Arcadian Child, Κύριος Κ., One Man Drop, Sailor's Daughter @ Temple, 01/12/18

Βάπτισμα του πυρός για το νέο παιδί των Αρκάδων σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνολικά συνεύρεση

Μετά τον μικρό μαραθώνιο της Παρασκευής στο An, σειρά είχε άλλος ένας στο Temple με παρόμοια χαρακτηριστικά, αλλά πιο συγκεκριμένο μουσικό χαρακτήρα. Την βραδιά θα άνοιγαν οι Sailor's Daughter πριν περιοδεύσουν εν Ελλάδι με τους Κύπριους Arcadian Child που θα εμφανίζονταν τελευταίοι, ενώ στο ενδιάμεσο θα απολαμβάναμε τους γνώριμους μας One Man Drop και τον αξιότιμο κύριο Θοδωρή Κοντάκο.

Αφού τρέξαμε για να προλάβουμε από την αρχή τους Sailor's Daughter με αποτέλεσμα να περιφερόμαστε στα γύρω σοκάκια για να παλέψουμε το κρύο, ακούσαμε τελικά τις πρώτες νότες από την τετράδα μερικά λεπτά μετά τις εννέα. Με frontman που γέμιζε τη θέση, σταθερό rhythm section και δεύτερο κιθαρίστα που κρίνοντας από τα riff του θα πρέπει να έχει μεταλλικές καταβολές, το post everything αποτέλεσμα αποτέλεσε κατάλληλη εισαγωγή για όσα θα ακολουθούσαν.

Sailor's Daughter

Μετά από σαράντα περίπου λεπτά και την απρόσμενη αλλά ιδιαίτερα κεφάτη διασκευή στο πασίγνωστο "Hot Stuff" της Donna Summer, οι Sailor's Daughter άφηναν τη σκηνή, αφήνοντας σε εμάς καλές εντυπώσεις με το γεμάτο, κιθαριστικό παίξιμό τους, που καλύπτει ένα ευρύ φάσμα αναφορών (alternative, fuzz, psych) βασισμένο σε παλιότερα αλλά και πιο πρόσφατα basic ακούσματα. Η πρώτη γνωριμία ήταν ενθαρρυντική, η επόμενη φορά θα είναι καλοδεχούμενη.

Θ.Ξ.

Μετά τις δέκα, από το ημίφως της σκηνής ξεχύθηκαν οι νεοψυχεδελικοί garage ρυθμοί των One Man Drop, οι οποίοι ροκάρουν πλέον ως καλοκουρδισμένο τρίο. Με χαμηλό προφίλ αλλά διόλου άτονη σκηνική παρουσία και μια ατμοσφαιρικά psych αισθητική στις μουσικές τους συνθέσεις, οι Αθηναίοι βρήκαν τον στόχο τους και ήχησαν πιο γκρουβάτοι από ποτέ. Το ρέον μπάσο του Νίκου Γιαννούλη στέκεται απέναντι στο κάθε-άλλο-παρά-flat παίξιμο του Φοίβου στη ντραμς και κάπου εκεί μπαίνουν στη μέση οι ηλεκτρισμένες κιθάρες του Πάνου να κρατήσουν τις ισορροπίες και να «δέσουν» για τα καλά έναν γεμάτο αλλά συνάμα σκοτεινό ήχο.

One Man Drop

Με το νεό ΕΡ "Flanging The Zinc" υπό μάλης, αλλά και δύο φαινομενικά αταίριαστες μεταξύ τους διασκευές - στο "Suspicious Minds" του Elvis και το "Guns Of Brixton" των Clash- που όμως αποδείχθηκαν απολαυστικές προσθήκες στο setlist, αλλά και με καλή απόδοση σε όλα τα σημεία, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι οι One Man Drop είναι σε φόρμα.

Μόνος, με μια ηλεκτρική κιθάρα και πολλά πετάλια, ανέβηκε μετά τις έντεκα στην σκηνή ο Κος Κ. για να μας πει τις ιστορίες του, αυτήν τη φορά όμως με διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι συνηθίζει. Δεν ξέρω αν έχει υπάρξει κι άλλη σόλο εμφάνιση στο παρελθόν -δεν το αποκλείω καθόλου- αλλά θεωρώ σκόπιμο αυτή να επαναλαμβάνεται περιοδικά, αφού η μοναξιά του πάει πολύ. Με μποέμ διάθεση και πανκ δυναμική, η μουσική του Θοδωρή Κοντάκου δεν χρειάζεται να παρουσιαστεί σε ενορχηστρωμένο πλαίσιο.

