Razorlight, Billie Kark @ Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ, 25/03/23

Οι Άγγλοι Razorlight είχαν πριν δεκαπέντε χρόνια βγάλει κάποια καλά δισκάκια, με έναν σεβαστό αριθμό κομματιών να γίνονται είτε μικρές, είτε μεγαλύτερες ραδιοφωνικές επιτυχίες. Από τότε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι. Από τη μπάντα αποχώρησαν όλα τα μέλη πλην του κεντρικού πρωταγωνιστή, του τραγουδιστή Johnny Borrell, για να επανακάμψουν όμως και οι τρεις πρόσφατα. Ο δρόμος τους δεν τους είχε φέρει ποτέ στα μέρη μας και να τελικά που έμελλε να τους δούμε με την αυθεντική τους σύνθεση.

Το support σχήμα της Billie Kark και των δύο μουσικών που τη συνόδευαν - ένας στα τύμπανα κι ένας στο harmonizer - δέχτηκε ορισμένες ιαχές υποστήριξης από το μπροστινό τμήμα. Στα δικά μου αυτιά όμως, το πάντρεμα του ελληνικού παραδοσιακού στίχου με νεόκοπες ποπ μελωδίες δεν ακούστηκε και τόσο δελεαστικό. Ως pop άκουσμα βέβαια δεν μπορώ να πω ότι δεν ήταν κατάλληλο για να ανοίξει μια συναυλία μπάντας όπως οι Razorlight, απλώς εμένα η συμπαθής Billie Kark δεν κατάφερε ακριβώς να με κερδίσει στο μισάωρο που της αναλογούσε.

Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή, οι Razorlight πλέον αποτελούνται από την αρχική τους τετράδα, αλλά έχουν προσθέσει και τη Reni Lane στα πλήκτρα και στα δεύτερα φωνητικά. Μην έχοντας ξαναβρεθεί στο Παλιό Αμαξοστάσιο ΟΣΥ, διαπίστωσα ότι πρόκειται για έναν σχετικά μεγάλο κλειστό χώρο, που μπορεί να φιλοξενήσει ονόματα του βεληνεκούς των Razorlight. Η τοποθεσία του δίπλα στις συγκοινωνίες είναι σίγουρα ένα θετικό.

Η τετράδα που έγινε πεντάδα βγήκε από την αρχή με όρεξη στη σκηνή και ξεκίνησε με το γκαζωμένο "Rip It Up". Στα δύο πολύ αναγνωρίσιμα χιτάκια που παίχτηκαν αρκετά νωρίς, "In The Morning" και "Golden Touch", τα κινητά πήραν φωτιά. Το ενδιάμεσο "Stumble And Fall" είχε αρκετό νεύρο, ενώ για το "Keep The Right Profile" οι Razorlight μας επιφύλαξαν μια αρκετά πιο εκτεταμένη εκτέλεση, η οποία περιείχε μέχρι και μια υποψία drum solo.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη λίγο αργότερα και με το "In The City", η δομή του οποίου δεν κατάφερε να μη μου φέρει στο μυαλό το "Gloria" των Them. Ήταν πάντως μια από τις στιγμές και εκτελέσεις που ξεχώρισαν. Λίγο πριν, στο "Who Needs Love?" είχαν εμφανιστεί και κάποιες μικρές reggae επιρροές, που έκαναν το κομμάτι λίγο πιο ανάλαφρο και καλοκαιρινό.

Με το "Los Angeles Waltz" οι ταχύτητες έπεσαν λίγο και σιροπιάσαμε. Το "Don't Go Back To Dalston" ήταν φρενήρες - ειδικά το τελείωμά του. Το πουκάμισο του ομορφόπαιδου Johnny Borrell είχε πια ανοίξει για τα καλά. Με τη συμπλήρωση περίπου μιας ώρας, οι Razorlight μας αποχαιρετήσανε με μια ακόμα επιτυχία από το ντεμπούτο τους, το "Somewhere Else", που συγκέντρωσε αρκετό χειροκρότημα.

Το encore είχε τρία επιπλέον κομμάτια και καθόλου πουκάμισο. Το "Rock ‘n’ Roll Lies" προλογίστηκε ως το πρώτο τραγούδι που γράψανε ποτέ. Το πασίγνωστο "Wire To Wire" δε χρειαζόταν κάποιον ιδιαίτερο πρόλογο και τα κινητά κατέγραψαν ώρες βίντεο. Το παρομοίως γνωστό και πιο κεφάτο και εξωστρεφές "America" ήταν το κύκνειο άσμα της βραδιάς.

Η πρώτη φορά των Razorlight στην Ελλάδα ήταν κάπως όπως την περίμενα. Η μπάντα έχει 4-5 χιτάκια τα οποία γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν ακούσει έστω και λίγο ραδιόφωνο, αλλά έχει και μερικά ακόμα ωραία κομμάτια. Το σκηνικό ήταν καλά στημένο και μέσα στο κέντρο της πόλης, ενώ τελείωσε σε φυσιολογικότατη ώρα που σου επέτρεπε να συνεχίσεις παραδίπλα.

Η συνολική διάρκεια της εμφάνισής τους δεν ξεπέρασε το ογδοντάλεπτο και μάλλον καλώς έγινε έτσι, γιατί αν το ξεπερνούσε ίσως η ποιότητα των hits τους να ήταν λίγο πιο αραιωμένη μπροστά στο υπόλοιπο, λιγότερο γνωστό υλικό τους. Το setlist τους βασίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στους δύο πρώτους τους δίσκους, με μοναδική εξαίρεση το "Wire To Wire", που είναι από τον τρίτο τους δίσκο.

Ο χώρος ήταν άνετος και ευρύχωρος, ενώ ο κόσμος ήταν αρκετός για να φαίνεται γεμάτος, χωρίς όμως να ασφυκτιούμε. Κάποια προβληματάκια που παρουσιάζονταν στον ήχο τα έλυναν οι τεχνικοί παρεμβαίνοντας πάνω στη σκηνή. Το βασικό μειονέκτημα που βρήκα είναι πως η σκηνή ήταν χαμηλά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους θεατές που δεν είναι πάνω από 1,80. Αν είχε και καμιά μπυρίτσα αντί για αποκλειστικά ιρλανδικό ουΐσκι (ήταν ο χορηγός!), θα είχαμε «γίνει» κι εμείς οι μπυράκηδες..

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά