Midnight, Cursed Blood @ Κύτταρο, 30/04/24

Μερικές συναυλίες ξέρεις ακριβώς πως θα εξελιχθούν με το που ανακοινωθούν. Μάλιστα, σε κάποιες ξέρεις εκ των προτέρων πόσο ενθουσιασμένο θα είσαι όταν τελειώσουν. Και παρ’ όλα αυτά, οι προσδοκίες σου παραμένουν στα ύψη. Τέτοια περίπτωση είναι και κάθε εμφάνιση των Midnight. Η προηγούμενη αθηναϊκή επέλαση έμεινε στην ιστορία των κολασμένων εγχώριων club shows, και έτσι, η φετινή τους επιστροφή συνετελέσθηκε μπροστά σε μεγαλύτερο κοινό, το οποίο αδημονούσε να διαπιστώσει δια ζώσης όλα όσα φαντάζεται από το όλο καλλιτεχνικό τους πακέτο. Εν τέλει, η φετινή βαλπουργία νύχτα θα μνημονεύεται για όσα άτομα παρευρέθηκαν ως η στιγμή που το λυσσασμένο black ‘n’ roll των Αμερικανών βγήκε παγανιά και θέρισε τα πάντα στο διάβα του.

Στους δικούς μας Cursed Blood έλαχε ο κλήρος να ανοίξουν μια βραδιά για την οποία οι προσδοκίες ήταν ήδη στα ύψη – ή και στα βάθη, αν το δει κανείς από την evil πλευρά. Μπορεί να έχουν μόνο δύο demos μέχρι σήμερα, αλλά και οι τέσσερις μουσικοί είναι μπαρουτοκαπνισμένοι και έχουν γράψει προϋπηρεσία σε πολλές γνωστές μπάντες του χώρου. Το κουαρτέτο ανταποκρίθηκε πλήρως στην πρόκληση να ανοίξει για τους Midnight και στον χρόνο που είχε στη διάθεσή του μας προσέφερε καίριο, σάπιο, ρολαριστό, απολαυστικό death.

Ο ήχος τους ήταν μπετοναρισμένος και στιβαρός, ενώ ο χώρος μπροστά τους γέμιζε όλο και περισσότερο καθώς περνούσε η ώρα. Ακόμα και να μην είχες πρότερη τριβή με τη μουσική τους, οι Cursed Blood σου τραβούσανε την προσοχή να τους παρακολουθήσεις. Ο μπασίστας Τηλέμαχος (από Dead Congregation, παρακαλώ) το ζούσε περισσότερο κι αυτό φαινόταν στη σκηνική του παρουσία, όλοι όμως φάνηκαν να απολαμβάνουν αυτή τους τη σφιχτοδεμένη εμφάνιση και μας ευχαρίστησαν ειλικρινά στο τέλος. Το ζέσταμα ήταν ιδανικό για το ολοκαύτωμα που πολύ σύντομα θα ακολουθούσε.

Οι καμπάνες ήχησαν, και ο Athenar με τα δύο ghouls που τον συντροφεύουν επί τις σκηνής, ξεχύθηκαν εν μέσω αποθέωσης. Όλα ήταν έτοιμα για τους κουκουλοφόρους Midnight να διαλύσουν το γνωστό και άγνωστο σύμπαν. Τι ακολούθησε; Απόλυτο, ανόθευτο, ιδρωμένο, ηλεκτρισμένο, σατανιασμένο, metal/punk σφυροκόπημα. Επί μία ώρα, η τριάδα παρέδωσε μαθήματα πρωτόλειου, παθιασμένου και οριακού performance. Με σύμμαχο μια εκκωφαντική ηχάρα, οι Midnight διαδέχονταν την μια ηχητική επίθεση με την επόμενη, κάνοντας ότι ήθελαν στη σκηνή και στα πέριξ αυτής, με το κοινό να ακολουθεί κατά πόδας.

Ναι, οι συναυλίες των Midnight αποτελούν απόλυτα ρεαλιστική μεταφορά των εικόνων που προκαλεί η μουσική τους. Σου προστάζουν “Lust, Filth & Sleaze” και απλά ορμάς στο pit. Στου κυρήσσουν “Black Rock ‘N’ Roll” και κοπανιέσαι χαμογελώντας κάνοντας air guitar. Αποφαίνονται “Fucking Speed And Darkness” και γίνεται το έλα να δείς. Με μια κιθάρα οριακά να φλέγεται από το ανελέητο riffing και τα υπερπορωτικά leads και solos, τύμπανα βγαλμένα από τα πιο κακόφημα σοκάκια κάθε μητρόπολης εποχής 1982, και μπασογραμμές που απηχούν όλη την παράδοση κακοφωνίας, χάους, και θορύβου που επέδειξαν οι επιρροές της μπάντας. Και όμως, η συναυλιακή επιστροφή των Midnight δεν ήταν ένα ακόμη χειμαρρώδες live επειδή έτσι προστάζει η μουσική του. Αυτοί οι τύποι είναι ξεχωριστοί.

