Scorpions, Alice Cooper @ ΟΑΚΑ, 06/07/22

Μέσα στον αναμενόμενο χαμό των συναυλιών του φετινού καλοκαιριού, το πακέτο του Alice Cooper και των Scorpions φαινόταν μια έξυπνη κίνηση από πλευράς διοργάνωσης. Οι Σκορπιοί εξακολουθούν να έχουν εξαιρετική δημοφιλία στη χώρα μας, όμως όπως και να το κάνουμε, αρκετός κόσμος ίσως να τους έχει χορτάσει με τόσες φορές που έχουν έρθει. Η προσθήκη του αειθαλή Alice Cooper και μάλιστα με τόσο χρόνο στη διάθεσή του βάσει προγράμματος που προμήνυε ότι θα βλέπαμε μια περίπου full set εμφάνιση, φαινόταν σίγουρα - και τελικά αποδείχτηκε κιόλας - ένα πολύ καλό κίνητρο για κάποιον με δεύτερες σκέψεις.

Δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια είχαν περάσει από την προηγούμενη φορά που ο νονός του shock rock είχε κάνει την εμφάνισή του στη χώρα μας. Έχοντας πάρει ένα μικρό teaser στη συναυλία του Desmond Child στο Ηρώδειο πριν λίγες μέρες αλλά και παρακολουθώντας την πορεία του τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν δύσκολο κάποιος να είναι υποψιασμένος ότι ο Alice Cooper διατηρείται σε εξαιρετική φόρμα και σε επίπεδο show, αλλά και φωνητικά. Ένα ολόκληρο κάστρο στεκόταν καταμεσής της σκηνής και μας υποδέχτηκε με το που βγήκαμε στην αρένα. Παρ’ όλο που η ώρα ήταν 19:30, η στέγη του Καλατράβα πρόσφερε ευεργετική σκίαση.

Ο δημοφιλής διάδοχος του "Trash", το "Hey Stoopid", εκπροσωπήθηκε από το βιομηχανικό "Feed My Frankenstein" και το ομότιτλο. Ενδιάμεσά τους, το "Bed Of Nails" και το "No More Mr. Nice Guy". Από το ξεκίνημα καταλάβαμε ότι μάλλον το ένα γνωστό τραγούδι θα διαδέχεται το άλλο. Εκτός από τη σκηνική παρουσία όλων των μελών της μπάντας, εντυπωσιακή ήταν τόσο η σχεδόν απείραχτη φωνή του Alice Cooper, όσο και η θεατρικότητα με την οποία έμπαινε στο πετσί κάθε ρόλου που υποδυόταν. Γιατί κάθε τραγούδι ήταν κι ένας διαφορετικός ρόλος.

Μια έκπληξη-δώρο ήταν ότι ακούστηκε για πρώτη φορά σε συναυλία του μετά από επτά χρόνια το αγαπημένο "House Of Fire"! Το γκαζωμένο "Under My Wheels" ακολούθησε το "He’s Back (Man Behind The Mask)", με τον Alice να δίνει πραγματική παράσταση προχωρώντας στο μπροστινό μέρος του catwalk. Στις επάλξεις του κάστρου ένας μασκοφόρος serial killer, κατέσφαξε με μια μασέτα μια γλυκύτατη έγχρωμη νεαρή κυρία και αποχώρησε ησύχως, αιματοβαμμένος. Στο "Go To Hell" βγήκε μια κυρία με μαστίγιο, του οποίου η λαβή τελικά κατέληξε στα χέρια του Alice και η άκρη πάνω στο σώμα της κυρίας.

Αυτό που βλέπαμε να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας ήταν ένα show χωρίς σταματημό. Παρ’ όλο που προφανώς ο Alice Cooper είναι ο star, παρατηρήσαμε ότι δίνει πολύ χώρο σε όλους τους μουσικούς του να κάνουν το «κομμάτι» τους, να φανούν και να πάρουν το δικό τους χειροκρότημα. Ο ίδιος μάλιστα υποστηρίζει ότι η συγκεκριμένη live μπάντα που έχει σήμερα (Ryan Roxie, Tommy Henriksen και Nita Strauss στις κιθάρες, Chuck Garric στο μπάσο, Glen Sobel στα τύμπανα), είναι η καλύτερη που είχε ποτέ. Δεν ξέρω αν περιέχει ενθουσιασμό ή υπερβολή η εν λόγω δήλωση, αυτό που βλέπαμε εμείς πάντως σίγουρα ήταν μια καταπληκτική μπάντα που υπηρετούσε κι αυτή τέλεια τον σκοπό της.

