ενδιαφέρον στην πορεία.

Παρότι οι The Callas ολοκλήρωσαν στα προβλεπόμενα χρονικά πλαίσια αφήνοντας ένα γεμάτο εικοσάλεπτο για το change over, οι Sisters Of Your Sunshine Vapor μάλλον δεν κρατιόντουσαν ή δεν είχαν λόγο να περιμένουν την ώρα τους, ξεκινώντας νωρίτερα από το προγραμματισμένο το δικό τους σετ. Εκτός και αν έπρεπε να αφήσουν περισσότερο χρόνο για το change over πριν τους headliners, αν και ακολουθούν την παρέα των Taylor-Taylor, DeBoer, Holmström και McCabe σε ολόκληρη την τρέχουσα περιοδεία, που σημαίνει ότι ένας άλφα συντονισμός θα πρέπει να υπάρχει.

Όπως και να έχει, η καταγωγή τους από το τιμημένο Detroit του Michigan, εκτός από την επιπλέον συμπάθειά μας που είναι πάντοτε δεδομένη, προδιαθέτει και για ξεχωριστή μουσική κλάση, όπως φανερώθηκε τουλάχιστον σε ένα βαθμό και στην σκηνή του Universe. To κλασικό trio έβγαλε αρκετά καλό ήχο, βασίστηκε στο sophomore "Spectra Spirit" του 2011 και στο περσινό "Nocturnal Train To Mars" και απέδωσε απολύτως ικανοποιητικά βαριά νεοψυχεδέλεια με την πυκνή στιχουργική και τις εξαιρετικές μπασογραμμές να ξεχωρίζουν. Δεν ήταν από τις περιπτώσεις που λες ότι δεν θα ξεχαστεί εύκολα, δεν αποκλείεται όμως να διατηρηθεί για εύλογο χρονικό διάστημα στις συναυλιακές αναμνήσεις. [Θ.Ξ.]

Σε μια πόλη που αναζητά συνεχώς ανάσες δροσιάς και μουσικές αποδράσεις με ψυχή, οι Dandy Warhols φρόντισαν να μας χαρίσουν και τα δύο. Η εμφάνισή τους στον νέο χώρο Universe έμοιαζε περισσότερο με μια ιεροτελεστία που συνδύαζε shoegaze, alternative ροκ και ηλεκτρονικής dance σε ένα ψυχεδελικό μείγμα αθωότητας και σαρκασμού με την χαρακτηριστική west coast ανεμελιά - μία εμφάνιση από εκείνες που σε αφήνουν λίγο πιο ανάλαφρο στο τέλος.

Από το πρώτο riff του "Ride", η μπάντα έδειξε πως δεν ήρθε στην Αθήνα απλώς για να αναπαράγει τα greatest hits της. Αντίθετα, μέσα από κομμάτια όπως τα "Summer Of Hate", "Plan A" και "Search Party", έδωσε την απαιτούμενη έμφαση στις νεότερες αναζητήσεις της, με ήχο που ισορροπούσε ανάμεσα σε ambient πειραματισμούς και τις γνώριμες grunge-pop εκρήξεις. Το Seattle άλλωστε είναι ένα τσιγάρο δρόμος από το Portland...

Ο ήχος στον νέο αυτόν συναυλιακό χώρο ήταν γενικά καλός: καθαρός στο μεγαλύτερο μέρος του live, χωρίς υπερβολική ένταση, επιτρέποντας στον ακροατή να απολαύσει τις εναλλαγές υφών και ρυθμών. Ακόμα και στα πιο πολυεπίπεδα μουσικά σημεία, δεν χάνονταν λεπτομέρειες, γεγονός που συνέβαλε καθοριστικά στη συνολική αίσθηση «βάθους» που τόσο απλόχερα μας προσφέρει αυτή η μπάντα.

Το κοινό, ποικίλο σε ηλικίες αλλά ενιαίο σε προσδοκίες, αγκάλιασε κάθε στροφή — από το "I Love You" με τη εμμονική μελαγχολία του, μέχρι την αναμενόμενη συλλογική απογείωση του "Bohemian Like You", που «φώναζε» καλοκαίρι και μπύρα σε πλαστικό ποτήρι.

Ξεχωριστή μνεία αξίζει στην Zia McCabe, που παρέμεινε καθηλωτική με το minimal στιλ και την almost-trance παρουσία της, δίνοντας τον ρυθμό από τα πλήκτρα και τις μαράκες — ή, πιο σωστά, από τον ανεμιστήρα που χάιδευε τα μαλλιά της σαν σκηνοθετημένο dream-sequence.

Και κάπου εδώ πρέπει να το πω ξεκάθαρα: Δεν μιλάμε για μια OG νοσταλγική one-off επανεμφάνιση αλλά για ένα συγκλονιστικά πλούσιο live από μία μπάντα που έχει καταφέρει να κάνει τις τρεις συνεχόμενες δεκαετίες μουσικής πορείας της να μοιάζουν με απαλό αεράκι όπως αυτό που φυσούσε ο ανεμιστήρας στα λιτά μαλλιά της Zia!

Η μπάντα έκλεισε με μια ψυχεδελική εκδοχή του "Pete International Airport / Boys Better", αφήνοντας γεμάτο ένα κοινό που όμως ζητούσε επίμονα encore, το οποίο δεν καταλάβαμε γιατί δεν ήρθε ποτέ. Η Zia βγήκε ξανά μόνη της πάνω στην σκηνή για να μας πει "πόσο πολύ μας αγαπούν και μας ευχαριστούν για την στήριξη που τους προσφέρουμε από τα 90s - η οποία δεν ήρθε λόγω της όποιας επιτυχίας τους τότε στο Ηνωμένο Βασίλειο (σ.σ. την τότε μουσική επένδυση διαφήμισης πολυεθνικής κινητής τηλεφωνίας) αλλά γιατί πραγματικά δώσαμε στην μουσική τους μια θέση στην καρδιά μας".

Πριν αποχωρήσει οριστικά, έκλεισε με μια συγκινητική φράση που απέσπασε ίσως το πιο δυνατό χειροκρότημα της βραδιάς: "Greece stay independent cause the world needs you".

Για σχεδόν μιάμιση ώρα, η Αθήνα έγινε Portland, κι εμείς περπατήσαμε στο ηχητικό τοπίο μιας μπάντας που μετρά τρεις δεκαετίες αλλά παίζει ακόμα σαν να είναι είκοσι χρονών. Και ναι, "We Used to Be Friends", αλλά χθες, ήμασταν κάτι πολύ παραπάνω.  [Κ.Μ.]

Από τους Κατερίνα Μυτιληναίου, Θοδωρή Ξουρίδα

Φωτογραφίες: Ρωμανός Λιούτας