Όπως έχουμε αναφέρει και στις παρουσιάσεις των δίσκων τους, τους οποίους τίμησαν ανεξαιρέτως, οι Midnight δεν αναπαράγουν απλά τέλεια τις επιρροές τους. Κοινώς, το πρώιμο extreme metal τους, ηχεί αψεγάδιαστο επειδή έχουν την ικανότητα να συνθέτουν κομμάτια – ύμνους. Και, όταν μπορείς να κερδίσεις στο σήμερα με αλάνθαστη συνταγή του παρελθόντος, όπως έγινε με το νεύρο του “Evil Like A Knife”, τίποτα δεν σε σταματά. Πόσες underground μπάντες ξέρεις που τα κομμάτια από τον προ εβδομάδων νέο τους δίσκο αντιμετωπίζονται ζωντανά ως κλασικά; Έτσι έγινε και εδώ με τις επιλογές μέτα από το τιτάνιο “Hellish Expectations”. Ειδικά αυτό το άτιμο, σχεδόν λυτρωτικό με το διαολεμένο του lead, “F.O.A.L” μάλλον ήταν και η απόλυτη κορύφωση της αδιανόητης αυτής βραδιάς.

Ο Athenar ήταν ιδιαίτερα επικοινωνιακός, σκαρφαλώνοντας σε ενισχυτές, τα πλαϊνά μέρη της σκηνής, χτυπώντας το κεφάλι του σε μπάσο και ηχεία, σε μια sui generis σκηνική παρουσία. Ακόμα και στα σημεία όπως το “Szex Witchery” μέσα από το “Rebirth By Blasphemy”, το headbanging και το crowdsurfing δεν σταματούσν. Μια αυθόρμητη θεατρικότητα, μια τρελή διοχέτευση ασταμάτητης ενέργειας, ένα κοινό αποφασισμένο να κάνει το «χρέος» του μπροστά στα όσα έβλεπε και άκουγε, μια συναυλία που ορίζει τον πήχη για το τι εννοούμε μεγάλο club show. Και που να δεις τι γινόταν όταν το σετ έφτανε σε κομμάτια μέσα από το “Satanic Royalty”, ένα δίσκο που διέλυσε το underground ορίζοντας το ταβάνι της τότε αναβίωσης του εν λόγω ήχου. Θα αρκεστώ στο ότι το ομότιλο άσμα αποδόθηκε με τόση ένταση και τσίτα, με το κοινό να ουρλιάζει το ρεφραίν, που ένιωθες πως τα πάντα γύω σου γκρεμίζονται.Για να μην πάω ακόμα πιο πίσω με το ξύλο που έπεσε στο “Vomit Queens”.

Οι Midnight δεν σταματούσαν με τίποτα. Ούτε στο ανκόρ, ούτε στα τρία επιπλέον κομμάτια που έπαιξαν, ούτε πουθενά. “You Can’t Stop Steel” βλέπεις. Η σκουριασμένη, αιματοβαμένη ηχητική λεπίδα της τριάδας χάραξε με το έτσι θέλω τη γραμματοσειρά του ονόματος των Midnight στη συνείδηση κάθε παρευρισκόμενου. Ο ηχητικός ορυμαγδός της τριάδας μεγαλώνει το μύθο της με κάθε live, με κάθε δίσκο, με κάθε ουρλιαχτό, με κάθε riff, με κάθε ugh!, με κάθε d-beat. Παίρνοντας μια απόσταση, όση γίνεται από το βράδυ της Τρίτης, μπορώ να δηλώσω χαρούμενος που μια μπάντα που δεν την λες ούτε νέα, ούτε ανερχόμενη (με 20 χρόνια πορείας και στην πλέον στη Metal Blade), βλέπει σε μέρη όπως η Ελλάδα αναγνώριση και αποθέωση. Στις σκιές του underground, και ειδικά στα συναυλιακά δρώμενα του υπόλοιπου πλανήτη, metal συγκροτήματα γράφουν ιστορία, καθορίζουν εξελίξεις, φέρνουν νέο κοινό, αποτελούν δίοδο ανάμεσα σε νοσταλγικό παρελθόν και βάρβαρο παρόν.

Οι Midnight, είναι μια τέτοια περίπτωση. “Expect Total Hell” μας είπαν, και την περιμέναμε. Το θέμα όμως είναι, πως η φρικαλέα, ανελέητη ορμή και δυναμική όλων όσων πρεσβεύει αυτή η μπάντα, ξεπέρασε τις (κολασμένες) μας προσδοκίες σε ένα live που μπορεί στο μέλλον να μνημονεύεται ως σταθμός της δεκαετίας. Ναι, τόσο καλοί ήταν. Μπορεί να τους αδικώ κιόλας. Οι Midnight διατηρούν τη μνήμη μιας συγκεκριμένης αισθητικής και παράδοσης ζωντανή, όντας οι ιδανικότεροι εκπρόσωποι της. Γιατί εμείς μεγαλώνουμε, αλλά μερικά πράγματα παραμένουν αναλλοίωτα. Και τους ευχαριστούμε ολόψυχα για αυτό.

Φωτογραφίες: Παντελής Κουρέλης