«A Buyer's Guide»: Rammstein

Χωρίς υπερβολές τώρα, οι Rammstein είναι ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ ο σκληρός ήχος. Και ας μην αρέσουν ιδιαίτερα στους μεταλλάδες, και ας γκρινιάζουν οι πιουριστές του industrial, και ας διαμαρτύρονται όσοι σοκάρονται εύκολα. Εξάλλου, κοινό χαρακτηριστικό σχεδόν όλων των μεγάλων συγκροτημάτων είναι να διχάζουν το κοινό. Ή μάλλον, να διχάζουν τους φανατικούς μουσικόφιλους γιατί, όσο όλοι αυτοί μαλώνουν, τα μεγάλα συγκροτήματα γεμίζουν αρένες.

Όπως και να έχει, αν κάτι είναι απολύτως βέβαιο είναι πως, στα 30 χρόνια της ύπαρξής του, το γερμανικό συγκρότημα δεν σταμάτησε ποτέ να μεγαλώνει καλλιτεχνικά κι εμπορικά, κάτι που έγινε σαφές και από την πορεία της προπώλησης των εισιτηρίων για τη συναυλία τους στην Αθήνα.

Κι ακόμη και αν οι πιο κακόπιστοι υποστηρίζουν πως όλο αυτό γίνεται για το show (λες και αν ίσχυε κάτι τέτοιο θα ήταν κακό), εμείς θα διαφωνήσουμε. Όχι γιατί το show τους δεν είναι αδιανόητο, κάτι που γνωρίζουν όλοι όσοι τους είδαν από κοντά το 2010 στη Μαλακάσα, αλλά γιατί, όσο και αν παίζουν με την εικόνα τους, η ουσία τους και ο βασικός λόγος που έφτασαν μέχρι εδώ ήταν και είναι η μουσική τους.

Κι ακόμη και αν δεχτούμε πως όλες τους οι δουλειές δεν κινούνται στο ίδιο υψηλό επίπεδο, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει πως έκαναν ξεπέτες ή κυκλοφόρησαν δουλειές μόνο και μόνο για να βγάλουν κάτι προκειμένου να συνεχίσουν να περιοδεύουν. Και διαλείμματα έκανε το συγκρότημα, και δισκογραφικές παύσεις έκανε, και όποτε αισθάνθηκε πως δεν είχε κάτι να πει, δεν μιλούσε. Μην ξεχνάμε εξάλλου πως αυτοί οι άνθρωποι είναι μαζί πάνω από 30 χρόνια και, όπως είναι λογικό, η κόπωση είναι αναμενόμενο να επέλθει σε κάποια φάση. Αλλά αυτό που κάνει επίσης ένα συγκρότημα τεράστιο είναι και αυτή η διαχείριση της κόπωσης, προκειμένου να μην γίνει αντιληπτή από το κοινό. Και αυτό οι Rammstein το έχουν καταφέρει και με το παραπάνω, επαναπροσδιορίζοντας τον σύγχρονο σκληρό ήχο και αναβαθμίζοντας τρομαχτικά το τι μπορεί να σημαίνει μία συναυλιακή εμπειρία. 

Εν όψει λοιπόν της μεγάλης τους συναυλιακής επιστροφής στην Αθήνα, τους τιμάμε με μια αποτίμηση της δισκογραφικής τους πορείας ενώ, παράλληλα, μετράμε τις μέρες προκειμένου να τους δούμε ξανά ζωντανά. Είναι βέβαιο εξάλλου πως όσοι τους δουν από κοντά, θα μιλάνε για χρόνια για αυτό το live. [A.A.]

 

Mutter
(Motor/Universal, 2001)

Τι συνέβη στον Βέγγο όταν θαμπώθηκε από το μανεκέν στο πρώτο Θου Βου; O καλός μας άνθρωπος αναφώνησε «μανούλα», μαγεμένος. Το ίδιο πάθαμε κι εμείς όταν ακούσαμε τον δίσκο με τον οποίο οι Rammstein έφτασαν στην καλλιτεχνική τους κορύφωση. Σε μια χρονιά με “Lateralus”, “Toxicity”, “Iowa” και “Blackwater Park”, το “Mutter” διεκδικεί στα ίσια την πρωτιά. Με τόσο καταπληκτική παραγωγή και με κομμάτια όπως το πιασάρικο “Links 2 3 4”, τα ατμοσφαιρικά “Ich Will” και “Sonne”, το ορμητικό “Feuer Frei!” και τα συναισθηματικά “Mutter” και “Mein Herz Brennt”, δε θα μπορούσε να συμβαίνει αλλιώς. Και όλα αυτά είναι απλώς στο πρώτο μισό του δίσκου! Εδώ οι Rammstein κάνουν την, καθόλου εύηχη, γλώσσα τους να ακούγεται cool και πατάνε στην κορυφή του industrial metal ιδιώματος. [Π.Κ.]

Reise, Reise
(Universal, 2004)

Συμβαίνει καμιά φορά στην pop κουλτούρα όλα να γίνονται τέλεια και η ποιότητα να ευθυγραμμίζεται απόλυτα με την εμπορικότητα. Για τους Rammstein αυτή η στιγμή ήταν ξεκάθαρα στο τέταρτο τους άλμπουμ, σε ένα μεγαλειώδες δηλαδή “Reise, Reise” όπου κάθε τραγούδι είναι ταυτόχρονα υπέρ-hit αλλά και ένα αψεγάδιαστο βιομηχανικό metal διαμάντι. Και σαν να μην έφτανε πως ύμνοι σαν το ομώνυμο, το “Keine Lust” ή το “Amerika” θα έβρισκαν έτσι κι αλλιώς μια θέση στην ιστορία του rock, συνοδεύονται και με μερικά από τα πιο εκπληκτικά videoclip που γεννήθηκαν ποτέ. Οι Rammstein του 2004 είναι πραγματικοί γίγαντες, μια τιτάνια σε αίγλη και δυναμική μπάντα που βρίσκεται στο ακριβές απόγειο της δύναμης της. Είκοσι χρόνια μετά, πατώντας το play το σοκ παραμένει ίδιο. [Α.ΚΑ.]

 

Herzeleid
(Motor, 1995)

Κατευθείαν από το ντεμπούτο τους καταφέρνουν να προκαλέσουν, μιας και  το εξώφυλλο του “Herzeleid” σχολιάζεται πως προωθεί εθνικιστική ιδεολογία. Ωστόσο, η ουσία του είναι πως οι 11 συνθέσεις του μας συστήνουν την μπάντα και το χαρακτηριστικό ύφος της. Ο τέλειος συνδυασμός industrial metal με την θεατρικότητα, που τους προσδίδει η παρουσία του πρώην κολυμβητή και ποιητή frontman τους, Till Lindemann, o οποίος ακόμα δεν φαίνεται να γνωρίζει την αξία της πιο μελωδικής του πλευράς.  Όπως περίτρανα μας δείχνει στο “Seemann”. Τραγούδια όπως το "Du Riechst So Gut" και το "Weisses Fleisch" έδειξαν την δυναμική τους. Προσωπική αδυναμία αποτελεί το “Asche Zu Asche”. [Α.ΚΟ.].

Sehnsucht​
(Motor, 1997)

Για το “Sehnsucht” νομίζω αρκούν δύο λέξεις για να περιγράψω την αξία του. “Du Hast”. To νο1 με διαφορά hit των Γερμανών, περιλαμβάνεται στον δεύτερο δίσκο τους. Καθώς και το νο2, “Engel”. Ωστόσο, στα υποψήφια για καλύτερο κομμάτι του δίσκου, συγκαταλέγονται τα “Spiel Mit Mir” και “Klavier”, μια σύνθεση με έντονα φορτισμένη απόδοση από τον Till. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία κερδίζουν έδαφος, αλλά το industrial στοιχείο παραμένει και ο πετυχημένος συνδυασμός τους φανερώνει πως οι Γερμανοί είναι ικανοί για μεγάλα πράγματα. Η επι σκηνής απόδοση του “Buck dich” έγινε η αιτία να συλληφθούν μέλη της μπάντας σε συναυλία τους στις ΗΠΑ, η οποία τους απέτρεψε από το να επιστρέψουν εκεί για σχεδόν μια δεκαετία. [Α.ΚΟ.]

 

Rosenrot​
(Universal, 2005)

Ηχογραφημένο ακριβώς στα ίδια sessions με το αριστουργηματικό “Reise, Reise”, θα περίμενε κανείς το “Rosenrot” να είναι φτιαγμένο από την ίδια αστερόσκονη, στέκεται όμως τελικά λίγο πιο κάτω από τον δίδυμο του. Το υλικό του είναι κάπως πιο μελωδικό με αρκετά τραγούδια να βρίσκονται στις παρυφές του να χαρακτηριστούν μπαλάντες, γεγονός που ίσως μετρίασε την φορά που είχαν εκείνη την στιγμή. Όλα αυτά πάντως δεν σημαίνουν έναν αδύναμο δίσκο. Αντιθέτως, το “Rosenrot” έχει μια ιδιαίτερη, πηγαία ατμόσφαιρα και μερικές άρρωστες κομματάρες, όπως το ομώνυμο, το “Benzin” ή το “Stirb Nicht Vor Mir”. Κοιτώντας το από χρονική απόσταση, το “Rosenrot” μοιάζει σαν ένα ελαφρώς παρεξηγημένο άλμπουμ που διαθέτει σε αφθονία τα περισσότερα από τα στοιχεία που έκαναν τους Rammstein τόσο Rammstein! [A.ΚΑ.]

Rammstein
(Universal, 2019)

10 χρόνια περιμέναμε αυτόν τον δίσκο, κάτι που αποτελεί και το μεγαλύτερο διάστημα ανάμεσα σε δύο κυκλοφορίες των Γερμανών. Και παρόλο που οι προσδοκίες, όταν έχουμε να κάνουμε με ένα τόσο μεγάλο χρονικό κενό, καταλήγουν στα ύψη, οι Rammastein δεν μας απογοήτευσαν καθόλου. Το ομώνυμο ή ανώνυμο άλμπουμ τους – όπως το βλέπει κανείς - διατηρεί ακέραια όλα τους τα σπουδαία στοιχεία, χωρίς να πλατειάζει και να φλυαρεί, ενώ, συγχρόνως, εδώ δεν υπάρχει ούτε ένα κομμάτι που να μοιάζει πως δημιουργήθηκε για να γεμίσει τον δίσκο. Το σοκ της επιστροφής τους με το "Deutschland", με την κυκλοφορία του δίσκου κατέληξε σε ένα αίσθημα επιβεβαίωσης όσων ξέραμε. Οι Rammstein είναι ουσιαστικοί καλλιτέχνες που, όσα χρόνια κι αν έχουν φάει στο σανίδι, ακόμη παραμένουν ανυπέρβλητοι. [Α.Α.]

Zeit
(Universal, 2022)

Με το “Zeit” οι Rammstein εναποθέτουν ένα ακόμα λιθαράκι στον μύθο τους. Οι εξελίξεις μοιάζουν πια να τους έχουν κατά κάποιον τρόπο ξεπεράσει εδώ, όμως δεν είναι και προαπαιτούμενες για ένα συγκρότημα, κακά τα ψέματα, βετεράνων. Οι απαιτήσεις από μια φτασμένη μπάντα δεν είναι να ξανανακαλύψει τον τροχό, αλλά πολλές φορές αρκεί στους οπαδούς απλώς ένα βήμα που να κοιτάζει τόσο προς τα πίσω, όσο και προς τα εμπρός. Το “Zeit” κάνει ακριβώς αυτό το πράγμα και το κάνει σχετικά πετυχημένα. Η παρακαταθήκη που μας έχει αφήσει περιλαμβάνει και κλασσικά κομμάτια όπως το "Zick Zack" και το "Adieu", αλλά και λίγο πιο διαφορετικά, όπως το "Lügen". Μας κάνει. [Π.Κ.]

 

Raritäten (1994–2012)​
(Vertigo/Capitol, 2015)

Αλμπουμάρα για φανατικούς και μύστες που βρίσκει κανείς μόνο στις streaming πλατφόρμες. Πόσο πιο “nerd alert” να μας το δώσουν στο πιάτο δηλαδή; Σπάνια demo κομμάτια, τεράστιες διασκευές σε Kraftwerk και, κυρίως, σε Depeche Mode, και πειραγμένες εκτελέσεις σε hit-άρες τους, δημιουργούν την εικόνα ενός δίσκου, πιθανά ελαφρώς άνισου, αλλά, με σιγουριά, αντιπροσωπευτικού του τεράστιου εύρους των επιρροών και δυνατοτήτων του συγκροτήματος. Φυσικά, ποτέ δεν θα το πρότεινα ως το ιδανικό ξεκίνημα για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με το έργο τους, αλλά για αυτούς που ήδη είναι ψημένοι, νομίζω πως αποτελεί μια ιδανική πρόταση αφού εδώ θα βρουν κάποιες λιγότερο γνωστές στιγμές τους για να λατρέψουν. [Α.Α.]

 

Liebe Ist Für Alle Da
(Pilgrim/Universal, 2009)

Έχοντας πια αφήσει αρκετά πίσω το cringe που είχε προκαλέσει η plaster caster έκδοση με τους δονητές – ομοιώματα των μορίων των έξι Rammstein, μπορούμε να πούμε ότι αυτή είναι μουσικά μάλλον η πιο αδύναμη προσπάθειά τους. Το “Pussy” ακούγεται πρόκληση για την πρόκληση, ειδικά αν δεις και το videoclip του. Μένουν ένα “Haifisch”, ένα “Waidmanns Heil”, ένα “Frühling in Paris” κι ένα “Ich Tuh Die Weh” να κρατήσουν ψηλά τη σημαία. Η συνταγή του industrial ήχου, της προκλητικής θεματολογίας και των απλών σχετικά τραγουδιών κάπου εδώ είχε φτάσει στα όριά της δείχνοντας μια κόπωση. Γεγονός είναι ότι τη συγκεκριμένη κυκλοφορία ακολούθησε ένα μεγάλο διάλειμμα. Δεν τους έκανε κακό, αφού επέστρεψαν ανανεωμένοι μια δεκαετία μετά. [Π.Κ.]

 

Völkerball
(Universal, 2006​)

Εντάξει, μάλλον το φαντάζεστε πως είχα μεγάλο πρόβλημα να διαλέξω εδώ. Προφανώς το “Live aus Berlin” ήταν, είναι, και δύσκολο να αλλάξει στο μέλλον, σημείο αναφοράς για όσους το θυμόμαστε να κυκλοφορεί ή, έστω, το πιάσαμε στα χέρια μας σχετικά στα κοντά. Όμως, αντικειμενικά θα ήταν υπερβολή να διαλέξω αυτό αφού απουσιάζουν πάρα πολλά κομμάτια που εξελίχθηκαν σε σήμα κατατεθέν τους. Αντίστοιχα όμως, όσο και αν το “Rammstein: Paris” αποτελεί μια σπουδαία συναυλιακή κατάθεση, θα πάω με την μεσαία λύση και θα πω πως το “Völkerball” αποτελεί το απόλυτο live άλμπουμ τους αφού τους βρίσκει στην απόλυτη ακμή τους, ενώ το setlist είναι αδιανόητο και φανερώνει το πόσα καλά κομμάτια έχει στο δυναμικό του αυτό το σπουδαίο συγκρότημα. Καλά, για το DVD δεν το συζητάμε, αν δεν το έχετε δει, κάντε το τώρα!

A Compilation

Asche Zu Asche
Du Riechst So Gut
Du Hast
Spiel Mit Mir
Links 2,3,4
Sonne
Ich Will
Reise, Reise
Keine Lust
America
Mann Geggen Mann
Rosenrot
Ich Tu Dir We
Haifisch
Das Modell
Stripped
Deutschland
Ausländer
Angst
Adieu