Το "Poison" όπως ήταν φυσιολογικό αποτέλεσε ένα από τα highlights της βραδιάς συνολικά. Πασίγνωστο κομμάτι από τον δίσκο που αναβίωσε την καριέρα του Alice. Σπουδαίο "Billion Dollar Babies", ωραίο "Roses On White Lace" με μια νύφη με αίματα στο ρούχο και λουλούδια στα χέρια να περιφέρεται στη σκηνή. Τα "Steven" ξεκίνησε με τον Alice να κρατά το μικρόφωνο όντας ντυμένος με έναν ζουρλομανδύα, για να συνεχίσει με το "Dead Babies" και να καταλήξει με το κεφάλι του να κυλάει σε ένα κασόνι, κομμένο σύριζα από μια λαιμητόμο. Το "I Love The Dead" το είπε μόνη της η μπάντα, με μια κυρία να πηγαινοφέρνει και να φιλάει το κομμένο κεφάλι.

Το χορταστικό και πλήρες set του Alice έκλεισε με μια τρομερή εκτέλεση του "School’s Out", στο οποίο απελευθέρωσε τεράστια μπαλόνια γεμάτα χαρτάκια που τα τρυπούσε με ένα ξίφος όποτε τα είχε σε απόσταση βολής. Τιμή και δόξα αξίζει στην επί 45+ χρόνια σύζυγο του Alice και άλλο του μισό Sheryl Goddard, αυτή που πείραζε ο ίδιος ο Salvador Dali, η οποία ήταν κομμάτι του show και υποδύθηκε σχεδόν όλους τους θηλυκούς ρόλους στη σκηνή.

Σε μια προσωπική μνήμη, θυμάμαι την πρώτη φορά που είχε έρθει ο Alice Cooper, το 1990, συζητήσεις ότι «φαίνεται νέος γιατί έχει πουλήσει την ψυχή του σε έναν θηλυκό δαίμονα». Τριάντα και βάλε χρόνια μετά, ο κύριος «ένα τραγούδι» (για τους αδαείς, προφανώς) ισοπέδωσε το ΟΑΚΑ με ένα επαγγελματικό show υψηλών προδιαγραφών, το οποίο ο ίδιος εξυπηρέτησε στο έπακρο τόσο με τη φωνή, όσο και με το παρουσιαστικό του, τη θεατρικότητά του, τις εκφράσεις του, την προσήλωση στη λεπτομέρεια. Χωρίς να κάνει καμία έκπτωση, χωρίς να χρησιμοποιήσει καμία ευκολία, με αγάπη γι’ αυτό που κάνει. Μάλλον έκανε καλό deal. [Π.Κ.]

Μπορεί πλέον οι φορές που έχουμε απολαύσει ζωντανά τους Scorpions στη Ελλάδα να φθάνουν εύκολα έναν διψήφιο αριθμό, αλλά κάθε επιστροφή των θρυλικών Γερμανών επιφυλάσσει τις δικές της εκπλήξεις. Άλλωστε, οι ίδιοι αποτελούν ένα από τα πιο αγαπημένα σχήματα του συναυλιακού κοινού της χώρας, συνεχίζοντας να παραμένουν δημιουργικοί και δραστήριοι εφ’ όλης της ύλης, γεγονός που επιβεβαίωσε και η πολυπληθής (περί των 30.000 ατόμων) προσέλευση του κόσμου στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας.

Πραγματικά, οι βετεράνοι rockers φαντάζουν ως εγγύηση στα μάτια κοινού και διοργανωτών, αφού τα όσα προσφέρουν επί σκηνής διατηρούν μια υψηλή ποιότητα ανεξαρτήτως συνθηκών. Μην ξεχνάμε, οι ίδιοι δεν είναι τίποτα παιδαρέλια, βρισκόμενοι στις επάλξεις εδώ και πάνω από μισό αιώνα, οπότε τα όσα καταφέρνουν να παρουσιάζουν με απόλυτο επαγγελματισμό και μεράκι, μοιάζουν ανά στιγμές ακόμη πιο εντυπωσιακά.

Ξεκινώντας το set τους με το "Gas In The Tank" από το πολύ καλό πρόσφατο "Rock Believer", οι Σκορπιοί θα το χρησιμοποιούσαν ως μια ιδανική προθέρμανση τόσο για εκείνους, όσο και για το κοινό, προτού η βουτιά στο παρελθόν και τους ύμνους τους εντείνει τις αντιδράσεις μας. Έτσι, τα κολλητά "Make It Real" και "The Zoo", σε δύο εξαιρετικές ζωντανές εκτελέσεις (πραγματικά, ο Mikkey Dee χαρίζει άλλες δυναμικές στα κομμάτια) μας ξεσήκωσαν, για να έρθουν να συμπληρωθούν από το αγαπημένο instrumental "Coast To Coast" και τη signature, πλέον, πόζα των τεσσάρων εγχόρδων (Schenker/Jabs/Maciwoda, συμπληρωμένοι από τον - κιθάρα φέροντα - Klaus Meine) στο πιο μπροστινό τμήμα της σκηνής.

Μεγάλη μαγκιά, δε, φαντάζει η διαχείριση των αντοχών τους (κυρίως, δηλαδή, εκείνη του Klaus Meine και της φωνής του) με τον καταρτισμό ενός setlist που δίνει καίριες «ανάσες» (βλ. τα δύο instrumental - "Delicate Dance" και το προαναφερθέν "Coast To Coast" - αλλά και το bass & drum solo που ακολούθησε) σε όλους τους - πλην του ακούραστου Mikkey Dee - χωρίς να διαταράσσει ιδιαίτερα την ομαλή ροή της εμφάνισης τους. Με την εμπειρία και το φιλότιμο συμμάχους και τον Klaus Meine «ενορχηστρωτή» των αλληλεπιδράσεων τους με τον κόσμο, το sing along κάλυψε χωρίς προβληματισμούς τυχόν ερμηνευτικά θέματα που μπορεί να προέκυπταν, την ίδια στιγμή που το show - υπερπαραγωγή γέμιζε τα όποια κενά ιδανικά.

Τα νέα τραγούδια φαίνεται να δένουν με άνεση στο υπόλοιπο setlist, όντας έντονα συναυλιακά και με τα απλοϊκά - σήμα κατατεθέν των Σκορπιών - αλλά απολύτως catchy refrains τους να τραγουδιούνται εύκολα από τον κόσμο, αν και λίγο πιο ξεχωριστή θέση ανάμεσα τους κατέχει το "Seventh Sun" με την κολληματική ψευδεπίγραφη επικότητα του, το οποίο ήρθε νωρίς μέσα στη βραδιά. Κατά τα λοιπά, δεν γίνεται να μην σχολιαστεί η απουσία οποιασδήποτε στιγμής από τη πληθωρική ‘70s δισκογραφία τους, έστω και αν φαντάζει λίγο - πολύ αναμενόμενη αυτή τους η επιλογή, αλλά και η απρόσμενα πιο έντονη lead κιθαριστική παρουσία του Rudolf Schenker.

Σχετικά με το τελευταίο, ο ακλόνητος ρυθμικός και δημιουργικός βράχος της μπάντας δεν έχει ανάγκη να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν, ενώ η μουσική του οξυδέρκεια τον βοηθά να φέρει εις πέρας με επιτυχία και τον ρόλο του κιθαριστικού σολίστα όποτε χρειαστεί. Παρόλα αυτά, καθώς ο (αδίκως υποτιμημένος) Matthias Jabs συνεχίζει και παραμένει εντυπωσιακά καλός και ακμαίος, δεν φαίνεται απαιτούμενο να μπλέκονται οι μεταξύ τους εδραιωμένοι ρόλοι κατά το δοκούν - με χαρακτηριστικό παράδειγμα για του λόγου το αληθές το άφθαρτο "Still Loving You", το οποίο έκανε την εμφάνιση του στο encore του σχήματος.

Φθάνοντας στο τέλος, το "Rock You Like A Hurricane" αποτέλεσε το επιστέγασμα μιας ακόμη ξεχωριστής εμφάνισης των Scorpions στη χώρα μας, ταρακουνώντας συθέμελα το Ολυμπιακό Στάδιο και προκαλώντας ντελίριο ενθουσιασμού στο εκδηλωτικό κοινό. Άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια κι εν Ελλάδι επισκέψεις τους, ο δεσμός που έχει αναπτυχθεί μεταξύ εγχώριου κοινού και σχήματος είναι τέτοιος που, ανεξαρτήτως των όσων λέγονται σε καφενειακό επίπεδο ενδιάμεσα των επιστροφών τους, δεν γίνεται να σπάσει. Απόλυτα ψυχαγωγικοί κι επαγγελματίες, προσέφεραν για άλλη μια φορά χαρά και όμορφες αναμνήσεις και, στην επόμενη «τελευταία» τους εμφάνιση εδώ, δεδομένα θα είμαστε πάλι παρόντες. [Σ.Κ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος