Nick Mason's Saucerful Of Secrets @ Τεχνόπολη, 04/06/22

Η εμφάνιση του Nick Mason και των Saucerful Of Secrets στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων δεν αναμενόταν από την ανακοίνωσή της να είναι μια συνηθισμένη συναυλία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Η απουσία opening act και το συνολικά μεγάλο σε χρονική διάρκεια πρόγραμμα, συμπεριλαμβανομένου του μισάωρου διαλείμματος, έφεραν το πενταμελές σχήμα στη σκηνή υπό το φως της ημέρας μπροστά σε κοινό καθήμενων, με αρκετούς ορθίους στις ελεύθερες περιοχές στα δεξιά και προς τα πίσω.

Ούτως ή άλλως, ο ψυχεδελικός και προοδευτικός χαρακτήρας των τραγουδιών από την εποχή των Pink Floyd πριν το "The Dark Side Οf Τhe Moon", δεν προοικονομούσε τη δημιουργία θερμού συναυλικού κλίματος, αλλά πολύ περισσότερο μια βιωματικού χαρακτήρα μουσική εμπειρία. Μία επείρία που θα εντείνονταν από τις εξαιρετικές εκτελέσεις του θρυλικού υλικού και την ιστορικού χαρακτήρα παρουσία του συμπαθέστατου 78χρόνου Mason πίσω από τα τύμπανα.

Μιλάμε άλλωστε για τον μοναδικό μουσικό που συμμετείχε σε κάθε άλμπουμ των Pink Floyd. Παρότι σήμερα η εικόνα του βάσει παρουσιαστικού είναι πολύ διαφορετική σε σύγκριση με τον τυπά με τα μαύρα μαλλιά και τα μούσια που βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες και video, το μεγάλο σετ με τις δύο κάσες, τα πολλά τομ και το γκόνγκ στεκόταν εκεί υπερήφανα και το παίξιμό ήταν ακριβώς αυτό που θα περίμενε ο φανατικός οπαδός.

Το ακαταμάχητο groove και τα κλασικά γεμίσματα πλημμύρισαν τον πανέμορφο χώρο της Τεχνόπολης, θυμίζοντας ίσως στους αρκετά μεγαλύτερους τη μεγάλη συναυλία του 1989 στο Ολυμπιακό Στάδιο, είτε επαναφέροντας πρόσφατες αναμνήσεις σε όσους είχαν την τύχη να δουν τον Mason τα τελευταία χρόνια στο εξωτερικό. Από το εναρκτήριο "One Of These Days" με την μπασαδούρα του και τους κόπανους για τυμπάνια φάνηκε ότι όλα θα κυλούσαν ιδανικά.

Με την εναλλαγή κομματιών περισσότερο άμεσου ή ατμοσφαιρικού χαρακτήρα, τζούρες από το "You'll Never Walk Alone", ένα ακαταμάχητο standing ovation στον Mason και αναφορές στους αείμνηστους Rick Wright και Syd Barrett (ειπώθηκε ότι χωρίς εκείνον οι Pink Floyd δεν θα μπορούσαν να ξεπεταχθούν), το πρώτο μέρος ολοκληρώθηκε με το καταπληκτικό "Set The Controls For The Heart Of The Sun" μετά από μία περίπου ώρα, με το γκονγκ να έχει την τιμητική του.

Το ξεκίνημα του δεύτερου μέρους που διήρκεσε συνολικά κάτι περισσότερο από μία ώρα με τα θρυλικά "Interstellar Overdrive" και "Astronomy Domine" απογείωσε το κοινό, που αναμενόμενα αδημονούσε για το φινάλε πριν το encore με το μέγα έπος "Echoes". Από τα κομμάτια που παρουσιάστηκαν στο ενδιάμεσο ξεχώρισα το "The Nile Song" ως ελάχιστη υπενθύμιση του γεγονότος ότι οι Pink Floyd κατάφεραν μέσα σε ελάχιστα χρόνια να παίξουν τα πάντα, για να έρθει νομίζω η επιβεβαίωση από τον γαμπρό του Rick Wright, Guy Pratt, ο οποίος θεωρούσε το συγκεκριμένο τραγούδι ένδειξη ότι οι Floyd έπαιζαν heavy metal.

Για το έπος το ίδιο που αποδόθηκε σε όλη του μεγαλοπρέπεια, δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς, παρά μόνο ότι αποτέλεσε προφανέστατα μια εμπειρία ζωής για όλους τους παρευρισκόμενους. Κατόπιν το σβήσιμο με τα τρία κομμάτια του encore αποδείχθηκε ιδανικός επίλογος, για να επανέλθουμε νοερά στις θέσεις μας και να αποχωρήσουμε με ασφάλεια για τους επόμενους, γήινους προορισμούς μας.

Συνολικά η πρώτη εν Αθήναις εμφάνιση των Nick Mason's Saucerful Of Secrets και δεύτερη στη χώρα μας μετά από εκείνη στη Θεσσαλονίκη, αποτέλεσε περισσότερο μια βιωματική εμπειρία και πολύ λιγότερο μια συναυλία διασκεδαστικού χαρακτήρα, με βασικό χαρακτηριστικό τις εξαιρετικές εκτελέσεις και τους δύο κιθαρίστες από το συνολικά πενταμελές σχήμα στο προσκήνιο, οι οποίοι εναλλάσονταν ή αλληλοσυμπληρώνονταν στα φωνητικά.

Για τον μύθο Nick Mason, αξίζει να προσθέσουμε ότι, για όλους όσους εκτιμούμε τη μουσική της δεκαετίας του '60 και του '70, και ειδικότερα τη χρυσή εποχή στα πιο στενά πλαίσια του διαστήματος, είδαμε ζωντανά σε εξαιρετική φόρμα έναν μουσικό που ανήκει στην ομάδα των πλέον εκλεκτών. Τη σημασία του γεγονότος καταδεικνύουν τα άλμπουμ που συμμετείχε πριν από μισό αιώνα, και εξακολουθούν να συγκαταλέγονται στα σπουδαιότερα όλων των εποχών για τη rock μουσική, για τη rock μουσική που αντιμετωπίστηκε από τους δημιουργούς ως τέχνη.

Για τους νεότερους σε ηλικία που χορτάσαμε τα προηγούμενα χρόνια τον Roger Waters και ευτυχήσαμε να δούμε φέτος και τον Mason, εάν θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ευχή με ρεαλιστική προοπτική, αυτή θα ήταν να δούμε σύντομα από τα μέρη μας και τον David Gilmour. Δεν ζητάμε πάρα πολλά νομίζω.