Κύριος Κ.

Η αφηγηματική ένταση και η αυθεντικότητα των στίχων σε συνδυασμό με τον ιδιαίτερο, χαρακτηριστικό τρόπο που ο τραγουδοποιός ερμηνεύει το υλικό του αρκούν για να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού μέχρι την τελευταία νότα. Ο ελληνικός στίχος αντιμετωπίζεται με την ωμότητα, την αίσθηση του κατεπείγοντος και τη διαύγεια που πρέπει στα rock τραγούδια, ενώ κιθάρα και φωνή απλώνονται από τα blues μέχρι την prog. Ο Κος Κ. -παρ' ότι μάλλον ηθελημένα κινείται στα όρια του υπόγειου- παίζει πολύ ψηλά στην λίστα των νέων δημιουργών και πάντα αποτελεί μια καλή επιλογή για κάθε line-up.

Κ.Μ.

Με τον κόσμο να ανακυκλώνεται, όπως πολλές φορές συμβαίνει στα αμιγώς εγχώρια live, οι Arcadian Child ξεκίνησαν το σετ τους μετά τα μεσάνυχτα, τιμώντας καταρχάς το ντεμπούτο τους "Afterglow", πριν αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στο μερικών ημερών "Superfonica", που δείχνει ξεκάθαρα την κατεύθυνση την οποία είναι αποφασισμένη να ακολουθήσει η τετράδα από την Κύπρο.

Arcadian Child

Η διάθεσή τους είχε άλλωστε φανεί κατά την εμφάνιση στο Death Disco με τους Drunken Gramophone, μόνο που πλέον η υφολογική τους προσέγγιση πλέον είναι περισσότερο απλωμένη και λιγότερο ρυθμική, χωρίς φυσικά να λείπουν οι εξάρσεις. Στην προκειμένη περίπτωση, ψυχεδέλεια στο προσκήνιο δεν σημαίνει ευτυχώς ατμόσφαιρα και πάλι ατμόσφαιρα αλλά ένας πολύ όμορφος συνδυασμός διαφορετικών επιρροών και μελωδιών, που οι Κύπριοι αφενός αποτύπωσαν με επιτυχία στο νέο τους πόνημα και αφετέρου επέδειξαν με πειστικό τρόπο στην σκηνή του Temple.

Arcadian Child

Προεξάρχοντος του frontman Παναγιώτη Γεωργίου, με άψογα παιξίματα σε lead κιθάρα, στιβαρότατο rhythm section και παρά τον πιο δυνατό από όσο θα έπρεπε ήχο, η τετράδα από τη Λεμεσό ξεδίπλωσε τις συνθετικές και εκτελεστικές αρετές της, επιβεβαιώνοντας την πολύ θερμή αποδοχή που έχει ήδη λάβει το "Superfonica", λίγες ημέρες μετά την επίσημη κυκλοφορία από τις αμερικάνικες Ripple Music και Rogue Wave Records. Ενδεικτικό του γεγονότος άλλωστε είναι τα πέντε βινύλια με μοναδικό αποδέκτη μετά την ολοκλήρωση του live από το merch.

Arcadian Child

Παρ' ότι ο κόσμος που τίμησε με την παρουσία του την προσπάθεια των Arcadian Child θα μπορούσε να είναι περισσότερος, προς τιμήν του και προς τιμήν βεβαίως της μπάντας παρακολούθησε με μεγάλη προσοχή τα τεκταινόμενα επί σκηνής, αν και αναμφισβήτητα ένα μεγαλύτερο αριθμητικό κοινό σε μια πιο ταιριαστή συγκυρία θα έδινε καλύτερο feedback στους μουσικούς. Μετά την Αθήνα και την Λευκάδα, ο δρόμος θα βγάλει «το παιδί των Αρκάδων μαζί με την «θυγατέρα του ναύτη» σε Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Βόλο προς αναζήτηση ευήκοων ώτων, με την ενδεχόμενη συναυλιακή εμπειρία να φαντάζει ιδανική για τους μύστες των νεοψυχεδελικών ήχων.

Θ.Ξ.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος

  • SHARE
  • TWEET